||.Sweet Creature.|| Harry Styles♡

Κεφάλαιο 1

Πέρασα στην σχολή της επιλογής μου και αύριο αρχιζει η ακαδημαϊκή χρονιά. Από μικρή είχα πάθος με την ζωγραφική και τώρα το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα. Θα σπουδάσω επιτέλους σε καλλιτεχνική σχολή,η αλήθεια είναι πως ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον. Η πρώτη μέρα στην σχολή θα είναι γεγονός! Και ως πρωτάκι λογικό θα είναι να αισθάνομαι αγωνία για την πρώτη μου μέρα στο Πανεπιστήμιο. Αν αυτό δεν είναι άγχος, σίγουρα είναι περιέργεια και  λαχτάρα να δω πως είναι το Πανεπιστήμιο, να γνωρίσω καινούργιο κόσμο, να μάθω πως γίνεται το μάθημα, πως είναι το φαγητό της λέσχης, αν θα βρω εκεί μέσα τον έρωτα της ζωής μου, καλό θα ηταν να ανακαλύψω τις καφετέριες και τα φαγάδικα που βρίσκονται στην κοντινή ακτίνα από την σχολή και μπλα μπλα μπλα. Είναι πολλά τα πράγματα που θέλω να ανακαλύψω και η έλλειψη της υπομονής μου δεν βοηθάει καθόλου, περιμένω πως και πως να έρθει η αυριανή μέρα, όμως νιώθω πως ο χρόνος περνάει αργά και βασανιστικά. Έτσι αποφάσισα να βγω μια βόλτα έξω να ξεχαστώ.

Από τον πολύ ήλιο που έπεφτε μέσα στο δωμάτιο μου, κατάλαβα πως κάνει ζέστη έξω και έτσι αποφάσισα να φορέσω ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και ένα απλό σορτσάκι με τα αθλητικά μου. 

Μετα απο πολυ περπατημα φτανω κοντά στην κεντρική πλατεία της πόλης. Εκεί τα βλέπω όλα. Πέρασα έξω από μια σχολή μποξ. Λατρεύω τις πολεμικές τέχνες και λογικό θα ήταν να λατρεύω και αυτή τη σχολή. Και  εκεί που λες σκέφτομαι πως θα ήταν αν πήγαινα και εγώ εκεί. Θα ήταν τρομερό. Θα μπορούσα να βαράω τους άλλους άσκοπα. Ουαου, ακούγεται καλή ιδέα. Καλά εεε είμαι θεά εγώ πάντα έχω τις καλύτερες ιδέες. Θα πάω να το πω στην μαμά μου-που σίγουρα θα συμφωνησει- και τότε θα έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Πως μπορει καποιος να ζησει αν δεν δοκιμάζει καινούργια πράγματα;

Γενικά εγώ διαφέρω από τα άλλα κορίτσια, είμαι πιο πολύ αγοροκόριτσο, δεν μου αρέσει να φοράω όλη την ώρα make-up και δεν με ενδιαφέρει τόσο για το αν θα αρέσω στους άλλους. Δεν αναγκάζω κανένα να κάνει παρέα μαζί μου όποιος θέλει μου λέει απλά ένα γεια, δεν το βρίσκω τόσο τραγικό. Το μόνο σιγουρο είναι πως είμαι μοναδική. 

Επιστρέφω στο σπίτι από την βόλτα μου και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να φωνάζω την μαμά μου.

-Μαμά! Μαμά!Που είσαι; Θέλω να σου πω κάτιι!

-Είμαι στην κουζίνα Έμιλυ! μου φωνάζει

-Λοιπόν μαμά για να μην τα πολυλογώ, άνοιξε μια καινούργια σχολή μποξ κοντά στην πλατεία, μήπως θα μπορούσα να πάω να γραφτώ; αγχώθηκα λίγο όταν της το είπα.

-Αν είναι αυτό που θέλεις, τότε εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση. Μπορείς να πας να μιλήσεις με τον υπεύθυνο αύριο μετά την σχολή, εντάξει γλυκιά μου;

-Και βέβαια μαμά σε ευχαριστώ πάρα πολύυ!Της λέω και την κάνω μια αγκαλιά. Γελάει μόλις πέφτω γρήγορα μέσα στην αγκαλιά της.

-Άντε είναι αργά. Πήγαινε κοιμήσου αλλιώς δεν θα ξυπνήσεις νωρίς αύριο, είναι απαράδεκτο να αργείς στην πρώτη σου μέρα στην σχολή! Και αμέσως επέστρεψε στο κήρυγμα...

-Εντάξει μαμά πάω πάω μην αρχίζεις πάλι, καληνύχταα

-Καληνύχτα Εμιλυ,μου είπε και Έτσι πήγα στο δωμάτιο μου γα να κοιμηθώ. Έβαλα τις πιτζάμες μου, έπλυνα τα δόντια μου και πήρα τον δρόμο μου για το κρεβάτι.

Πέρασε μια ώρα και Ακόμα δεν μπορούσα να κοιμηθώ από το άγχος μου για αύριο , σκεφτόμουν τι θα γινόταν. Τουλάχιστον ήμουν τυχερή που η κολλητή μου η Ντεπι θα ήταν μαζί μου, και θα είχα κάποιον να κάνω παρέα.

Αφού δεν μπορούσα να κοιμηθώ αποφάσισα να εφαρμόσω το γνωστό κόλπο για ύπνο,  να μετρήσω προβατάκια. Βέβαια στο μυαλό μου το κάθε ένα είχε και από ένα διαφορετικό χρώμα. Όπως οι άνθρωποι, ο κάθε ένας είναι διαφορετικός.