Away from the Safe Side

Afspraakje

foto: Jim

Ik haat maandag. En vooral na zo'n rotweekend als deze. Gisterenavond heb ik mijn ouders vermeden en bleef ik heel de avond op mijn kamer. Vanochtend waren ze zonder een woord te zeggen weggegaan en had ik me verslapen. Ik was weer eens vergeten mijn wekker te zetten, en normaal roept mijn moeder me nog wel. Maar vanochtend dus niet. En om het helemaal mooi te maken, het regent bakken uit de hemel. Nee, zonder overdrijven, het stormt gewoon. En aangezien er niemand was die me naar school kon brengen, loop ik nu dus maar terwijl ik de auto's voorbij zie rijden. Ik had ook al een sms'je gehad van Amy dat zij met de auto naar school ging. Mensen die wel hebben besloten te lopen, zie ik snel langsrennen en zoveel mogelijk onderdak zoeken bij bomen. Voor mij heeft het geen zin meer om te gaan rennen. Ik ben al zeiknat geregend. Met een chagrijnig gezicht houdt ik een kapotgewaaide paraplu vast en loop ik de straat van de school binnen. Net als ik op het terrein van de school wil lopen, stopt de bekende zwarte auto naast mij. Ik hoef niet twee keer te kijken om te weten wie daar in zit. En ik wil hem niet zien. Snel loop ik door, klap de paraplu in en loop de school binnen. 

De vreemde, nieuwschierige blikken van mijn klasgenoten negerend, loop ik boos naar mijn plek naast Amy in het lokaal. Amy kijkt mij met grote ogen aan. 'Jeetje Romy, heb je net met je kleren aan gedouched ofzo?' Voordat ik kon antwoorden, hield Amy mij een handspiegel voor. Ik wierp een blik in het spiegeltje en wilde hem graag in de prullenbak gooien. Mijn mascara was tot op mijn wangen uitgelopen en ik zag lijkbleek. Mijn donkerbruine haren hingen als natte, klitterige slierten om mijn gezicht. Ik zucht en geef de spiegel terug. 'Een goed begin van de maandag.' zeg ik in mezelf. Carmen en Dax lopen het lokaal binnen. Er gaat een rilling door me heen. Alsof Carmen dat opmerkt, loopt ze naar me toe en blijft ze voor mijn tafel stilstaan.

Zo ongeïnteresseerd mogelijk kijk ik haar aan. 'Kijk nou, je ziet eruit als een verzopen katje. Wilde niemand je brengen?' Haar stem klinkt mierzoet maar ze glimlacht er gemeen bij. Net als ik antwoord wil geven, gaat ze verder 'En ik hoorde van iemand dat je bij ons thuis bent geweest.Ik hoop voor je dat je je mond daarover houdt want ik heb een reputatie hoog te houden.' Huh wat? Ik kijk haar niet-begrijpend aan. Carmen rolt met haar ogen. 'Ik weet dat je in ons huis bent geweest terwijl mensen zoals jij daar niet eens bij in de buurt horen te komen.' Amy kijkt mij vragend aan. Zij snapt er natuurlijk niks van. Maar hoe weet Carmen dat ik bij haar -of eigenlijk bij Adam- ben thuisgeweest? 'Hoe bedoel je, mensen zoals haar?' zegt Amy boos. O nee. Carmen draait langzaam haar hoofd naar Amy en kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen aan als ze zegt 'Ik had jou niets gevraagd.' Ik wil zo graag verdwijnen nu. Maar dan hoor ik opeens zijn stem. Mijn redding uit deze situatie waar heel de klas van meegeniet. 'Carmen, stel je niet aan en loop door.' Ik zie dat Adam een hand op haar schouder had gelegd. Waar komt hij nou heel de tijd zo snel vandaan? Ik had hem niet binnen zien komen. Carmen gromt wat en slaat zijn hand weg. Boos loopt ze naar achter en gaat naast Dax zitten. Adam kijkt mij aarzelend aan en doet zijn mond open om wat te zeggen. Nieuwschierig naar wat hij heeft te zeggen, wacht ik af en kijk ik hem met grote ogen aan. Maar Adam schudt zijn hoofd en loopt ook door. Teleurstelling golft door mij heen. Natuurlijk durft hij mij niet aan te spreken in een volle klas. Hij had mij eigenlijk al geholpen door Carmen weg te sturen. Laat staan dat hij ook nog een gesprek met mij begint. Dat zou ook zijn ''reputatie'' schaden, net als die van Carmen, denk ik bitter. Beledigd sla ik mijn boeken open als onze docent binnenkomt. De rest van die les kijk ik alleen maar in mijn boek en let ik verder nergens op. 

