He Pulled The Trigger (ongoing) 2018

방아쇠 장 01

Before it all happened...
—————————————————————

       Nilakad ko lang papunta sa school 5: 23 am pa lang naman Looking through my wristwatch. Para mabago din yung morning routine ko atsaka maka- exercise na din. Palagi na lang kasi ako magco-commute this time dahil maaga naman so I decided to take a walk. Kinuha ko yung earphones sa bag at ikinabit sa Phone.

Too early for school kaya binabagal-bagalan ko ang paglalakad habang nakikinig ng music.

Kahit ayaw ko man pumasok ngayon walang magagawa mahirap maging mahirap na nag-aaral sa pribadong eskwelahan. Simula elementary hanggang college ay hindi ako naka pumasok sa publikong paaralan.

Ewan ko ba sa magulang ko. Sabi nila hindi daw safe pagpublic kasi may mga early pregnancies, mga adik, mga gago tas mga basagolero pero kahit saan naman na school pag 'chi-nose' nilang maging ganyan, ganyan pa din naman it's up to them.

Kung sisirain nila yung buhay nila. Kaya with all my parents might ay ipinapasok nila ako sa private.

Slowly the rain starts falling from the sky. I looked up. Pumapatak yung ulan sa mukha ko. Dinama ko ito at ngumiti kusa ang mga labi ko, pero alam ko na hindi pwede magtagal sa ilalim ng ulan dahil baka mabasa pa yung mga libro na nasa bag ko.

Tumakbo ako sa malapit na convenience store. I waited until the rain stop pero wala namang silbi yung paghihintay ko kasi walang balak yung ulan na tumila. 24 minutes has passed still no sign of the rain's going to end. Pinagsisihan ko na naglakad pa ako.

Kung bibili man ng payong ay hindi na sapat sa allowance ko sapat lang naman kasi yung allowance ko para sa lunch. Wala na ding dumadaan na jeep kasi flood area yung napaghintuan kong kalye.

Another minutes past she decided to run for her life.

Stepping out to the raining world. Patakbo na sana siya nang may humila sa kaliwang braso pabalik sa sinisilungan niya kanina. "Gamitin mo 'to" sabi ng lalaking katabi niya habang inaabot ang jacket sa kanya.

"Salamat" she said while reaching the thick-camouflage jacket from his hands. The man smiled nung kinuha ni Lauren yung jacket niya.

Magtatanong pa sana si Lauren kung anong gagamitin niyang panangga sa ulan pero pagkatingin niya sa tabi niya ay wala na ito at tumatakbo sa ilalim na malakas na ulan.

Lauren felt guilty towards the guy kasi instead na gamitin ng lalake ang jacket ay ibinigay niya pa ito kay Lauren.

Napansin niya nanakauniform ang lalaking nagbigay sa kanya ng jacket. Mag ka-school mates pala sila.

"Someday. Maibabalik ko din sayo 'to" she said to herself na para bang kausap niya yung guy kanina. She's amused dahil may mga lalake pa pala na ganoon. She smiled.

As she entered the school she's like entering a Hell.

Assholes, Jocks , crazy bitches everywhere. 160 days na lang to survive highschool. Makaka-alis na din siya sa pesteng lugar na 'to.

She walked trough the lobby like a wet zombie. Kahit may suot siyang jacket kanina ay di ibig sabihin nun ay makaka-takas na siya sa ulan.

She wished she has her own bestfriend na kakalinga sa kanya when she needed it the most. As she looked jealous at the two friends walking happily because they had each other.

She frowned knowing that 18 years of her life hindi niya naranasan magkaroon ng isa. She's alone in this world except for her parents ay wala ng iba.

Nagkaroon siya ng boyfriend once pero it didn't turned out really well. Kasi isa lang pala yung sick joke. Niloloko lang pala siya ni Marcus that time.

Pumasok na siya sa classroom. Her shoes leaving a mark on the marble floor but she didn't care. Andaming tumitingin sa kanya ng masama lalo na yung mga cleaners ng Tuesday.

Nag-roll call na ang teacher sa mga present ngayon. Hindi niya ito pinansin dahil boys pa lang ang tinatawag.

She drowned to her taughts thinking the guy kanina. His smile. His scent still lingering on her uniform.

"Sures, Lauren Summer?"

She didn't notice na siya na pala yung tinatawag ni Ma'am. She's still in her daydreaming.

"Sures, Lauren Summer! Wala?" Her teacher looked up finding a raised hand but sees no one.

"Huy!" Sabi ng lalaking katabi ni Lauren. "Tinatawag ka oh." sabi nito pointing the teacher.

"Miss, Present..." she said gulat. "Tulala nanaman ba yan? Jusko" Claire said putting a disgusted look on her face.

"Baka buntis" dinagdag ng isa sa harap. They all laughed in chorus. She did a face palm.

Every lunchtime pumupunta siya sa CR. Doon na kasi yung kasanayan niyang pwesto. Doon na siya kumakain sa isang cubicle sa pangatlo at pinaka-dulo ng Rest room.

Ayaw niya kasing umupo doon sa canteen kasi siya lang naman mag-isa plus pag umupo siya doon ay siya lang ang magiging center of attraction sa mga bullies.

Noong una ay nadidiri siya pero sa tinagal-tagal niya dito sa school ay naging comfort place niya na ang CR.

Binaba niya yung toilet seat at umupo. Kinain niya yung binaon na tuyo na isda ng mama niya.

Despite of her situation, she is still happy walang nagbo-bother sa kanya doon. Tuyo na isda ang ulam niya kaya probably may nakaka amoy na mga babae na pumapasok sa CR but she didn't mind it she continued eating her lunch.

She's alone, yes but that doesn't mean that she's lonely. She need some peace of mind and thats what she's wants being alone.