||.Sweet Creature.|| Harry Styles♡

Κεφάλαιο 12

Δεν το πιστεύω αυτό που ακούω, λίγες μόνο μερες τον γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο αλλα τον νιωθω τοσο κοντά μου...
- Χαρρυ...
-Ναι Εμιλυ;
-Θέλω να σου πω κατι μ-
-Περίμενε να τελειώσω εγω πρώτα και μετά λες εσύ ότι θες, μου λεει και μου χαμογελάει
-Εντάξει
-Αυτά που σου είπα τα εννοώ, ποτέ ξανά δεν ένιωθα κατι τετοιο για έναν άνθρωπο... Απλα μολις σε είδα την πρώτη μέρα στο μποξ, έμεινα άναυδος γιατί μου έκανες πραγματικά εντύπωση, ήσουν διαφορετική από τις άλλες, πίστεψε με φαινόταν αρκετά...
-Άκου Χαρρυ, δεν θέλω να σε πιέσω να κάνεις κατι που δεν θέλεις. Εγω θελω να είμαστε μαζί αρκεί να το θέλεις και συ.
-Αφού το θελω μωρό μου, στο το λέω τόση ώρα.
-Δηλαδή τώρα, είμαστε μαζί...;
- Ναι Έμιλυ αν το θες...
- Και βέβαια το θελω Χαρρυ
Του λέω και με αγκαλιάζει
-Αύριο ξυπνά πρωί-πρωί για να μην αργήσουμε στο σχολείο ενταξει;
-Αργησουμε..;
- Ναι Αφού μαζί θα πάμε Έμιλυ δεν πρόκειται να σε αφήσω από τα μάτια μου ποτέ ξανά.
-Ειμαι δικια σου, μην ανησυχείς.
-Είμαι δικος σου, μην ανησυχείς.
Τον αγαπώ.
Αφού προσφέρθηκε ο Χαρρυ να με γυρίσει στο σπίτι, εγω κάθισα  στο κρεβάτι μου και σκέφτομαι τα λόγια που μου είπε πριν λίγα λεπτά.. 
Δεν πιστεύω πως βγήκαν από το στόμα του, είναι σχεδόν αδύνατον. Είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου αλλα δεν νιώθω έτοιμη ακόμα να πως ότι τον αγαπώ. Η αγάπη είναι μια βαριά λέξη και όταν το πω πρέπει να είναι σίγουρη ότι αυτό που νιώθω δεν είναι απλό πάθος ή μια θέληση.
Πρέπει να το νιώσω πρώτα.

