Away from the Safe Side

De vraag

-Adam-

Waarom wilt ze het niet zeggen? Waarom vertrouwd ze mij niet? Ik kan het gewoon niet hebben dat ze van iedereen hier, mij niet vertrouwd! Dat slaat toch nergens op? Boos sla ik wat takken aan de kant terwijl ik door het bos loop, weer naar de rest toe. Ik heb Romy maar achter gelaten. Ik was woedend. Ik ben nog steeds woedend. Als ik eindelijk langs de auto loop, zie ik de rest naar mij toe lopen in de verte. ''Adam! Waar was je nou? En waar is Romy?'' roept Ashley. Ik schud mijn hoofd en wacht tot ze dichterbij zijn. ''Niets aan de hand. Laten we maar gaan. Ik hier wel weer genoeg gezien'' brom ik. Ashley kijkt me verbaast aan en Carmen zegt bijna boos ''Wat is er nou? We zijn hier nog maar net joh! En waar is Romy?'' ''Ik zei toch dat ik hier genoeg heb gezien? Romy staat denk ik nog boven aan de Klif. Haal haar maar. Dan kunnen we weer naar huis gaan.'' Carmen zucht en loopt mopperend het bos in. Nog net kan ik haar zachtjes horen brommen ''Dat gezeik ook altijd.'' Ze heeft wel gelijk.. ''Heb je ruzie met Romy, Adam?'' Dax gaat voor mij staan. Ik neem mijn afstandelijke houding aan en trek arrogant een wenkbrauw op. ''Wat gaat jou dat aan? Er is niets aan de hand tussen ons.'' Dax kijkt mij wat onzeker aan. ''Ik wil je alleen maar helpen he? We zijn toch maten!'' Ik geef Dax een vriendschappelijke klap op zijn schouder. ''Weet ik, man. Alles gaat prima. Ik ben het hier gewoon zat.'' Terwijl we wachten op Carmen en Romy steek ik een sigaret op. Die heb ik hard nodig.

-Romy-

''Waarom is er altijd die bepaalde spanning tussen jullie twee? Ik bedoel maar, nu is er blijkbaar weer iets gebeurd waardoor heel de sfeer is verpest in de groep!'' Struikelend over wat takken loop ik achter Carmen aan die raast over Adam en mij. Ik snap haar wel. Alleen zij snapt mij niet. ''Nou? Ga je het mij nog uitleggen of wat?'' Carmen draait zich snel om zodat ik neus aan neus tegenover haar sta. ''Eh, zoveel valt er niet uit te leggen. Ikzelf snap amper wat er net is gebeurd. Vraag het Adam maar. Misschien weet hij het.'' Met een boog loop ik langs haar heen en ik zie de rest al in de verte bij de auto staan wachten. Adam leunt ongeïnteresseerd tegen de auto terwijl hij wat rook wegblaast. Dat roken van hem.. ''Mij ontloop je niet zomaar, Romy! Ik kom er wel achter hoor.'' Ik rol met mijn ogen en loop naar Ashley. ''Daar ben je! Ik dacht dat je zo nog van de Klif zou springen.'' grapt Ashley. Ik glimlach zwakjes. ''Dat zou ik nooit durven.'' Adam laat zijn sigaret vallen. ''Nou, laten we maar gaan.'' Fronsend kijk ik hem aan terwijl hij in de auto stapt.

