Dubbelleven - De Buurtpolitie

Hoofdstuk 7 - Gevoelens

Floor stond voor Tim - oftewel Leon, zoals ze hem vanaf dat moment zou noemen - zijn deur, echt als Floor. Noa was voor goed verleden tijd. De bruinharige man opende de deur en haalde opgelucht adem toen hij zag dat ze gekomen was. “Hey, Noa” zei hij glimlachend. “Noa is voorbij. Noa bestaat niet meer” antwoordde ze bot, terwijl ze naar binnen stapte. Hij zuchtte. “Floor, alsjeblieft...” Ze onderbrak hem. “Het is te riskant, het spijt me.” Hij draaide zich om zodat hij met zijn rug naar haar toe stond. “Het gaat mij ook helemaal niet over het inbreken... Je bent de laatste maanden zo veel voor mij gaan beteken, je bent een echte vriendin geworden. Iemand waarvan ik weet dat ik je kan vertrouwen” hij draaide zich weer om. “Dat wil ik niet verliezen” Ze zag hoe er vanuit zijn ooghoek een traan naar beneden rolde. “Dit hoeft het einde van onze vriendschap toch niet te zijn? We kunnen toch gewoon blijven afspreken, maar dan als Leon en Floor? Met Michiel er bij of zonder, het maakt me niet uit. Maar we laten Noa, Tim en Axel achter ons. Voorgoed.” Ze zette een stap naar hem toe terwijl ze de woorden zei. Hij schudde zijn hoofd. “Het is meer dan dat alleen, Floor. Ik ben verliefd op je geworden.” Haar mond viel open van verbazing. Ze wist echt niet wat te zeggen. Moest ze sorry zeggen? Moest ze de waarheid zeggen? “Leon… Ik heb al iemand” zei ze eerlijk. “Waarom heb je dat nooit gezegd?” Floor slikte. “Nou.. Het is nog maar een dag…” Ze zag hoe hij op zijn lip beet. “Shit, sorry” verontschuldigde hij zich. “Niet doen!” riep Floor. “Je hoeft jezelf niet de verontschuldigen voor je gevoelens.” Hij glimlachte. “Met wie ben je?” Floor beet op haar lip. “Iemand van de politie waarschijnlijk?” Ze knikte. “Ja, natuurlijk. Een agent is beter dan een gangster, waarom zou je mij zelfs leuk vinden” hij rolde met zijn ogen. “Nee, Leon. Als het anders was geweest, dan-“ Ze kon haar zin niet eens afmaken, hij onderbrak haar al. “Als wat anders was geweest?” Floor voelde zich betrapt. “Niets. Laat maar, ik kan beter gaan. Ik stuur je nog wel” ze zei snel en ze maakte dat ze weg was, maar zijn gezicht toen hij zijn gevoelens bekende bleef op haar netvlies staan, ze kon zijn grote, bruine ogen niet zo maar vergeten.
Floor zat in de zetel tot de deurbel ging. Ze hoopte dat het Leon niet was, maar toen ze de deur opende stond Femke in het deurgat. “Hey!” zei Floor enthousiast. “Mag ik even binnen komen?” vroeg Femke. Floor knikte en deed de deur wat meer open zodat ze naar binnen kon stappen, ze had het gevoel dat Femke niet helemaal op haar gemak was. “Ga maar zitten” zei Floor, wijzend naar de zetel. Femke nestelde zich er in en Floor kwam naast haar zitten. Ze gaf haar een kus als begroeting. “Floor..” zei Femke, terwijl ze haar blik afwendde. Floor voelde hoe haar hart in haar keel begon te kloppen. “Het is misschien nog te vroeg” zei Femke. Floors ogen werden groot. “Te vroeg voor wat?” vroeg ze bang. “Gewoon, ons” Terwijl ze het zei, rolde er een traan van haar wang. “Ik dacht dat je van me hield!” schreeuwde Floor naar haar, terwijl ze rechtstond. Ze voelde zich gekwetst. “Dat doe ik ook. Zielsveel! En juist daarom doe ik dit” Floor snapte er niets van. “Je houdt van me, maar je wilt me niet? Dat moet je dan toch even uitleggen!”  Een traan rolde over de wang van de blondine. “Ik kan mezelf er niet van overtuigen dat jij ook verliefd bent op mij, Floor. We zitten al een jaar bij elkaar op kantoor en nooit heb ik een teken van jouw gevoelens gekregen. En nu, net nu je me nodig hebt om te zwijgen, ben je verliefd op me?” Ze wilde haar onderbreken, maar ze ging nog verder. “Ik wil niet dat je ongelukkig bent. Ik wil niet dat je tegen je gevoelens moet vechten. Dus als je niks voor me voelt, zeg dat dan gewoon. Ik zal wel zwijgen tegen de chef, maar je hoeft me echt geen valse hoop geven, daar kwets je jezelf en mij alleen maar mee.” Voordat Floor iets kon zeggen was haar collega de deur alweer uit. Met een gebroken gevoel bleef Floor achter. Ze dacht na over wat Femke gezegd had. Klopte het? Ze wist het niet. Ze had nooit echt iets gevoeld voor Femke waarvan ze wist dat het liefde was, maar toen ze elkaar kusten was het alsof er een puzzel in elkaar viel. Alle verloren puzzelstukjes vielen in elkaar als één nieuwe puzzel. Maar was dat omdat ze verliefd was of omdat ze eindelijk iemand echt in vertrouwen kon nemen? Ze wist het niet. Maar ze wist wel dat ze met iemand wou praten en er was op dat moment maar een persoon met wie dat kon.
“Hey” zei ze, toen hij de deur voor de blondine opende. “Floor! Kom binnen!” zei hij. “Sorry dat ik je weer kom storen, Leon, maar ik moet met iemand kunnen praten” zuchtte Floor. “Je bent altijd welkom!” zei hij lief. “Beloof me dat je me niet anders gaat bekijken hierna…” Leon keek haar vreemd aan. “Vertel maar gewoon, ik houd van je zoals je bent he” hij tilde haar kin op zodat hij recht in haar betraande ogen kon kijken. Daarna gaf hij haar een stevige knuffel. “Bedankt” fluisterde ze. “Moet je eerst iets hebben om te drinken?” vroeg hij toen ze losten. Floor knikte. Er had zich inmiddels een brok in haar keel gevormd, waardoor ze er geen woord uit kreeg. Leon ging een glas water voor haar halen en ze nam er een flinke slok van. Ze zetten zich in de zetel en Floor begon met vertellen. Ze begon op de dag waar ze inbraken, maar Femke haar betrapte, ze ging verder naar toen Femke haar dwong om te komen eten tot hun kus, ze vertelde over het vreemde gevoel dat ze daarbij gehad had, toen over wat Femke zei en alweer over het gevoel waarmee ze nu zat. Tijdens haar hele verhaal had hij haar geen enkele keer onderbroken. Ze was ook een paar keer beginnen huilen, waardoor er nu een halve doos gebruikte tissues op de salontafel lag, maar ook toen hij die aan haar gaf had hij geen woord gezegd. Floor wist niet of dat positief of negatief was, maar nu ze klaar was met haar uitleg, was het aan hem.

______________________________________

Tja😁