Winters Crown

|1|

Badend in het zweet werd ik wakker, alsof het universum mij wilde treiteren tolde de wereld rondjes om me heen ik knipperde een paar keer met mijn ogen. Ik was thuis niet op het slagveld maar in het Winterhof. Ik keek naar mijn handen ze waren schoon. Ik slaakte een zucht van verlichting en ging rechtop zitten. Sinds de dreiging van het Zomerhof die haar troepen verzamelde had ik steeds vergelijkbare nachtmerries de ene nog angstaanjagender dan de andere. De ene keer zag ik hoe ze mijn volk afslachtten en de andere keer hoe ons leger onder de voet werd gelopen en zelfs mijn neef en generaal van het Adriatische leger Dagdan werd vermoord.

De blik in zijn ogen die me smeekte om hem te redden of hem op zijn minst geen pijn te laten lijden was hartverscheurend want iedere keer als zij zijn nek braken kon ik niks anders doen dan schreeuwen, huilen en toekijken hoe het licht in zijn ogen doofde. Elke keer weer zat ik vast aan die onzichtbare ketenen. Dan werd ik wakker.

Alsof mijn duistere gedachten hem aantrokken zwaaiden op dat moment de twee grote marmeren deuren van mijn slaapkamer open. Dagdan stapte met een luie grijns op zijn gezicht geplakt over de drempel. 'Mijn koningin' zei hij spottend bij wijze van een begroeting.

'Het is ongepast iemands slaapkamer binnen te vallen zonder te kloppen' kaatste ik terug en maakte een obsceen gebaar met mijn handen.

De jongensachtige grijns werd nog breder en ik kreeg de neiging naar hem toe te lopen om hem van zijn mooie gezicht af te slaan. Grinnikend stuurde ik die gedachte naar hem toe.

Dagdan leek geschokt, maar toch zei hij: 'Dan moet je me eerst te pakken zien te krijgen' een uitdaging geen provocatie.

Al was ik de heerseres van het Winterhof Dagdan kon het niet laten mij af en toe te treiteren.

We waren tenslotte ook familie.