Als we stoppen voor het huisje en iedereen uitstapt, grijp ik Adam snel voordat ik me kan bedenken bij zijn schouder. ''Adam.. wacht even. We moeten praten.'' Adam draait zijn hoofd naar mij toe en heel even zag ik een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht verschijnen. Maar heel even. ''Wat is er?'' Hij draait zich helemaal naar mij toe. Met zijn rug naar de rest toegedraait. Ik voel dat ik nieuwschierig word aangekeken door Carmen en ik bloos lichtjes. ''Eh, mag dat zonder de rest erbij?'' ''Stuur ze maar weg dan.'' Ik schok lichtjes door de barse stem van Adam. Zo praat hij altijd tegen de mensen die hij niet mag. Of waar hij ruzie mee heeft. Ik beef plotseling en doe een stapje bij hem vandaan. Zou hij mij niet meer mogen? Ik snap helemaal niets meer van dit alles. Ik ben zo door de war. ''Laat maar. Zij mogen het ook weten hoor.'' Ik neem een vijandige houding aan door mijn armen over elkaar te slaan. Adam's houding verandert niet. ''Nou, vertel dan.'' ''Ik vertrek morgenochtend. Ik wil weg van deze stad.'' Het was eruit voordat ik het door had. Ik hoor Ashley geschrokken naar adem happen en Carmen rolt met haar ogen. Adam kijkt mij spottend aan. ''Was dat het? Morgenochtend lig ik vast nog te slapen, dus zie ik je niet meer. Dan is dit dus ons afscheid.'' Het klinkt ook spottend. Ik voel me verdoofd en voel dat ik me niet meer terug kan trekken. Ik moet hier nu mee doorgaan. Anders lijk ik zwak. Ik haal mijn schouders op. '' Ik dacht dat je dit wel wilde weten. Maar ja, dit was het inderdaad. Meer heb ik niet te zeggen.'' Adam haalt nu ook zijn schouders op. ''Oke dan.'' Wat beschamend. Ik knik en glimlach kort zonder echt te lachen. Dan loop ik Adam en de rest voorbij het huis in. Ik loop de trap op en voel de pijn in mijn borst uitzetten. Het is een pijn die ik niet echt kan plaatsen. Het is vanalles door elkaar. Heimwee naar huis, naar mijn vrienden en zus, woede gericht op Adam, maar vooral angst. Angst, omdat ik niet weet waar ik terecht kom, en de angst om alleen te blijven. Helemaal alleen.. zonder dat er ook maar iemand om je geeft. Als ik Adam's kamer binnenloop, kan ik mezelf niet beheersen en laat ik me op zijn bed vallen. Ik verberg mijn gezicht in zijn kussen en ik begin te huilen. En dit is de eerste keer sinds tijden dat ik niet huil om mijn zus, maar om iemand anders. Of iets anders. O, Ik weet het niet meer. Isabella, waarom ben je niet hier? Waarom kan je mij nu niet helpen, juist nu ik je zo nodig heb? Ik snuf wat en laat mijn tranen over mijn wangen glijden. Ik heb geen zin om ze weg te vegen. Laat dit stomme kussen maar nat worden. Het maakt mij niets meer uit. 

-Adam- 

Het is laat als ik mijn kamer binnenloop. Al die tijd heb ik aan de keukentafel gezeten met Jim en Dax. Carmen en Ashley gingen uit, dus wij hadden een fles drank opengetrokken en een pakje peuken op tafel gegooid. En nu sta ik hier in de deuropening. Stinkend naar de rook en drank terwijl ik verbaast kijk naar Romy die slaapt op mijn bed. Haar hoofd verborgen in mijn kussen, en haar haren door de war. Ik weet nu niet wat ik moet doen. Douchen. Dat moet ik maar eerst doen. Snel loop ik de kamer weer uit en ga naar de douche. Misschien dat ik dan beter kan nadenken.

