Dubbelleven - De Buurtpolitie

Hoofdstuk 1 - Noa

[NOA]

"Tim?" fluisterde ik. Hij humde. "Hier raken we makkelijk binnen" wees ik. Hij knikte en fluisterde iets tegen Axel, maar ik kon het niet verstaan. Door die bivakmutsen was fluisteren niet altijd makkelijk, maar ook elkaar verstaan werd er moeilijk door. Ik hoorde hoe Axel fluisterde, maar ook nu kon ik het niet verstaan. "Noa, ga jij eerst?" vroeg Tim vervolgens zachtjes. Ik knikte. Tim gaf me een zetje zodat ik makkelijker bij de venstertablet kon komen en ik wurmde me tussen het smalle raam, waarna ik het volledig open zette zodat Tim en Axel straks makkelijker binnen konden. Als vrouw zijnde had ik het smalste figuur en moest ik dus elke keer als eerste naar binnen. Voorzichtig knipte ik mijn zaklamp aan terwijl ik de ruimte waarin ik me bevond observeerde, zoals altijd. Ik moest elke keer als eerst naar binnen om te kijken of de kust veilig was en indien niet, moest er maar één iemand terug naar buiten in plaats van drie. Ik bevond me in een kleine zolderkamer, waarin enkel een bureau met een stoel stond. Het rook er muf, ondanks dat het raam openstond. In het schijnsel van mijn lamp kon ik een dikke laag stof zien. Op de toppen van mijn tenen liep ik verder, hopend dat de oude parketvloer niet zou kraken. De deur stond op een kier, maar ik paste er niet tussen. Traag deed ik de deur een beetje meer open, om te voorkomen dat ze piepte. Uit het verleden had ik al geleerd dat vele deuren een krakend geluid maakten, vooral bij oudere panden dan. Persoonlijk zou ik er gek van worden, maar blijkbaar stoorde het maar weinige mensen. Ik kwam in een gang uit, met vijf deuren, inclusief diegene waar ik net vandaan kwam. Ik kon vanuit 1 kamer gesnurk horen, maar wat er achter de overige drie deuren schuilde was me voorlopig nog een raadsel. Ik sloop terug naar het raam. "Minstens 1 persoon aanwezig, maar waarschijnlijk meerdere" fluisterde ik door aan Tim, die het op zijn beurt door fluisterde aan Axel. Ze kropen nu ook mee naar binnen. "Hier vinden we waarschijnlijk niks" mopperde Axel. "Ach, we kijken gewoon" zei ik waarop ik de eerste lade van het bureau voorzichtig openschoof. Een paar oude papieren was het enige wat ik vond. Ik deed de volgende open, waar een oude smartphone in lag. "Bingo" fluisterde ik. Het was een iPhone, maar geen recente. Axel sloop als eerste de ruimte uit, Tim en ik volgden. Hij duwde voorzichtig de klink van de eerste deur naar beneden, maar wanneer hij merkte dat er iemand in die kamer sliep sloot hij de deur snel weer. Ik gebaarde naar de trap, waarop Tim knikte. Axel gebaarde dat hij nog even boven bleef. Samen met Tim sloop ik de trap af. Er lag een iPod op de tafel die ik meteen meenam. Tim had ondertussen al een laptop vast. Een paar minuten later kwam Axel met een aantal juwelen in zijn hand de trap af. Ze zagen er niet bepaald goedkoop uit. Ik had ondertussen een handtas gevonden waar ik de portemonnee in zocht en even later ook vond. Ik nam het cash geld er uit en telde het. Er zat een briefje van 50 euro in, eentje van 20 euro en nog een van 5 euro. Ik trok een paar lades van een kast open en haalde het bruikbare materiaal er uit. Wanneer ik een kastdeur probeerde te openen, piepte hij. Ik beet op mijn lip en zag hoe Axel me boos aankeek. Ik rolde met mijn ogen en zocht verder. Een duur uitziend fototoestel sprong me in het oog. Ook dat stopte ik in de zwarte zak die ik bij me droeg. Ik sloot de kast stilletjes weer en deed ook de lades weer mooi dicht. We maakten nooit rommel, zodat de bewoners van het huis het niet meteen merkten. Ik keek op de gsm die in een stopcontact stak, hij gaf aan dat het iets na twee uur was. Ook de gsm met lader nam ik mee.
"Mooie buit vandaag, goed gedaan!" complimenteerde Axel toen we even later bij hem thuis alle gestolen goederen bekeken. Met ons drieën vormden we een goed georganiseerde bende. Vooral dankzij mij dan, als politieagente. In het 'gewone' leven was ik een 'onschuldige' agente. Best handig eigenlijk, want dankzij mij wisten we altijd wanneer en waar er extra patrouilles kwamen en ik kon natuurlijk ook het onderzoek naar ons een beetje beïnvloeden. En uiteraard verdacht niemand mij. Tim en Axel heetten uiteraard niet Tim en Axel in het echte leven, net zoals ik niet Noa heette. We noemden elkaar zo voor de veiligheid. Ik nam nog een laatste slok van de cola die ik daarstraks uit de koelkast gehaald had. "Ik ga naar huis" besloot ik. Ik zei de jongens gedag en kroop in mijn auto. Ik checkte snel of ik alles in mijn tas zitten had, zaklamp, bivakmuts en mijn zwarte capuchon. Als ik thuis aankwam kleedde ik mij razendsnel om. Het beloofde een korte nacht te worden, want morgen moest ik gewoon werken en dieven pakken. Misschien wel inbrekers, wie weet. Ik keek nog snel even op mijn 'echte' gsm, want ja, ik had een gsm die ik als Noa gebruikte en een gsm die ik als mezelf gebruikte. Op Facebook en Instagram likete ik nog een paar dingen, maar er zat niet veel interessants bij. Plots hoorde ik een zoomend geluid, van mijn andere gsm afkomstig. Ik kroop uit mijn warme bedje om hem te gaan halen. Ik opende het bericht en zag dat het afkomstig was van Axel. 'De buurvrouw vertrekt op reis. Mogelijk een doelwit?' luidde de sms. Stomkop, dacht ik bij mezelf. 'Als ze merkt dat er ingebroken is komt de politie voor een buurtonderzoek, idioot!' stuurde ik terug. Ik mocht er niet aan denken dat ik en mijn collega's opeens Axel moesten verhoren over een inbraak die ik zelf gepleegd had. Ik hoorde mijn gsm niet meer trillen, dus vermoedde ik dat Axel ook gaan slapen was. Ik legde mijn twee smartphones weg en kroop onder de wol, om nog een kleine 3 uur te proberen slapen.