PERTEMBUNGAN dua perwatakan yang sama sekali berbeza...
ALEXA DUNCAN, si gadis pisau cukur yang mengikat tali pertunangan kontrak dengan seorang waris keluarga berada demi mencapai matlamat hidupnya untuk mengecapi kesenangan.
ANDRE BJORN-FITZGERAL...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
SAYA Alexa Duncan. Matlamat dalam hidup? Biasa-biasa ja... mau kahwin sama lelaki kaya. Pasal tulah saya pigi belajar di Akademi Olympia Prestige, akademi swasta yang tersangatlah mewah dan terlampaulah menonjol. Memang 'ter, ter' segalalah bah kunu. Bukan kaleng-kaleng arr.
Akademi yang cuma terima privileged student ataupun student yang betul-betul berbakat. Cuma orang yang paling kaya saja mampu hantar anak-anak dorang belajar di sini. Lain student kalau bukan yang calang-calang talented, mesti genius punya.
Terang-terang saya nda termasuk dalam golongan kaya, apalagi genius. Tapi saya ada sesuatu yang tiada sama lain-lain student di akademi ni: photographic memory (daya ingatan tajam). Bukan jugalah special sangatkah apa ataupun ada guna bagi saya, tapi pihak pentadbiran akademi maukan kepelbagaian. Dorang mau kumpul semua bakat-bakat berlainan yang ada. Mangkali pasal tulah dorang ragu-ragu mau terima saya mula-mula. Bah, saya ni kan bukannya kaya, status pun tiada. Dorang offer saya biasiswa penuh lagi. Saya ambil keputusan mau belajar sini pun, sebab di tempat beginilah tinggi peluang saya mau jumpa husband kaya.
Saya bukan pisau cukur tipikal okey. Saya ni cuma realist. Saya tau orang bilang duit boleh beli apa saja, tapi kalau tiada duit, mana kita boleh dapat apa-apa, kan?
Cinta? Mmm, yalah tu. Nda payahlah saya mau fikir pasal benda-benda yang tiada guna. Cinta bukan boleh bagi saya makan. Mungkin orang lain fikir cinta boleh isi kekosongan hati kita, tapi biarpun hati kita rasa penuh, perut kita tetap juga kosong, betulkah nda?
Saya bukan tamak, arr? Actually, saya ni simple ja bah. Saya cuma mau pastikan ada bumbung atas kepala saya, sama makanan dalam mangkuk saya. Impian pun saya tiada. Bagi saya, impian tu buang duit sama masa ja dan tiada guna. Saya cuma mau penuhi keperluan asas hidup. Lagipun, mana boleh hidup kalau tiada keperluan-keperluan asas, kan?
Parents saya boleh dibilang nda boleh pakai, nda mampu mau jaga anak. Sudahlah tu, nda bertanggungjawab lagi. Konon dorang bilang dorang ni kerja freelance, tapi dua minggu ja sudah nda tahan. Apa-apa pun dorang buat, ikut sedap hati dorang ja, lepas tu terus bosan. Seingat saya, selalu saya kena hantar tinggal sama berlain-lain saudara, pindah sana sini tiap kali ada saudara yang nda tahan sudah saya jadi freeloader.
Ngam betul timing saya masuk ni akademi, sebab boleh rasa 'tukang sponsor' (macam yang parents saya selalu panggil) paling baru saya pun menyampah sudah sama saya. Memandangkan ini akademi di tempat lain, terpaksalah saya pindah. Bagus jugalah saya berambus awal-awal sebelum kena halau, nda juga tercalar maruah saya yang tinggal seciput ni. Memang biasa juga sudah saya berpindah-randah.
Masalahnya, saya betul-betul tiada tempat tinggal sebab ini bukan akademi berasrama penuh, jadi tiadalah asrama. Mau sewa tempat dekat-dekat pun tiada duit. Ada juga duit simpanan emergency saya sikit hasil kerja-kerja part-time, tapi tempat tinggal yang lebih murah terpaksa lagi mau naik transportation pigi school.
