şeytanın melez kızı

ön söz

Küçüklüğümden beri herkesden farklıydım...
.
.
.
.
.

Bir yarım insan gibi diğer yarımsa tamamen insanlık dışıydı..
.
.
.

Küçükken çok zor zamanlar geçirdim.

Kimseyle konuşmazdım. Ama zaten benimle konuşmaya pek hevesli değildi kimse de..  darma dağınık keçemsi beyaz saçlarım yüzündendi, yada beni insan dışı gösteren o yarımı oluşturan unsurlardan biri olan gözlerimdendi sebebi.
.
.
.
Çirkindim. Tuhaftım. Tek başıma bir köşeye çekilir, gökyüzü ile konuşurdum. Ya da dışarıdan öyle görünürdü. Konuştuğum şeyin gökyüzü değil babam olduğunu bilirdim çünkü. Çünkü benim babam oradaydı ama ben ise buradaydım...
.
.
.

Benimle dalga geçmeye bile çalışmazlardı. Evet tamam bir ucubeydim ama gerçekte kimsenin ne olduğunu bilmediği bundan ötürü de korktuğu bir ucubeydim.

Kimse ne olduğumu bilmiyordu  çünkü bilemezlerdi. Ben bu dünyaya ait değildim. Bu dünya bana ait değildi. Benim dünyam başkaydı...ait olduğum yer başkaydı...
*
*
*
*

Ama küçükken hayatımı tamamen değiştiren ve ne olursam olayım önce kendim olmamı sağlayan bir anı hatırlıyorum

Kahverengi saçlar, yine kahverengi ancak kahvenin sıcaklığını barındıran şefkatli gözler
****************
"O kadar da çirkin değilsin sarı göz"
****************
Bu sözcükleri ve başımı okşayan o sıcacık ellerin hissettirdiği duyguyu unutamıyorum...

***************************
Acaba o beni unutmuş mudur?
***************************