ShortFic & LongFic 9Satra [YAOI]

เป็นของข้าเถอะนะ (อ๊อด/ทารคา)

อ๊อดต้องยอมรับกับตนเองเสียที ว่าตัวเขาไม่สามารถลบภาพหรือลืมเลือนเทหะยักษาได้เลย ทุกอิริยาบถของอีกฝ่ายอยู่ในห้วงแห่งความความคำนึงนึกคิด จนเขาได้ทำสิ่งที่เกินให้อภัยลงไป...

"อาจหาญนักที่ทำเช่นนี้เจ้ามนุษย์!" เทหะยักษาหรือทารคาถูกจองจำในถ้ำลึกด้วยโซ่ลงอาคมเกินกว่าที่ผู้ถูกพันธนาการจะขัดขืนได้ มนุษย์ตรงหน้าที่ตนพ่ายแพ้ให้นั่งนิ่ง มองตนด้วยดวงตานิ่งสงบจนไม่อาจคาดเดาความคิดได้

"เจ้าเลิกขัดขืนเถอะ เจ้าไม่มีทางดิ้นหลุด" อ๊อดบอกเสียงนิ่ง เท้าย่างกายเข้ามาคุกเข่าลงเบื้องหน้ายักษา

"เจ้าจับข้ามาทำไม?"

"ถ้าข้าพูดตามความจริง เจ้าคงจะต้องโกรธเคืองเป็นแน่ แต่ถ้าหากข้ามิยอมบอกเจ้าก็คงเกรี้ยวกราดเช่นกัน" อ๊อดเอื้อมมือไปจับข้อเท้าไล่ขึ้นมาที่ข้อเข่าและไล่ขึ้นมาที่ต้นขา "ข้าหลงใหลเจ้า"

"ห้ะ?" ทารคาเกิดข้อสงสัย

หลงใหล?

"เจ้าช่างงดงามเหมือนเปลวไฟยามรัตติกาล ทำให้ข้าลุ่มหลง" อ๊อดพูดมาไม่เกินจริง เขารู้สึกเช่นนั้นมาตลอด คาแรกสงสัยแต่นานไปความสงสัยถูกลบล้างความต้องการครอบครอง

"..."

"เจ้าจะไม่พูดสิ่งใดหน่อยหรือ?" มนุษย์หนุ่มถามเสียงเบา ความเงียบทำเขาเริ่มประหม่า ทารคาที่เงียบนิ่งไร้การตอบโตทำเขาหวั่นใจหนัก

"ถ้าเจ้า..."

"เจ้าเอ่ยอันใด?"

"ถ้าเจ้าหลงใหลข้า...เหตุใดถึงนิ่งเฉยทั้งที่ข้าถูกประเคนอยู่เบื้องหน้าของเจ้าแล้ว" ทารคาเอ่ยถาม ใบหน้าเอียงมองอย่างสงสัยก่อนที่รอยยิ้มยั่วจะถูกแต่งแต้มบนใบหน้า

หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัว

"เจ้ากำลังหยอกข้า?" อ๊อดหรี่ตามอ

"เปล่า ข้ากำลังเชิญชวนเจ้า" ยักษ์หนุ่มเอ่ยทุกอย่างจริง เขาไม่อยากยอมรับ เป็นสิ่งเขาหลบหนีว่าระหว่างตนกับมนุษย์หนุ่มตรงหน้านั้น เหมือนทั้งคู่ได้ทำบางอย่างตกค้างเอาไว้ ความโหยหาที่รุนแรงจนบางคราร่างกายสั่นเทาด้วยแรงเพลิงจนแทบมอดไหม้ มันร้อนจนทารคารู้สึกต้องการบางอย่างเพื่อเติมเต็ม