Δαφνη
Προσπαθώ να βρω την ανάσα μου, εδω και είκοσι λεπτά στέκομαι απέξω απο την αποθήκη έχοντας στηρίξει την πλάτη μου σε ένα δέντρο και σκέφτομαι αν είναι απο το τρέξιμο ή την ένταση που περνάει ολο μου το κορμί στην σκέψη να βρω νεκρό τον Μαρκο εδω μέσα. Κανω τα πρωτα μου δειλά βήματα προς την τεράστια συρόμενη σιδερένια πόρτα που πίσω τής κρύβει την κόλαση, ακουμπάω το παγωμένο χερούλι έτοιμη να το σπρωξω βάζοντας μου όλη την δύναμη. Μα την στιγμή που πάω να το κάνω, μεσα στην υπερβολικά αγχωτικη ησυχία του δάσους, ενα κλαδι να σπάει ακούγεται σαν σαματά στο κεφάλι μου. Παγωνω στην θεση μου κοιτώντας επίμονα ενα καρφί που προεξέχει απο την πόρτα περιμένοντας να ξανακούσω κατι και ελπίζοντας να μην ξανά ακουστεί. Γύρισα πολυ αργα μονο το κεφάλι μου προς τα πίσω κοιτώντας μεσα στα δέντρα. Κοιτούσα μονο για λιγα δεύτερα μέχρι που ξανάκουσα ακριβώς τον ίδιο θόρυβο. Το σωμα μου κόλλησε αυτόματα πάνω στην πόρτα και έμεινε εκει ενώ οι παλμοί μου αυξάνονταν δραματικά γρήγορα. Απο το σημείο που ακούστηκε ο ηχος άρχισε να κουνιέται αυτός ο θάμνος με αποτέλεσμα το άσπρο μου τζιν και το δέρμα μου να έχουν την ίδια απόχρωση. Ο θάμνος άρχισε να κουνιέται ακομα περισσότερο και εγώ έπεσα κατω και εκλεισα το πρόσωπο μου μεσα στα γόνατα μου δυνατά. Αφού περίμενα τον θανατο μου για λίγο συνειδητοποίησα πως ήμουν ακόμα ζωντανή και ήχος δεν ακουγόταν πλέον. Σηκωσα αργά το κεφάλι μου ωστε να μπορώ ίσα ίσα να βλέπω. Κοίταζα τριγύρω και δεν έβλεπα απολύτως τίποτα, μέχρι που κοίταξα ακριβώς πισω απο τα γόνατα μου και είδα ενα λαγουδάκι να με κοιτάζει τρομαγμένο μετα την στρίγγλια που έβγαλα οταν το ειδα.....
Οταν εφερα τον εαυτό μου στην ψυχική κατάσταση ώστε να μην το στραγγάλισω μετά απο ολο αυτο το πήρα στην αγκαλιά μου και το κοίταξα μέσα στα μεγάλα λαμπερά ματια του και του είπα
"Η ζωη ειναι μικρή αδερφέ μου φαε πολλα καρότα και ευχαριστήσου την"
......Δεν περίμενα απάντηση, το αφησα κάτω και το κοιτούσα μεχρι να εξαφανιστεί απο το οπτικό μου πεδίο πηγαίνοντας προς το δάσος.
Πήρα για ακομα μια φορά μια ανάσα και γυρισα πάλι προς την πόρτα αυτη την φορά πιο αποφασισμένη και έτοιμη. Κράτησα το χερούλι έκλεισα τα μάτια μου και μέτρησα αντίστροφα απο μεσα μου.
Βαζω δύναμη και ανοίγω διάπλατα την πόρτα κάνοντας τρομακτικό θόρυβο ενω σκάει στο τερμα της με φορα. Κοιτάω μέσα και το μόνο που βλέπω είναι ενα άδειο γραφείο, κατι ξεχαρβαλωμενους καναπέδες και μπουκάλια απο μπύρες. Η απογοήτευση μου αλλα και η ανησυχία μου έχουν φτασει σε αλλα επίπεδα, μη ξέροντας τι να κάνω, κλαμμενη πληκτρολογώ γρήγορα τον αριθμό του Μάρκου με την ελπίδα να απαντήσει. Εχει χτυπήσει ηδη τέσσερις φορές και είμαι έτοιμη να το κλείσω οταν ακουω ενα λαχανιασμενο " ναιι" απο την φωνή που εχω να ακούσω τοσο και καιρό, απο την φωνη που μου λείπει οσο τίποτα αλλο πλέον.
