Porsha Academy: School of Magic

Chapter 02: Explosion

.

"What date is it again today?"

Napabuntong hininga ako at wala sa sariling naglalakad ako mag-isa sa hallway ng school patungo sa classroom.

Hanggang ngayon nabo-bother parin ako sa nangyari kagabi. My eyes couldn't believe what I just saw. Like... how on earth did he do that? Paano niya nagawang magpalabas ng hindi kapani-paniwalang bagay sa kamay niya at nagawang abo 'yung babae? Kahit sino hindi maniniwala kapag pinagsasabi ko 'yon. Or worst, baka mapagkamalan pa akong baliw o takas sa mental.

I need to forget what happened last night. Magic doesn't exist, okay? So calm down, Zeilyn. Gan'yan talaga 'yan kapag kulang sa tulog.

But still, it keeps lingering on my mind. 'Yung lalaki. Kakausapin ko na sana siya no'ng gabing 'yon matapos niya akong ihatid sa bahay nang bigla nalang siyang nawala sa harapan ko na parang isang bula. At dahil sa nangyaring 'yon, nadagdagan pa ang kutob ko sa mga bagay na hindi totoo.

I sigh again and walk towards my seat.

Nagsi-upuan rin ang lahat nang dumating na ang guro namin para sa first subject. The class went well as my classmates try their best to cooperate with the number and letters that was written on the white board.

Well, I can't question them. Even me is having a hard time in Math. Kahit anong intindi or function pa ang gawin ko sa aking utak, nothing will happen. I feel really dizzy just by watching the numbers. At tsaka, bakit kailangan pa ng letters sa pagso-solve? Magagamit ba namin 'yon 'pag bumili kami sa tindahan? Hindi naman, 'di ba? Buti nalang ang pinanganak akong masipag dahil kung hindi wala akong scholarship ngayon.

Buong klase akong nakatingin sa labas ng bintana. Not knowing what's happening. The scene happened last night flowed into my mind like a machine that keeps circling, non-stop. I feel really troubled. I think, I'm going crazy just by thinking of it.

Ba't di ba kasi mawala 'yon sa isip ko?

"Miss Zeilyn Monarch?" Napatayo ako ng wala sa oras at napatingin sa taong tumawag sa akin. It was our English teacher, also our adviser. Our subjects for morning kasi ay Math, next is Filipino, History and English. And every subjects lasts for one hour. So, ibig sabihin mahigit tatlong oras na akong nakatingin sa labas ng bintana. Oh my! Ganoon ako katagal napre-occupied?

"Dear, if you are not interested in my class, feel free to leave." She was saying that with a smile on her face, which made it scary.

"I apologize, Ma'am Trecia." I look down.

"Just make sure you pay attention."

"Okay po." I respond in a low voice and go back to sitting.

Maagang natapos ang klase ni Ma'am kaya nag-uunahang lumabas ng mga classmates ko sa room na tila sabik na sabik na kumain ng lunch. Kinuha ko ang aking cellphone sa bulsa ng aking blazer at tiningnan ang oras. Sobrang aga pa para mag-lunch.

Napabuntong hininga nalang ako at tumayo para lumabas ng classroom. Hindi ko feel kumain ng tanghalian. Pakiramdam ko, hindi ko kayang sikmurain ang mga kakaibang bagay na nakita ko kahapon, baka masuka ko lang ang pagkain.