His Life

▪️Κεφαλαιο 34▪️

«Είναι ;»φώναξε ξανά «Αλέξανδρε σε ρωτάω ;»είπε έτοιμη να καταρρεύσει από την αγωνία της .

«Αχιλλέα μας αφήνεις λίγο μόνους !»είπε εκείνος αγνοώντας την Μαρίνα.

«Ναι αδερφέ! Όλα καλά ;»ρώτησε εκείνος σαστισμένος με την κατάσταση που εξελισσόταν γύρω του .

«Θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή !» Του έκλεισε το μάτι και ο Αχιλλέας αποχώρησε από το σπίτι χτυπώντας δυνατά την πόρτα εξαιτίας του αέρα που σάρωνε την πόλη και μαζί ήταν έτοιμος να παρασύρει τα κόμματια της καρδιάς της Μαρίνας . Η ίδια τα άκουγε να πέφτουν μέσα της , αφήνοντας πληγές το πέρασμα τους .

«Είναι έτσι ;»ρώτησε ενώ ήταν πλέον σίγουρη για την κατάφαση που θα λαμβάναν ως απάντηση .

«Μαρίνα ...» είπε εκείνος ενώ οι λέξεις δεν έβγαιναν από μέσα του .

«Πες το γαμωτο , πες το ... αφού το ξέρω ! Επιβεβαίωσε το μου , απάλλαξε με από αυτό το βάρος , σε παρακαλώ θα πεθάνω από την αναμονή !» Ψέλλισε αδύναμη αφήνοντας τα χέρια της να χυθούν δεξιά και αριστερά από την λεπτή μέση της .

«Το DNA έδειξε ότι υπάρχει 99% ταύτιση» είπε και πλησίασε δίπλα της δειλά δειλά . Ήταν πεπεισμένος ότι το παιδί αυτό δεν είναι δικό του . Και ακόμα δεν μπορεί αν το πιστέψει ή ίσως δεν θέλει να το πιστέψει . Αυτό το παιδί όσο ευλογία και αν είναι καταστρέφει την ηρεμία και την γαλήνη της οικογένειας που χτίζει ακόμη με τόσο κόπο και ίδρωτα .

«Μάλιστα!»είπε η μαρίνα ενώ μέσα της είχε ήδη πεθάνει . Αν και το ήξερε , ήθελε να ελπίζει πως το ένστικτο της θα την διαψεύσει . Δεν θα είναι αλήθεια αυτό που θα της ταράξει για ακόμη μια φορά την γαλήνη της . Τι αμαρτίες πληρώνει και δέχεται τόσα απανωτά χτυπήματα από την ζωή ; Πιθανότατα κανείς δεν ξέρει ...

«Μαρίνα άκουσε με !»προσπάθησε να πει αλλά τον διέκοψε .

«Αλέξανδρε , μην μου λες τίποτα τώρα . Σε εκλιπαρώ , θέλω να σκεφτώ κάποια πράγματα μόνη μου .» Είπε και μερικά δάκρυα χύθηκαν από το μάτια της . Εκείνος έτρεξε αμέσως κοντα της .

«Μάτια μου σε ικετεύω μην κλαις . Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι . Όχι πια ! Θέλω μόνο να γελάς και να γελάει και το παιδί μας . Μην με στεναχωρεις !»είπε

«Ξέρεις κάτι , μέσα μου το ήξερα ! Απλά δεν ήθελα να το πιστέψω . Και μην μου ζητας να γελάσω ! Πως να γελάσω ; Η ζωή με χτυπάει συνεχώς , τι έχω κάνει γαμωτο ; ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ . Έζησα σχεδόν δυο χρόνια χωρίς το παιδί μου , χωρίς εσένα ... γινόμαστε οικογένεια και τώρα το παρελθόν σου μας ξανά χτυπάει την πόρτα . Πως να χαρώ , μου λες ; ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΑΡΩ ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ , ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ , ΝΙΩΘΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ ΓΑΜΩΤΟ , ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΚΟΜΠΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ , ΕΝΑ ΣΦΥΞΙΜΟ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ , ΕΝΑ ΚΕΝΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΓΕΜΙΣΕΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ ;»  Φώναξε αφήνοντας τα δάκρυα της να φύγουν σαν ορμητικό ποτάμι από τα μάτια της . Ο Αλέξανδρος είχε σαστίσει , δεν ήξερε τι να της πει γιατί τα λόγια της τα χαρακτήριζαν το απόλυτο δίκιο .