In de middagpauze besluit ik om weer buiten te gaan zitten. Het is gestopt met regenen, maar de lucht ziet er nog donkergrijs uit. Amy bleef binnenzitten, maar dat vond ik niet erg. Ik wilde even alleen zijn. Ik klim op een muurtje om op te zitten en pak mijn fles water. Nadat ik een slokje had genomen, sluit ik even mijn ogen. 'Ga je nou buiten slapen?' Geschrokken open ik mijn ogen en kijk naar Adam die tegen een boom leunt. Boos kijk ik hem aan. 'Waarom laat je mij nou altijd schrikken? Je verschijnt altijd uit het niets.' Adam grijnst en gaat naast mij zitten. 'Je moet gewoon beter opletten. Altijd je omgeving in de gaten houden.' Ik rol met mijn ogen. Een donker getinte jongen met lange dreadlocks loopt voorbij en zwaait naar Adam. 'Kom je vanavond nog?' roept hij. Adam roept terug 'Natuurlijk, ik ben er.' De jongen steekt zijn duim op en loopt verder. 'Feestje?' Ik probeer nonchalant te klinken. Adam knikt. 'Ja een huisfeest, hier vlakbij.' Ik knik. 'Ga jij eigenlijk wel eens uit?' 'Nee daar ben ik een tijdje terug mee gestopt.' Adam lacht om mijnt antwoord. 'Wat is er zo grappig?'  Boos kijk ik hem aan. 'Je bent nog maar 17, maar je klinkt als iemand van 40. Kom op, je gaat heus toch nog welleens uit?' 'Nee, echt niet. Ik doe dat niet meer om.. om persoonlijke redenen.' Nu kijkt hij verward en gaat met een hand door zijn prachtige zwarte haar. O nee, ik ben aan het zwijmelen. Kappen daarmee! Adam lijkt even te aarzelen, maar zegt dan 'Weet je, anders kom je vanavond naar mij toe, dan kunnen we samen gaan.' Ik kijk hem aan alsof hij mij ten huwelijk vroeg. Is hij gek geworden? 'Meen je dat nou?' 'Ja, ik meen het. Of anders kom ik je wel ophalen.' 'Ik weet het niet hoor, Adam' zeg ik aarzelend. Als mijn moeder hierbij was, zou  ze schreeuwen in mijn oor dat ik het moest doen. Misschien is dit ook wel goed voor mij. Om er eens een keertje uit te gaan, en niet iedere avond thuis te zitten. 'Kom op, het is gewoon een huisfeest. Niks bijzonders. En als je het niets vind, breng ik je wel thuis.' Na een korte stilte knik ik uiteindelijk. 'Oke, ik wil wel mee. Maar dan moet jij mij ophalen.' Adam knikt meteen. 'Geen probleem. Geef mij je nummer maar. Dan laat ik je nog wel weten hoelaat ik je kom ophalen.' Ik geef Adam mijn nummer en kijk hem stil aan. Adam grinnikt even en schudt grijnzend zijn hoofd. 'Wat nou?'  Waarom lacht hij zo? 'Ik zou maar opschieten, je komt te laat voor je les.' Geschrokken kijk ik op mijn mobiel. Ik ben al tien minuten te laat. 'En jij dan?' Adam haalt zijn schouders op. 'Ik sla de rest van de dag denk ik over.' Als hij dat zo makkelijk kan, kan ik dat ook. Ik kijk even voor me uit en spring dan van het muurtje. 'Ik ook. Ik ga maar eens naar huis.' Glimlachend pak ik mijn tas en draai me kort naar hem toe. 'Ik zie je vanavond.' Dan draai ik me om en loop weg. Jij durft klinkt er door mijn hoofd. Ik negeer het stemmetje en voel Adam's ogen prikken op mijn rug terwijl ik de straat uitloop. 

Hee people, ik wilde per se even wat plaatsen, dus ik heb het niet helemaal goed nagekeken. Als iemand er fouten in ziet, geef het door en ik verbeter het. Please comment, vote, geef kritiek of kom met ideeën. Alles is welkom:) xxxx