Note: part two
KaixSooxBaek
"Why are you doing this, Soo?"
"Because I hate you. I hate you much. And I will take away your happiness. The only thing that's keeping you alive."
**
Ilang buwan ding natigil si Jongin sa mansyon. Aniya'y wala daw siyang trabaho kaya pansamantala na muna niya kaming sasamahan. Pero kahit na ganun ang sinabi niya pakiramdam ko ay nandun siya para kay Baekhyun.
Palagi niyang sinasabi na ako lang ang mahal niya pero kahit kailan hindi niya ako tinignan katulad ng pagtingin niya kay Baekhyun. Walang pagnanasa, walang pangangailangan.
Umiiyak ako habang nakakulong sa kwarto. Wala akong gana na pumasok sa academy. Kahit pag-alis sa kama ay wala din akong gana. Kumatok na ang mga katulong at sinabi ko na lang na pagod ako at masama ang pakiramdam.
"Soo, hindi ka papasok?"
Lumundoy ang kama at naramdaman ko ang marahan na paghaplos ni Baekhyun sa aking balikat. Kinagat ko ang labi ko dahil gusto kong umiyak. Bakit ba mahal na mahal niya ako? Dahil kambal kami? Gusto kong magalit siya at pabayaan ako. Gusto kong hayaan niya ako.
"Papasok na ako pero uuwi ako bago magtanghalian. I love you, Soo."
Hinalikan niya ang aking ulo at naramdaman ko ang paglabas niya ng kwarto. Tuloy-tuloy na umagos ang aking mga luha. Walang tigil na pagtulo na akala mo'y ulan.
Ibinigay ni Baekhyun ang katawan niya kay Jongin para protektahan ako. Sinabi niya sa akin na hindi niya hahayaan na madumihan ako ng mga kamay na pumatay sa aming mga magulang. Na mas okay lang na siya ang magsakripisyo wag lang akong mapunta sa mga kamay ni Jongin.
Pero sa panahon na lumipas ay minahal ko siya na higit pa sa isang kapatid. Mahal ko si Baekhyun at ang makita siyang nahihirapan ay masakit para sa akin.
Minahal ko din si Jongin. Kahit alam kong siya ang dahilan kung bakit kami naging ulilang lubos.
Mahal ko siya kaya ginawa kong miserable ang buhay ng kambal ko. Sinunod ko lahat ng utos niya dahil nag-aasam ako na makapiling siya. Na maging isa kaming dalawa.
Pero hindi iyon nangyari. At maaring hindi na mangyari. Dahil kahit anong sabi niya na ako lang ang mahal niya ay alam kong mas mahal na niya si Baekhyun. Alam ko din na mahal na siya ni Baekhyun.
Sinungaling sila.
Bumangon ako at naglakad papunta sa banyo. Tinignan ko ang repleksyon ko mula sa salamin. Puno ng selos. Puno ng galit.
Lumabas ako ng banyo at nagdiretso sa drawer. Inilabas ko ang makintab na bagay at bumalik sa kama. Sinimulan kong hiwain ang aking kamay. Lumabas dito ang dugo. Ginawa ko iyon ng paulit-ulit sa magkabilang kamay hanggang sa maramdaman ko na sakit. Napapikit ako at tumulong muli ang aking mga luha kasabay ng mga dugo na galing sa sugat na gawa ko.
Narinig ko ang pagbukas ng pinto at idinilat ko ang aking mga mata. Nakita ko si Baekhyun na gulat na gulat. Humahangos na nilapitan ako nito at inagaw ang hawak kong blade. Itinapon niya iyon at hinawakan ang dalawa kong kamay. May mga luhang bumabagsak galing sa kanyang mga mata.
"Oh my, God!"
Patuloy ang kanyang pag-iyak habang hinaplos ang aking kamay at pilit na pinipigil ang mga dugo mula sa paglabas.
"You're bleeding. What happened, Soo?"
Tinitigan ko ang kanyang mga mata. Puno ng takot, ng pangamba. Nanginginig pa ang kanyang mga kamay. Napangiti ako.
"You happened."
Napanganga ito at nabitiwan niya ang aking kamay. Ginamit ko ang pagkakataon na iyon para umalis sa kama. Nagdiretso ako sa cabinet ko at binuksan iyon. Kinuha ko mula room ang bagay na iniingatan ko. Ang bagay na naging dahilan kung bakit nakasama ko si Jongin.
"Soo..."
Humarap ako sa kanya at niyakap ko ang kulay silver na bagay. Ngumiti ako habang may luhang tumutulo ang aking mga luha.
"Why are you doing this, Soo?"
Itinapat ko ang bagay na iyon sa aking ulo.
"Because I hate you. I hate you much. And I will take away your happiness. The only thing that's keeping you alive."
Ang huling bagay na nakita ko ay mukha niya na punong-puno ng luha.
**
"Aah~"
Ipinasok niya ang mahabang pagkalalaki niya habang hawak-hawak niya ako sa baywang. Patuloy ang paggalaw ko sa kanyang ibabaw.
"He's now gone and it's because of you. If you didn't steal me from him then he wouldn't take his life. You have to pay for it."
Pumikit ako at hinayaan ang mga luha na walang tigil sa pagtulo. Tama siya, dapat kong pagbayaran ang pagkawala ng kakambal ko. Panghabambuhay kong pagbabayaran iyon sa piling ng taong kumuha ng lahat sa amin.
The end.