Als ik weer de kamer inloop nadat ik heb gedouched, ligt Romy nog steeds op mijn bed. Precies zoals ik haar daarnet had gezien. Zuchtend ga ik met een hand door mijn haren en ik kijk naar de plafond. Ik erger me zo aan dit meisje. Waarom doet ze zo moeilijk, zo vaag over alles? Ze moet leren losser te worden en ze moet al helemaal leren om niet bang voor mij te zijn. Opeens moet ik bijna lachen. Ze had gezegd dat ze morgenochtend weg zou gaan.  Ja vast, dat geloofde niemand. Ze heeft geen geld, geen auto en amper kleren. Ze moet hier blijven. Zacht sluip ik naar het bed toe en ga naast haar liggen. Ik hoor hoe ze zachtjes in en uit ademt en ik laat mijn hoofd rusten op het kussen. Ik zou nu zo in slaap kunnen vallen. Door zo naar haar te kijken en naar haar te luisteren. Het lieft zou ik haar ook nog aanraken. Waarom niet? Ze slaapt toch. Ik til mijn hand op en met een vinger glijd ik licht over haar schouder naar haar onderarm, en zo weer omhoog. Zo ga ik een tijdje door, tot ik haar voel bewegen. Snel houd ik op en trek ik mijn hand terug. Maar het is toch al te laat. Ik zie dat ze haar ogen al heeft geopend, en mij stil aankijkt. Ik zucht en mompel ''Wakker?'' Ze knikt en kijkt me onzeker aan. Dan tilt ze haar hoofd op en kijkt om zich heen. ''O sorry, ik weet niet wat ik hier doe. Ik zal snel naar mijn eigen kamer gaan. Of de bank, bedoel ik.'' Ik zie aan Romy dat ze zich ongemakkelijk voelt en dat ze zich schaamt. Als ze opstaat en wilt weglopen, pak ik haar snel bij haar bovenarm. ''Romy, was je nou echt serieus daarnet? Je gaat niet echt weg.'' Ze kijkt me aan met een vreemde blik. ''Ik ben het wel van plan.'' Ik ga rechtop zitten zodat ik haar beter kan aankijken. ''En wat is dan jouw plan?'' Ze kijkt me onzeker aan en zegt niets. ''Nou?'' ''Ik heb geen idee, oke? Ik ben zo door de war de laatste tijd. Ik weet niet meer wat ik wil. Maar hier blijven lijkt mij niet de beste oplossing.'' ''En waarom dan niet?'' Hier denkt ze even over na. ''Omdat.. omdat jij en ik elkaar duidelijk niet liggen.'' Ik moet lachen om haar antwoord. ''Waarom lach je nou? Dit vind ik niet echt grappig hoor.'' zegt Romy verontwaardigd. ''Romy, ben je blind? Wij liggen elkaar prima. Dat weet ik wel zeker.'' Ze kijkt naar de grond en ik moet glimlachen. ''Daar lijkt het anders niet op.'' ''Dat is zo.'' Meer weet ik niets te zeggen, maar ik weet gewoon dat Romy en ik het goed kunnen vinden met elkaar. Alleen nu lijkt het er niet op. ''Blijf gewoon hier. Wacht het af. Je moet geen overhaaste beslissingen nemen.'' ''Wil je dat ik hier nog langer blijf?'' Ik knik langzaam, zodat ze zeker weet dat ik het meen. ''En je haat me niet?'' Nu schud ik langzaam mijn hoofd. ''Alleen wil ik wel dat je een vraag beantwoord.'' Ze gaat voor me zitten. ''Welke vraag?'' Hier komt hij weer hoor. De vraag die ik al een paar keer heb gesteld. Maar toch vraag ik hem weer, want ik heb nog steeds geen antwoord. ''Waarom ben je bang voor mij, Romy?''

Hee peeps! Ik durf nog amper van me te laten horen! Ik schaam me heel erg! Ik ben gewoon langer dan een week te laat met het posten van een hoofdstuk!! En ik was al later dan normaal. O wat erg. Haat me niet alsjeblieft! *smeekt* Mijn inspiratie was ook zo goed als op (geloof me, ik heb echt geprobeerd te schrijven) maar hier is het hoofdstuk dan. Volgende hoofdstuk wat romantiek voor jullie.. eindelijk haha. Ik ben trouwens van plan een heel nieuw boek te schrijven, met de categorieën Romantiek en Fantasie. Ik werk nog aan de cover, maar de titel heb ik al. (Die houd ik nog lekker geheim..) Houd mijn account dus goed in de gaten;) Please vote en comment<3 love youllieee xxx ( er kunnen wat fouten in zitten..)