Me? Your Mate!?

Hoofdstuk 12

Jake's pov
Hier sta ik dan weer. Voor mijn kantoor raam met mijn ogen die weer vuurrood zijn. Ik haat mezelf. Ik heb het enige dat mij gelukkig maakte mee laten nemen.

Misschien is dit beter. Misschien was het een fout dat ik een mate had. Misschien was er gewoon geen mate meer over voor Sophie. Dat weet ik wel zeker. Iedereen zei het. En weetje. Ze hadden allemaal gelijk. Ik ben hier om te doden. Ik ben hier om de leiding te nemen. Om te vechten.

Dit is wie ik ben, en hoor te zijn. Een moordlustige wolf die iedereen op zn plek zet. Precies zoals vroeger.....

Sophie's pov
Ik word wakker van allemaal lawaai. Ik kleed me snel om en loop naar de eetzaal.

"Nee! Laat hem los hij is van mij!!!"
"Helemaal niet! Deze heb ik zelf gekocht!"

"En GENOEG!" Schreeuw ik tegen Melanie en Stephanie. Het is een tweeling die echt om alles ruzie maken.

"Sorry mw-evrouw." Zeggen ze tegelijk. Ik knik als teken dat ze weg moeten gaan. Ze rennen zowat de eetzaal uit.

Ik loop naar de keuken en maak een eitje voor mezelf. Nadat ik ontbeten heb neem ik een kijkje bij de vecht training waar de jonge wolfen getraint worden.

Zodra ze zien dat ik kijk beginnen ze allemaal nog meer hun best te doen. Ik glimlach naar een paar kinderen die erg goed bezig zijn.

****paar uur later****

Ik ben op de computer een beetje aan het bij houden hoeveel wolfen er in mn pack zitten totdat Alexis binnenkomt.

"Hey stoor ik?" Vraagt ze.
"Ehh soort van maar wat is er?"
"De jongen die een paar dagen geleden op ons teritorium op gekomen is roept je nogsteeds." Zegt Alexis geïriteerd.
"Ugh ik kijk wel even wat hij heeft." Zeg ik terwijl ik opsta en naar de kelder loop.

Ik kom binnen en de jongen kijkt meteen mijn kant op. Zijn ogen beginnen te glinsteren wat ik een beetje raar vind.

"Wat wil je." Zeg ik bot. Hij fronst zn wenkbrouwen en blijft me aankijken.
"Ik ben het!" Zegt hij terwijl hij me hopend aankijkt.

Nu frons ik mn wenbrouwen. Wat bedoelt hij daarmee? Ik kijk hem onderzoekend aan totdat ik zijn ketting zie. Ik kijk er nog eens goed naar en kijk dan naar mijn ketting.

Nee. Het zal toch niet!
"Stan!" gil ik terwijl ik zijn cel deur openmaak.
"Zusje!" Gilt hij blij terug.
Ik geef hem een knuffel en zo staan we een paar minuten.

"Wat ben je gegroeid kleintje!" Zegt Stan vrolijk terwijl hij over mn haar wrijft waardoor mn hele haar door de war zit.
Ik kijk hem geïriteerd aan en zucht.

"Waar was je al die tijd?!" Vraag ik aan Stan.
"Toen ik jou weg zag rennen tijdens het gevecht wilde ik je achterna gaan maar ik zag je uiteindelijk niet meer. Ik besloot Samara (zus van Sophie) te zoeken maar haar kon in ook niet vinden.
Ik rende alleen weg totdat een wolf me aanviel. Ze hebben me toen ongeveer 2 weken in hun cellen gehouden. Uiteindelijk ben ik ontsnapt en heb ik als rogue geleeft. Ik heb je elke dag zitten zoeken maar ik heb je nooit kunnen vinden. Totdat ik vorige week hoorde dat je je eigen pack had en heb ik je meteen opgezocht."

"Ik ben zo blij dat je nog leeft!" Zeg ik blij. "Tuurlijk je kent mij. Ik overleef alles."

We hebben nog een tijdje bijgekletst totdat de vraag kwam. De vraag die ik had gehoopt nooit meer te beantwoorden.

"En heb jij je mate al gevonden?"

Wat als hij zou weten dat Jake mijn mate is. Dè zoon van de moordenaar van onze ouders. Hij zou er alles aan doen om hem te doden. Ik weet het zeker.

"Ehmm- nee ik heb mijn mate nog niet gevonden. Ik denk eerlijk gezegd ook niet dat ik er een heb. Ik hoef er eigenlijk ook geen." Zeg ik zo normaal mogelijk.

"Ahh jammer! Maar ik weet zeker dat je wel een mate hebt hoor! Degene zou geluk hebben." Zegt Stan. Phoe mocht hij eens weten wie er zo'n geluk blijkt te hebben. Ik bedoel had.

"Maar ehh heb jij je mate gevonden?" Vraag ik om de aandacht van mij af te houden. "Nee nog niet maar ik heb zo'n gevoel dat ik heel dichtbij ben."
"Oh nou dat is fijn. Maar ik moet echt weer aan het werk. Ik zal iemand wel even halen om je naar een lege kamer te brengen. Ik spreek je later wel." Zeg ik terwijl ik hem een knuffel geef.

Ik wil uit de kamer lopen totdat Alexis naar binnen loopt. Ik groet haar en hoor opeens raar gegrom achter me.

Ik draai me om en hoor Stan "mate" zeggen. Ik denk even na en kijk naar wie hij staart. Ik zie Alexis in haar wolf veranderen en Stan ook. Ze grommen allebei van vreugde en likken elkaar. Ewl oké.

"Zo te zien heb je je mate gevonden." Zeg ik lachend terwijl ik de kamer uit loop. Ik laat ze beter alleen want ik hoef niet te zien wat daar nu gaande is.
~~~~~~~~~~
Heyy mensen! Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Ik weet nog niet precies waar ik heen wil gaan met dit hoofdstuk maar ja ik bedenk vast nog wel iets. Dit hoofdstuk is daarom ook niet zo lang maarjaa. Laat ook weten wat jullie leuk zouden vinden om in dit verhaal te doen!  Byeee

Xxxxxx