🌙02.04🌙
Let Me Know
Çok sis vardı yine, alıştım bunlara. Veya yanımda o olmayınca sisli görüyorum yolları, bilemeyeceğim.
Buhar olan camda elimi gezdirdim biraz, dışarıyı yarım yamalak görebiliyordum. Aya baktıkça, çok aydınlık olmasa da, onun kadar gözümü almasa da, gözüm doldu birden ayla göz göze gelince. Ayda bile seni görüyorum, şaka mı bu?
Sadece iyi geceler diyip odama çıkmayı planladığım o eve, yine o evin önüne geldim. Ait olduğum yere.
Odasının camından boynunu uzatmış, bir elinde sigara, diğerleri gelmeden bitsin diye hızlı hızlı ama derin yudumlar çeken Jungkook'u gördüm. Gözleri şişmiş, belli. Ayın ışığı gölge yapıyor göz altı torbacıklarını. Yüzünü ezberlemişken, içini bildiğim çocuk şuan karşımda serseriye dönmüş halde.
Derin derin o zehri içine çekişini seyrederken ilerlediğimi unutmuşum. Ayağımı merdivene vurmam sonucu hafif bir ses dalgası çıktı ve biraz sendeledim. O kadar dalgın, O kadar derin düşünüyor ki beni hala fark etmedi. Dumanı içine çekişi beni korkutuyordu, rahatlıkla görüyorum diyaframını kasılışını. Yüzü biraz buruşuyor, belli alışık değil, yeni başlamış bu zehiri tatmaya. Ama pek de umrunda değil sanki boğazını yakışı. Canı daha çok başka birşeye yanıyor da, zehirden daha çok canını yakıyor gibi.. Düşünceleri son vermiyorken sigaranın dibini, evet dibini. En acı yerinden, en derin yudumunu alarak sigaranın ucunu sönsün diye soğuk mermere sürterken ağzını aralayarak dumanı hafif hafif çıkardı. Daha sonra aya baktı. Gözlerine bir parlama gelmişti, bilirim bu patlamayı.
Ya bana bakarken parlar yada ben yokken.
Ne düşünüyorsun da bu kadar uzaklaştın kendinden Jungkook?
O zehri tekrar arıyor gibi bir halin var(?).
Yazdığım ilk fic değil ama diğerleri çok.. çocukça geldi diyeyim. Bunu, gün geçtikçe acılarla birlikte olgunlaşan bir kız çocuğu olarak yazacağım. Size gerçek bir hikayeyi anlatacağım, sonu kötü bitiyor aslında ama.. Ben güzel bitmesini sağlayacağım. Umarım iyi geçinirsiniz :')
