prone | jikook

nineteen

172507 | 02.48

4 Ekim 2015,
Sonsuza dek birlikte olucağımıza ve sadece birbirimizi seveceğimize söz verip, mutluluğa doğru yola çıkacağımıza inandığımız gündü.
Bir kamyonun altına girene kadar.

Hayatımı bok eden o gün.
Seni benden ayıran o lanet gün.
Hayal meyal hatırlıyorum.
Ben araçtan çıkarılmıştım ama sen sıkışmıştın.
Kafan şiddetli bir darbe almıştı.
Ve beyninde hasar gözüküyordu.
11 ay boyunca komada kaldın Jimin.
11 ay.
Sesini duymadan geçirdiğim 11 ay.
Gözlerinin içine bakmadığım 11 ay.
Sonra Tanrı dualarımı kabul etti.
Seni hayata gönderdi,
bana değil.

Hatırlamıyordun.
Beni hatırlamıyordun.

Doktor, aldığın darbeden dolayı kalıcı hafıza kaybı olduğunu, uyanmanın bile çok büyük bir mucize olduğunu söylüyordu.

İnanmadım Jimin.
Senin beni unutabilceğine inanmak istemedim.
Kaçtım.
Bu yüzden gittim.
Korkağın tekiyim.
Şerefsiz herifin tekiyim!

Şu ana kadar seni suçladım.
Sadece beni seveceğine dair verdiğin sözü tutmadığın için hep sana kızdım.
O adam sana dokundukça onu öldürmek istedim.
Evet.
Ama buna hakkım asla yoktu.
YoonGi seni koruyor Jimin.
Benim yapmam gerekeni o yapıyor.
Ve ben ona güveniyorum.
Sen onunla iyi olucakmış.
Onunla mutlusun, ve olucaksın da.

O komaya girmesi gereken bendim, sen değil.
Ve biliyorum ki, sen asla beni bırakmazdın.
Benim gibi kaçmazdın.
Benim gibi korkakça davranmazdın.
Çünkü Jimin, sen benim gibi değilsin.
Sen bir meleksin.
Ve ben ölmeyi hak ediyorum.