Δαφνη
Δεν ξέρω πόση ώρα έτρεχα να προλάβω το βανακι άσκοπα φυσικά
Κάποια στιγμή σταμάτησα και γόνατησα στο δρόμο
Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό
Δεν γίνεται να ζει ακόμα, είναι αδύνατον
Αλλά ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι
Αν είναι αυτός ξέρω που βρίσκεται
Μάρκος pov.
Ενα πολύ ενοχλητικό τρίξιμο ακούγεται από κάπου και αυτός είναι ο ήχος που με ξυπνάει
Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω θολά πως βρίσκομαι στο πίσω μέρος ενός φορτηγου; βανακι; δεν ξέρω
Δεν μπορώ να κουνηθω, είμαι δεμένος και το στομα μου κολλημένο με μια ταινία.
Κοιτώντας επίμονα ένα σημείο απέναντι μου για λίγο άρχισα να θυμάμαι τι συνέβη λίγα λεπτά νωρίτερα
Πανικός άρχισε να με καταβάλει... αν δεν με ψάξει κανείς; αν με ψάξουν και δεν με βρούνε; αν με βρούνε.... νεκρό;
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος της πόρτας δίπλα μου που άνοιξε απότομα
ποτέ σταματήσαμε;
Το φως είναι εκτυφλωτικό από έξω, το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι δύο μεγαλόσωμες σκιές
"Έλα ρε συνήλθε" λέει ο ένας όταν ανοίξε και την δεύτερη πόρτα
"Περίεργο" λέει και αρχίζουν να με τραβολογανε έξω "Αυτό που του δώσαμε ήταν δυνατό" συνεχίζει
"Ναι τελείωνε έχουμε αργήσει και το αφεντικό δεν θα είναι ευχαριστημένο"
Αφού περπατησαμε λίγο φτάσαμε απέξω από μια παλιά αποθήκη
Το μέρος δεν μου ήταν καθόλου γνώριμο και οι ελπίδες μου για το αν θα ζήσω μειώνονται ανα δευτερόλεπτο
Έσυραν την μεγάλη μεταλλική πόρτα ελάχιστα ίσα ίσα να χωράει να περάσει ένα άτομο και με εσπρωξαν να μπω μέσα
Ανεβήκαμε κάτι σκάλες και περάσαμε από πολλές πόρτες μέχρι που ένας ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα απότομα με αποτέλεσμα να τρομάξω και να αρχίσουν να γελάνε αυτοί που με κρατούσαν
Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο υπήρχε ένα γραφείο και μια καρέκλα από πίσω του που ήταν στραμμένη προς το παράθυρο ακριβώς πίσω από αυτό
"Πρέπει να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου αγόρι μου" λέει ειρωνικά αυτή η φωνή που πιστεύα πως είναι νεκρή