Χωρίς να το καταλάβω με πήρε ο ύπνος και η μαμά μου ανοίγοντας την κουρτίνα με τύφλωσε από το φως του ήλιου. Έλεος πια, πόσες φορές τις εχω πει να μην το κάνει αυτό... πφφφ, τελος πάντων.
-Ρε μαμά, μην το ανοίγεις αυτό το κωλοπαραθυρο για να πάρει ταδε το δωμάτιο αέρα.
-Μα εγω μωρό μου ήθελα να σε ξυπνήσω δεν έβρισκα άλλο τρόπο. Όμως..  μοιάζω τόσο πολύ με μαμα;;
- ΧΑΡΡΥ ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ ΕΔΏ ΜΈΣΑ ΑΓΟΡΆΚΙ ΜΟΥΥ , του φωνάζω και σκάει στα γέλια
-Ξερεις είναι 7:30 Και προσπαθώ να σε ξυπνήσω για το σχολείο, κατι που δεν βλέπω να γίνεται...
 -Τώρα σηκώνομαι σε λίγο
-Εντάξει πάω να φτιάξω πρωινοοο
Τι άλλο κάνει πια αυτός ο άνθρωπος...
Μετα απο λιγο σηκώνομαι ντύνομαι κάθομαι στο καροτσάκι και κατεβαίνω κάτω. Ευτυχώς που αυτό το σπίτι δεν έχει σκάλες αλλιώς θα είχα μεγάλο πρόβλημα.
-Καλημέρα Έμιλυ
-Μέρα Χάρρυ
-Λοιπον εδώ σου έχω ετοιμάσει μια ποικιλία που περιέχει μπέικον με αυγά, γάλα ή πορτοκαλάδα ότι διαλέξεις, κρουασανακια και ένα μικρό κομματάκι σοκολάτας για δύναμη.
-Καλε τι σεφ έχω εγω..
-Είδες; ειμαι γεμάτος εκπληξεις.
-Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Μολις φάγαμε και οι δύο, κατεβήκαμε κατω και με βοήθησε να μπω μέσα στο αμάξι.
-Έμιλυ...
-Ναι;
-Μην δώσεις σημασία στο τι θα πουν οι άλλοι
-Μην ανησυχείς Χαρρυ, δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι θα πουν οι άλλοι για εμένα. Απλα δεν έχω ζωή να ασχοληθούν και σχολιάζουν εμενα.
-Εχεις δίκιο.. 
Φτάνουμε στο σχολείο και βγαίνει ο Χαρρυ από το αμάξι, ενώ προσπαθεί να νε βοηθήσει να κάτσω στο καροτσάκι.
Όλοι με κοιτάνε λες και είναι κανένας εξωγήινος. Εγω από μέσα μου γελάω και ξέρω πως ότι κι αν πουν δεν θα επηρέαστω.
Ο Χαρρυ με σπρωχνει μεχρι να φτάσω στο ντουλαπάκι μου
-Έμιλυ εγω πρέπει να φύγω τώρα γιατί έχω μάθημα, υποσχεσου μου ότι δεν θα κάνεις καμία βλακεία και ότι θα προσέχεις τον εαυτό σου
-Εντάξει Χαρρυ το υπόσχομαι, δεν είμαι μικρό παιδί..
-Εντάξει, τα λέμε
Μου λεει και με φιλάει μπροστά σε όλους. Εκεινη τη στιγμή ένιωσα τόσο άβολα αλλα και ταυτόχρονα τόσο ωραία...Δεν με νοιάζει αν έβλεπαν, αν και το λογικό θα ηταν να σκάσουν από την ζήλια τους, κατι που είναι αρκετά διασκεδαστικό...
Λίγα λεπτά αφού φύγει ο Χαρρυ με πλησιάζουν δυο αγόρια. Ο ένας από τους δύο μου λεει
-Ώστε πως σε λένε εσένα που φιλιοσουν με τον Σταιλς; 
Περνώ τα βιβλία από το ντουλαπάκι, τους κοιτάω και τους λέω
-Να ήσουν  στην βάφτιση μου να το ξέρες
Του λέω και σκάω ένα χαμόγελο
-Λιγο πριν πάω στην τάξη βλέπω ότι με παίρνουν από ένα άγνωστο για εμένα τηλέφωνο
-παρακαλώ;
-Η κυρία Ροουζ;
-Μάλιστα η ίδια, ποιος ειναι;
-Είμαστε από το νοσοκομείο που διανέμετε πριν λίγες μέρες
- Ναι Μάλιστα, τι θα θελατε;
-Ο γιατρός σας θα ήθελε να σας μιλήσει Το συντομότερο δυνατό
-Αυτή την στιγμή δεν μπορώ να τον καλέσω, αλλά μέσα στην μέρα σίγουρα θα επικοινωνήσουμε
-Εντάξει σας ευχαριστούμε πολύ
-Τίποτα
Την ίδια στιγμή τσεκάρω τα μηνύματα μου. Η Ντεπι μολις μου έστειλε:
- Δεν θα έρθω σχολείο σήμερα, με πονάει ο λαιμος μου, πηγά στο νοσοκομείο και μου είπαν πως δω πνευμονία, τι χαλια:(
-Περαστικά Ντεπιιιιι, μετά το σχολείο θα έρθω να σε δω:)
-Ευχαριστώ Έμιλυ, καλα να περάσεις.
Μου στέλνει και μπαίνω στην τάξη. Και το μόνο που σκεφτομαι ειναι τι να θέλει άραγε να μου πει ο γιατρός;Είναι άσχημο ή Καλό νεο; θα το δούμε...