Dubbelleven - De Buurtpolitie

Hoofdstuk 10 - Praten

Floor lag naast Leon in zijn bed, beide lichamen lagen ontbloot onder de lakens. Ze streelde met haar vingers langs zijn borst, terwijl ze in zijn ogen keek. Ze gaf hem een zachte kus. “Betekent dat-“ hij kon zijn zin niet afmaken. “Dat ik er voor kies om mijn leven met jou te delen? Ja!” zei ze, zeker van haar beslissing. Een tweede kus volgde. “Ik hou van je” zei ze. “Ik ook van jou, lieve Floor. En heel veel!”

“Ik kom met je praten” Floor stond in de living van Femke. Ze zag de donkergrijze zetel, waarin ze gekust had met haar collega. Een foute beslissing, dat had ze ondertussen wel ondervonden. Niet dat ze er echt spijt van had, alhoewel ze nu Leon had, maar alsnog had het goed gevoeld.  Al was wat ze voelde bij Leon echt verliefd zijn. Het was voor haar een raadsel geweest hoe het voelde om verliefd te zijn, tot ze met Leon zoende. Het gevoel dat ze bij Femke had, was anders. Vriendschappelijk. Zo voelde het dus om echte vrienden te hebben. “Waar over? Ik dacht dat alles gezegd was” zuchtte Femke geërgerd. Haar ogen stonden dik, het wees erop dat ze gehuild had. Floor voelde zich schuldig. “Ik heb alles op een rijtje gezet” zei Floor. Femke reageerde niet. “Wil je gewoon even luisteren?” Nog steeds zei de brunette niets, ze keek alleen maar met een lege blik. Ze zette zich wel neer en dat beschouwde Floor als een ja. Floor begon met vertellen:

“Toen je me kuste ging er een vreemd gevoel door me heen dat ik niet kon thuisbrengen. Ik dacht dat het verliefdheid kon zijn, maar ik was niet zeker omdat ik het nog nooit echt gevoeld had. Ik had daarvoor nooit zo iets gevoeld, ook niet bij jou. Daarvoor had ik me ook nooit tot een vrouw aangetrokken gevoeld, maar toen we kusten… Het leek alsof er een puzzel in elkaar viel. Later zag ik in dat het vriendschappelijk was… Daarna ging ik naar huis en kreeg ik een bericht van Tim, die in het echt Leon heet. We noemden elkaar gewoon anders, maar goed, dat doet er nu even niet toe. Hij vroeg me of ik de dag erna langs kon gaan bij hem en dat deed ik. Hij sprak me aan met Noa, waarop ik meteen antwoordde dat Noa niet meer bestond, dat ik dacht hoofdstuk afgesloten heb. Toen begon hij over dat hij onze vriendschap niet kwijt wilde en uiteindelijk vertelde hij me dat hij verliefd op me is. Ik zei dat ik jou had en ben daarna vertrokken. Toen jij naar me toe kwam, en het een soort van uitmaakte...toen voelde ik me echt gebroken! Dat moet je geloven, Femke. Ik ging naar Leon, omdat ik met iemand wilde praten over wat ik voelde en niet voelde. Hij was de enige waarmee dat kon! Hij had me dan de opdracht gegeven om op te schrijven wat er allemaal door me heen ging en ja, dat deed ik dus. Ik kwam er uit dat ik misschien beter niks deed. Niets met jou, maar ook niks met hem. Obi en ik hadden de nacht die avond, dat weet je wel, toen kregen we een oproep over een inbraak en het was Axel, oftewel Michiel, de derde man waarmee we samenwerkten. Wij hebben hem meegenomen en nu zit hij in de cel. Na onze shift ben ik meteen naar Leon gegaan om het te vertellen en…” Floor haalde diep adem. “ik zag in dat ik van hem hou. Echt van hem hou! Maar ik wil gewoon dat je weet dat ik jou niet gebruikt heb. Ik wist gewoon niet wat er allemaal door me heen ging. Maar ik weet wel dat je een hele goede vriendin bent, eentje die ik echt kan vertrouwen en ik hoop oprecht dat dit niet tussen ons zal komen staan, daarvoor beteken je echt te veel voor me, Femke”
Femke staarde haar met open mond aan. Ze wist niet wat ze moest zeggen, ze wist niet wat ze voelde, ze wist niet wat te doen. Moest ze Floor geloven? Haar excuses aanvaarden? Of juist niet, kon ze haar wel vertrouwen? Femke wist het niet. “Fem?” vroeg Floor aarzelend. De brunette hield nog steeds haar mond. Ze staarde Floor aan. Haar lange, blonde lokken vielen losjes over haar schouders. Ze keek naar Femke met een onzekere, bange blik. Ze kon eruit afleiden dat ze het meende. “Floor” zuchtte ze. Femke schrok een beetje van haar eigen stem. Het klonk alsof ze er niks van geloofde, terwijl ze dat wel deed! Met een verwarde blik keek de blondine haar aan, maar nog steeds kwam er geen geluid uit Femkes mond. Ze kon gewoonweg de juiste woorden niet vinden. Haar mond ging open, maar meteen weer dicht. Ze zag hoe Floor haar ogen neersloeg, waarschijnlijk was ze bang voor haar reactie. Femke wilde zo graag vriendinnen blijven met haar, maar ze dacht dat het misschien moeilijk zou worden nu Floor wist wat ze voelde. Femke betrapte zichzelf erop dat ze al minutenlang naar haar blonde collega zat te kijken. “Je bent mooi” zei Femke. Het was eruit voor ze het door had. Floor keek op naar de grond. “Sorry, ik-" Floor schudde haar hoofd. “Je hoeft geen sorry te zeggen” Femke knikte. Ze wilde Floor zo graag omhelzen, maar ze durfde niet. Een traan ontsnapte uit haar oog en daarna volgden er meer en meer. “Femmie! Kom hier!” Zei ze, toen ze de tranen van haar goede vriendin opmerkte. Floor trok de huilende vrouw in een stevige knuffel, waardoor haar tranen erger werden. “Ik hou van je en ik wil gewoon niet dat dit tussen ons komt te staan” snikte ze. Floor schrok. “Dat gaat niet gebeuren, echt niet! Ik beloof het!” Met glinsterende ogen van het huilen, keek Femke haar aan. “Bedankt!” zei ze. Ze knuffelden nog eens.
“Eigenlijk..” begon Floor na een tijdje. “Ben ik jou heel dankbaar.” Femke keel verbaasd op. “Mij?” grinnikte ze. Floor knikte. “Ik ben nu echt gelukkig. Ik weet nu dat ik je echt kan vertrouwen, dat je er altijd voor me gaat zijn. Ik hoef niet meer elke dag met een bang hartje naar kantoor te gaan, ook al deed ik dat mezelf aan. Maar jij hebt me doen inzien dat ik Noa niet nodig heb om gelukkig te zijn. Mijn dubbelleven is nu echt voorbij. Bedankt!”