Away from the Safe Side

Wat nu?

- Adam - 

Geïrriteerd kijk ik uit het autoraam naar het schoolgebouw die ik vandaag liever niet had gezien. Dit was gewoon belachelijk. 'Laten we alsjeblieft gewoon naar huis gaan' vroeg ik kreunend. Het laatste wat ik vandaag wilde was naar school gaan. En het was Ashley's idee geweest. Niet zo'n goed idee deze keer. Ashley die naast me zit grinnikt. 'Kom op, we moeten ook eens onze gezichten daar weer laten zien. Anders vergeten ze nog wie we zijn. En mischien zie je Romy weer.' Ja, Romy. Ik heb sinds die dag na het nogal mislukte feest niets meer van haar gehoord. En het is nu precies een week geleden. Al die tijd zijn wij thuis gebleven en daarom vond Ashley het nodig om onze hersencellen weer aan het werk te zetten. Zo had zij het verteld. Ik was het er niet mee eens geweest trouwens. Net als de rest, maar ze kan nogal overtuigend zijn. Dus hier zitten we nu met zijn allen in de auto voor de school. Dax en Ashley zitten allebei boos op de achterbank te brommen. Zij hebben er ook geen zin in. Alleen Jim kijkt neutraal. Ik zucht diep voordat ik grommend 'Nou, daar gaan we' zeg en uitstap. Ik hoor Ashley nog blij juichen en in haar handen klappen als ik de deur dichtsmijt. Ik kijk op en zie studenten verbaast in onze richting kijken. Geërgerd rol ik met mijn ogen en loop richting de school terwijl de rest mij achtervolgd. De studenten en wat leraren kijken ons nog steeds verbaast na. Ja mensen, ik ben het echt. Adam Collins is serieus op een woensdagochtend op school. Ik snap het ergens wel dat iedereen verbaast is. Ik ben er normaal nooit door de week. Ik ben zelf ook verbaast. Ik voel hoe Ashley haar arm om de mijne wikkelt en vrolijk neuriet. Haar hakken tikken ritmisch op het asvalt. Ik negeer haar maar trek me niet los. Ondanks alles vind ik het toch fijn dat Ashley zo vrolijk is. Ze is dat voor een lange tijd niet geweest. 

Als we de school binnenlopen, kijk ik meteen of ik Romy zie, maar ze is nergens te bekennen. Alsof Carmen mijn teleurstelling merkt, komt ze naast me staan en zegt droog 'Misschien is ze wel in het lokaal waar we les hebben.' Ik knik en we lopen naar het lokaal. Ik snap niet waarom, maar mijn hartslag gaat stukken omhoog als Dax de deurklink van het lokaal omlaag drukt. We lopen het lokaal binnnen en iedereen gaat op zijn gebruikelijke plek zitten. Als ik helemaal achterin naast Dax en Jim zit, kijk ik pas of ik Romy zie. Nergens. Weer voel ik een steek van teleurstelling, maar nu groter. Ze is er echt niet. Ik ben verdomme voor niets naar school gegaan. Boos kijk ik richting Ashley, maar zij is druk aan het praten met wat meiden uit haar groepje. Ik zak onderuit in mijn stoel en kijk de klas rond. Ik zie dat die vriendin van Romy er wel is. Amy heet ze, geloof ik. Een apart meisje met een nogal beperkte vriendengroep. Net als Romy.. Maar toch is zij anders. Als ik mevrouw Moore zie binnenlopen, is mijn humeur helemaal verpest. We hebben natuurkunde. Inwendig vloek ik en zak nog verder onderuit.

Ik moet mezelf inhouden om niet snel uit het lokaal te rennen als de bel gaat. In plaats daarvan sta ik rustig op en loop nonchalant naar Amy die haar spullen inpakt. Ze heeft pas door dat ik voor haar tafel sta, als ze opstaat. Van schrik laat ze haar tas vallen en kijkt me met grote ogen aan. Ik slik. Ik wist dat mensen door mijn reputatie bang voor mij waren, maar zo bang wist ik niet. Ik hoor Carmen grinniken achter mij en ik werp haar een boze blik toe. Dan draai ik me weer naar Amy toe en vraag met een emotieloze stem 'Weet jij toevallig waar Romy is?' Het lijkt erop dat Amy zichelf ervan probeert te weerhouden om niet keihard weg te rennen en stammelt wat, behalve een antwoord op mijn vraag. Ik wacht geduldig, en zie vanuit mijn ooghoeken dat een jongen Amy en mij scherp in de gaten houdt. Als Amy even zijn kant op kijkt, komt hij onze kant op en gaat naast haar staan. 'Wat wil je?' vraagt hij kortaf. Ik trek een wenkbrauw op om hem daarna afkeurend aan te kijken. Hij is slim bezig door zo tegen mij te praten. 'Jake!' sist Amy nerveus. Aha.. dat is Jake! Dat joch dat altijd rond Romy hangt alsof hij aan haar zit vastgekleeft. Ik voel langzaam haat in mij opborrelen. Jake zegt niets maar kijkt mij boos aan. Hij probeert mij te intimideren, en hij weet dat dat mislukt. Ik besluit hem verder te negeren en kijk weer naar Amy met een vragende blik. 'Romy is er niet.' begint ze aarzelend. 'Ze is al de hele week niet op school geweest. Ik had haar een paar dagen geleden gebeld en ze klonk niet zo... blij. Ze had gezegd dat ze voorlopig niet naar school gaat en thuis blijft. Verder wilde ze mij niets vertellen.' Ik verstijf en draai me even om naar Dax. Hij kijkt nogal moeilijk en haalt zijn schouders op. 'Weet jij wat er dan is?' vraagt Jake. Ik schud langzaam mijn hoofd en kijk Amy weer aan. 'Bedankt.' Ik loop het lokaal uit en laat Amy en Jake verbaast achter.