"Μαρκο τι σου κανουννν, αλήθεια συγγνώμη εγωω φταίω για ολα αφήστε τον" ούρλιαζα μεσα στο τηλέφωνο ενώ κυλουσαν τα δάκρυα μου
"Δάφνη τι ειναι αυτα που λες είσαι καλα;" ρωτάει ο Μάρκος τρομαγμένος
"Σε παρακαλώ πες τους να σε αφήσουν και πες τους να πάρουν εμένα δεν θα το αντέξω αν πάθεις κάτι "
" Κοίτα Δάφνη δεν ξέρω για πιο πράγμα μιλάς αλλα επειδή είμαι για τρέξιμο με τον Ρικο θα σε πάρω μετα" είπε και εκλεισε το κινητό πριν προλάβω να πω οτιδήποτε.
Εχω κοκαλωσει στην θέση μου άφωνη
Μήπως δεν ήταν ο Μάρκος το αγόρι που ειδα να απαγάγουν; Μα αποκλείεται δεν είναι δυνατόν αυτό. Σαστησμενη ξεκινάω πορεία προς το σπίτι μη ξέροντας τι να κάνω ή τι να πιστέψω
Μετά απο αρκετή ωρα, εξαντλημένη φτάνω σπίτι και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να μπω στο μπάνιο για ενα καυτο ντους, με σκοπό να ξεβγαλω και ολι αυτόν τον ιδρώτα δηλαδή έλεος πόσο πιο μακριά θα μπορούσε να την κανει αυτή την χαζοαποθηκη, αλλα και ολο το αγχος και την ένταση όλης της ημέρας. Πρέπει να έκατσα αρκετή ωρα μεσα μα οταν αποφάσισα να βγω ακουσα εναν θόρυβο μεσα απο την κουζίνα. Άρπαξα οτι πιο βαρύ θα μπορούσε να έχει κανείς στο μπάνιο του και πήγα με τις μύτες προς την κουζίνα. Περνώντας ενα ένα τα δωμάτια ευχόμουν να ηταν πάλι κανας λαγός γιατί δεν με έβλεπα καλά
Φτάνοντας στην άκρη του τοίχου πριν την είσοδο στην κουζίνα έσφιξα καλα την πετσέτα πάνω μου και έτρεξα μεσα γρήγορα ουρλιάζοντας και πετώντας το μαλακτικό ρούχων σε οτι κινείται
Ο Μάρκος φωνάζοντας τρομαγμένος προσπαθεί να σηκωθεί απο την καρέκλα αλλα τελικά η καρέκλα πέφτει πίσω μαζί με τον Μάρκο.
Ολη η κουζίνα μαζί με τον Μάρκο εχει γεμίσει μαλακτικο και εγω εχω μείνει να κοιταω τον Μάρκο έχοντας το χέρι μου μπροστά απο το στόμα μου προσπαθώντας και να μην γελάσω και να συνειδητοποιησω τι σκατα έγινε μόλις τώρα
"Κοπέλα μου τι πάει λάθος μαζι σου εξηγησε μου λιγοοο" φωνάζει ο Μάρκος προσπαθώντας να σηκωθεί αλλα και να βγάλει το μαλακτικό απο τα μάτια του. Απομακρύνετε απο την καρέκλα και στα τύφλα παει να πιάσει απο κάτι για να σηκωθεί. Αφου βρήκε κάτι βάζει δύναμη στηρίζεται και στα δυο του χέρια και σηκώνεται. Με το που κάνει το πρώτο βημα έχει χαθεί από το οπτικό μου πεδίο και ξαναβρισκετε στο πάτωμα
Εκει δεν γίνεται να μην γελάσω και απλα αφήνω τον εαυτό μου να γελάσει μέχρι δακρύων
Αφου καταφερε και σηκώθηκε και εφαγα το βρίσιμο μου πήγε να κάνει μπάνιο απειλώντας με πως θα υποστώ τις συνέπειες μετά
Αγριος μας βγηκε καλεεεε
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ειιι ελπίζω να σας αρέσει ❤️
