şeytanın melez kızı

2. bölüm

Birinin beni nazikçe yumuşak bir yere bıraktığını hissettim. Biraz sonra da kendime geldim:
"Neredeyim ben?"
Uyandığımı duyan hemşire telaşla yanıma geldi:
"Hastanedesiniz neler olduğunu hatırlıyor musunuz?"

"Ah biraz.."

"Şiddetli bir yangının içinde kalmıştınız. Genç bir adam sizi buraya getirdi. İyi misiniz?"

Ellerime ve kollarıma baktım sargı içindelerdi. Bacaklarımda sarılmıştı. Bunları farkettikten sonra keskin bir acı hissettim her yerimde. Yanmıştım.

"Aileniz ya da haber verebileceğimiz bir yakınınız var mı?"

"Yok."
.
.
.
.
Bir kaç saat hastanede yattıktan sonra iyileşmiş hissettim kendimi. Hızlı rejenerasyon öznelliğim vardı. Ne kadar kötü yaralanırsam yaralanayım iyileşmem en fazla döet beş saat alıyordu. Sargıları yavaşça çıkarttım. Ve yataktan kalkıp hastaneden firar operasyonuna başladım(skdşgl).

Hastaneden dekurtulduktan sonra bir şey aklıma geldi; " kim beni buraya getirmişti?" Düşünüp hatırlamaya çalıştım." Kimdi ki o?"zihinimi biraz aradıktan sonra birşeyler hatırlamaya başladım.

Bana endişe ve şefkatle bakan kahverengilikler...

Bunları düşünerek evin yolunu tuttum.  Eve geldim. Akşam üzeri olmuştu bile ki ben yeni farkediyordum. Neyseki eve geç geldiğim için beni azarlayacak bir annem yoktu. Ancak benim için endişelenecek bir annem de yoktu.
Ama artık alışmıştım. Zaten annem olsa da çok fazla endişelenmezdi herhalde çünkü bildiğiniz gibi çok dayanıklıyım.
Hemen salona geçtim ve kendimi büyük koltuğa attım. Derin bir nefes alıp verdikten sonra kendimi zihnimin hastalıklı düşünceleriyle baş başa bıraktım. "Beni kim kurtardı?"  "Bizim sınıftan mıydı acaba?" "Yaptığım şeyleri gördü mü ki?!" "Acaba ne yaptım da ne gördü? çünkü mutlaka bir şey yapmışımdır." "Kimliğim açığa çıkarsa artık böyle rahat yaşayamam!"....işte böyle böyle uyuya kaldım.

Kapı zilinin sesiyle kendime gelmem bir oldu. Gecenin bu saatinde gelen kişi beni epey meraklandırmıştı. Gözlerimi ovuşturdum ve uykulu uykulu koltuktan kalkarak kapıya gittim. Acaba delikten baksam mı ki? Diye  düşündüm ancak sadece düşünmeyle yetindim ve delikten bakmadım.
Kapıyı açtım gelen kim?

"Merhaba alev. Bu saatte gelmem biraz saçma oldu biliyorum ama sana hiç bir yerden ulaşamayınca endişelendim. "

Karşı komşum ve aynı zamanda okul arkadaşım Begüm gelmişti. Aslında geldiğine sevinmiştim çünkü bütün bu olanları anlatabileceğim tek kişi oydu.

"Telefonum bozuldu ya kusura bakma da geldiğine çok sevindim. Bende dertleşecek birini arıyodum gelsene içeri."

"Tamam tamam. Okulda yangın çıkmış bende şans eseri o gün okula gitmeye üşenmiştim. Sen naptın ya iyi misin? Okulda mıydın? Bişey oldu mu??"

Benim için endişelenen tek kişi begümdü. Bazı zamanlar onu annem yerine koyardım. 

'' iyiyim tabiki manyaklaşma ben iyi olmucam da kim olcak kızımm??''

''haklısın saçmaladım.  okulda mıydın ki anlatsana biraz?''

''ya bende okula gitmicektim geç kalmıştım biraz bende avm ye gidiyodum karşıdaki sonra baktım okul yanıyo itfaiyeyi aradım sonra baktım gelmiyo bende biraz ekşın olsun diye atladım okula hani sana bahsettiğim gücüm vardı ya...''

''e-evet!''

''kullanmak zorunda kaldım...''

''bu çok riskli birşey manyak mısın!? ne gerek vardı itfaiye biraz aksayabilir her zaman olur bu.''

''biliyorum ama ne yapiyim biraz merak da etmiştim nasıl birşey diye denemek istedim. en azından kahramanca kullanmak istemiştim..''

''ahh...neyse en azından iyisin.''

''evet..şey orada biri vardı onu kurtaramadım. belki daha yetenekli ve güçlü olsaydım kurtarabilirdim. ama hep salak ve aklı havadayım bu güçler neden bana verildi ki zaten doğru düzgün kullanamıyorum bile!''

gözümden ılık bir damla yaş aktı ve yanağımdan çeneme doğru kaydı.

''sakin ol ben sana katılmıyorum. senin cesur bir yüreğin var. birçok riski olmasına rağmen sen bu gücü sadece bir insanın hayatını kurtarmak için kullandın. bazıları bu güçleri kötülük olsun diye de kullanabilirdi.''

''neyse..teşekkürler.''

göz yaşlarımı sildim ve:

''saçmalama aptal seni gel buraya..''

dedi ve bana sarıldı. bende ona sarılıp biraz ağladım. özgürce ağlayabileceğim tek an buydu ve omzuna yaslanıp ağlayabileceğim tek kişi Begümdü.
.
.
.
.
Uzun süre sarıldık. Sonra kapı çaldı. Bu saatte bekleyebileceğim kimse yoktu. Acaba kimdi?

Destekleriniz için çok teşekkür ederim arkadaşlar. Aslında bu hikayeyi yarım bırakacaktım hevesim kaçmıştı ama sizlerin desteğini görünce devam etmeye karar verdim çok teşekkür ederim luv u guys <3 <3