Winters Crown

|5|

Je staat er niet alleen voor' er schoot een rilling door mijn ruggengraat hij was me gevolgd. Ik draaide me om naar Ash die tegen een dennenboom aangeleund stond. Snel trok ik mijn mentale schild weer op. Hij had in mijn hoofd gekeken zonder dat ik het doorhad. 'Hij hoeft alleen jou nog maar uit te schakelen voordat hij de volledige macht overneemt' zei hij terwijl hij naast me kwam zitten. Ik negeerde hem plichtmatig, ik vertrouwde hem voor geen cent. 'Eerst tackelt hij Herfst en Lente dan pas zal hij Winter aanvallen dat zal ons nog wat tijd opleveren om te bedenken wat we gaan doen.'

'We?' Ik vroeg het veel te argwanend want hij merkte de scherpe klank in mijn stem op. 'Je kunt alle hulp gebruiken, en ik heb vier jaar gestudeerd aan het Zomerhof' ik knikte dat was ik vergeten hij beschikte over veel meer informatie dan ik. Dus zei ik met tegenzin: 'Ik accepteer je hulp.'

Zwijgend bleven we zitten allebei verzonken in onze eigen gedachten. Tot dat Dagdan ons vond en mee terugnam naar het paleis. Waarbij hij iedere stap van Ash gadesloeg. Klaar om aan te vallen als dat nodig zou zijn.

Wanneer we het paleis inkwamen begon het buiten al te schemeren. Ik bedankte Dagdan en Ash en liep zonder verder nog wat te zeggen naar mijn kamer.

Ik liet mezelf neerzakken in de vensterbank en keek naar de ondergaande zon. Die langzaam achter de glooiende besneeuwde bergen ten oosten van het Winterhof wegzakte.

Ik overpeinsde Ash's woorden wel honderd keer maar ik kon geen reden vinden waarom ik hem niet kon vertrouwen. Hij klonk oprecht wij waren niet het hof van de politieke intriges dat was zomer. Het nare voorgevoel opzijzettend kleedde ik me om en kroop in mijn bed. Hopend dat ik morgen wakker zou worden en dat dit alles niet was gebeurd.

Toen ik de volgende dag wakker werd kwamen alle herinneringen van de vorige dag weer te boven drijven. Het was tijd om een plan te bedenken, ik trok mijn gevechtskleding aan en vlocht snel mijn haar toen naar de zonovergoten ontbijtzaal.

Ik liep de keuken binnen meteen werd ik begroet door de opgewekte kokkin die mijn ontbijt al klaar had en zwaar teleurgesteld was dat ik de vorige dag niet was komen ontbijten. Ik bood mijn excuses aan en vervolgde mijn weg naar de ontbijttafel hier verwachtte ik eigenlijk alleen Dagdan aan te treffen maar hij was niet alleen. Ash zat tegenover hem ze hadden me nog niet gezien snel draaide ik me om maar voordat ik weg kon komen hoorde ik Dagdan al zeggen: 'ligt het aan mij of probeer je nou ongezien weg te komen om ons beiden niet onder ogen te hoeven komen' shit hij kende me te goed.

'Ja dat was precies wat ze deed' zei Ash terwijl ik me omdraaide. En hij schonk me een luie grijns.

Ik moest echt beter op mijn mentale schilden gaan letten ik liet ze meteen weer als een blok vallen.

I hope you guys like the story so far! Let me know❄️✨
Don't forget to vote and don't forget to comment💕