KORKUSUZ

1

Soguk ve durgun bir gunde duyduğum cigliklarla uyanmıştım. Dun gece neler oldu az cok hatırlamaya çalışıyordum. Yatagimdan kalktim ve aynaya baktim. Yuzume carptigim su beni urpertmisti. Aceleyle botlarimi ve formami giyerek buyuk salona indim. Herkes bir seylerle mesguldu ve ne yaptiklarini kesinlikle bilmiyorlardi.

Yeni Dunya Savasi biteli cok olmamisti. Artik zaman kavramini umursayan cok kisi kalmamisti. Annemi bir istilada kaybeymistim. Zaten savastan sonra Dunya nüfusu gorulur bicimde azalmisti. Savastan sonra geriye kalan pek bir sey yoktu zaten var olan her sey ise bu takimin elindeydi.

Annem kucukken bana Dünya'nın eskiden ne kadar guzel oldugunu anlatirdi. Annemi korumak benim gorevimdi ve ben bunu yapamadim. Su an hayatta olmamasinin nedeni bendim. Onu kaybedisimin 3. yılı yaklasiyordu ve ben onsuz gecirdigim her gun daha da gucleniyordum. Onu özlüyordum ama bazen onun bu dunya icin fazla masum oldugunu düşünüyorum. Keşke onun yarisi kadar iyi biri olabilseydim.

- 4 yıl önce -

"Hızlı olun!"

"Sıraya girin!"

Her tarafta emirler yağdıran gorevliler vardi. Bircogumuz aralarinda konusuyor ve diger bolgelerde de boyle sıkı yönetim olduğundan bahsediyordu. Etrafta gitmek istemeyen aglayan bircok kisi goruyordum. Birden ilgimi önümüzde duran yiginlarin arkasindan bana el sallayan cocuk cekti. Aslinda yanina gitmek istemedim ama bir şey beni onun yanina gitmem icin cekmisti. Benden el kil hareketleriyle yanina gitmemi istemisti. Neden yaptim hala bilmiyorum ama yaptim. Arkami kontrol ettim ama benden baska kimse oraya bakmiyordu. Kalabaliktan sıyrılıp yanına gittim.

"Tamam şimdi sakin ol ve beni dinle. Cok fazla soru sorma sadece bu formalari giy emin ol senin guvenligin icin bunları yapiyorum."

Sadece basimi salladim ve bana verdigi formalari kiyafetlerimin ustunden giydim ve hala ne yaptigim hakkinda hicbir fikrim yoktu. Daha once hic gormedigim bu adami takip ettim. Gerci ona adam demek dogru olmazdi. Benden en fazla 3 yas -16 yasindayim- buyuktu. Yuruyorduk. Onun hizli adımlarına yetismek icin kosmak zorunda kaldım.

Uzun suren sessizligimizi ilk bozan o oldu.

"Eskiden babani tanirdim"

Dikkatle ona baktim. Daha önce annemden baska babami taniyan biriyle karsilasmamistim. Aslinda annemden baska yakin oldugum biri bile yoktu. Annemin anlattiklarina gore babami bir catismada oldurmuslerdi. Hiçbir şey söylemeden onu dikkatle dinlemeye devam ettim.

"Babanin öldürüldüğü günün sabahi onunla bulusmustum zaten daha sonra kimse onun izini bulamadi. O sabah onunla senin hakkinda konuşmuştuk. Beni seni korumam icin gorevlendirdi."

Yutkundum ve konusmak icin agizimi actim ama kelimeler dilimde dugumleniyordu sanki. Orman gibi bir yere gelmistik. Bir kayanin üstüne oturdu ve ben de yanina oturmak zorunda kaldim. İkimizde sirtimizi geri yaslayip dizlerimizi kendimize cektik.

Bir sure oylece kaldik. İkimizde konusmadik ve bu sefer sessizligi ilk bozan ben oldum.

"gerimizde biraktiklarimiza ne oldu"

Yutkundu ve konusmaya basladi.

"Bak Megan bunu soylemek cok zor benim için, gerçekten. Ama zaten eninde sonunda ogreneceksin.Geride kalanlar öldüler Megan hepsi toplu bir katliama kurban gittiler. Annen için uzgunum"

Sanki nefesim kesilmisti. Bi an aklimdaki her sey akıp gitti. Boğazım dugumlenmis gibiydi. Nefes almaya calistim oturdugum yerden destek almaya calistim. Annemden baska sahip oldugum hiçbir şeyim yoktu. Ne bana sahip cikacak ailem vardi ne de bir yakinim. Sadece az once tanistigim ve adini bile bilmedigim bu genc vardı. Ona ne kadar guvenebilirdim ki!? Daha adini bile bilmedigim birine nasil guvenebilirdim!

Ayaga kalktim. Cok ani kalkmis olmaliyim ki dengemi kaybettim. Adini bilmedigim bu kimse beni kollarina aldi. Uyandigimda karavan gibi bir yerdeydim.

İlk bolum oldugu icin biraz kisa oldu ama eger begenilirse devamini daha uzun yazacagim. Bu wattpad'de yayimladigim ilk hikaye. Kimse yazdığımi okumasa bile yazmaya devam edicem niye ben de bilmiyorum :d Lütfen okuduysaniz oy da verin. ^-^