Lesbie

Hfd 6

P.O.V. Sara

Ik kwam de school binnenlopen en het eerste wat ik zag waren allemaal posters met mijn gezicht erop. Ik liep naar één van de foto's toe om deze beter te kunnen bekijken. Ik zag tot mijn verbazing dat de tekst was 'EEN NIEUWE LESBIE ERBIJ OP SCHOOL!' Alsof er al heel veel lesbies waren op school. Toen begon het tot me door te dringen dat Klara de enige was die de foto had die op deze poster stond en zij was de enige die wist dat ik een Lesbie. Dus zij moest het wel gedaan hebben!!!!!! Ik pik dit echt niet ik ben zo boos. Ik moest zelfs mijn tranen bedwingen om niet te gaan huilen. 

Ik snelde naar mijn fiets en fietste naar huis! Ik lette niet op de weg, want daar was ik veel te gefrustreerd voor. Op gegeven moment hoorde ik een auto toeteren en gevolgd door een klap. Daarna werd alles zwart voor mijn ogen.

-In het ziekenhuis-

Pap mam waar ben ik. Ssst je mag niet veel praten je moet rusten schat. Je bent aangereden door Jake de broer van Klara. Later drong het tot me door het was de broer van Klara! Ik moest me tranen bedwingen ik wou niet gaan huilen bij me ouders, zeker niet op dit moment. 

 Toen mijn ouders tien minuten later koffie gingen drinken liet ik me effe helemaal gaan. Wat een klootzak dat moest hij zeker van Klara doen! Ik vind het zo erg dat Klara zo ver is gegaan en mij nu dood wil hebben. 

P.O.V. Jake

-Bij Jake en Klara thuis-

Ik schaam me dood dat ik iemand heb aan gereden, en het ergste is nog wel dat het sara is de beste vriendin van Klara. Het is denk ik het beste om Klara te vertellen wat er is gebeurd, hopelijk wordt ze niet boos. Maar eerst ga ik naar het ziekenhuis toe. Toen ik bijna bij het ziekenhuis was besefte ik dat ik natuurlijk niet met lege handen bij haar aan kon komen dus ging ik snel naar de stad toe om een doos bonbons voor haar te halen. Toen ik hem had ingepakt kocht ik nog een kaart waar ik op schreef dat ik het zo erg vond en dat ik het nog te moeilijk vond om haar onder ogen te zien, vooral nu. Eenmaal in het ziekenhuis kwam ik haar ouders tegen bij het cafeetje. Ik vroeg aan hen of ze de bonbons en de kaart aan sara wilde geven. Ze zeiden ja, 'maar waarom doe je het dan niet zelf?' Nou ik vind het nogal lastig om haar nu te zien als jullie dat begrijpen. En gelukkig begrepen ze dat.

Toen ik thuis kwam ging ik gelijk naar mijn kamer om tot rust te komen ik was namelijk echt helemaal gek geworden. Het is ook zo lastig als je iemand aan rijd waar je eigenlijk een oogje op hebt. Toen ik tot rust was gekomen ging ik naar Klara's kamer om het haar te vertellen.