De Reis naar Waarheid

5. De storm

Toen Anna haar ogen opende leken al haar ledematen bevroren te zijn. Het was eind november, een frisse wind had al een paar dagen lang aangehouden en nu ze haar dagen doorbracht in de buitenlucht begon dat zo zijn lot te eisen. 'Hey,' verschrikt keek Anna om zich heen, tot ze bij de ingang van de hut de brede gestalte van het wolvenjong zag staan. 'Heb je goed kunnen slapen?' vroeg hij. Anna knikte flauwtje. Nu pas zag ze het kleine vuurtje dat liefjes voor haar flikkerde. Dankbaar stak ze haar handen ernaar uit. 'Ik ga je Wodan noemen.' zei Anna opeens vastbesloten. Ze had zich al dagen geërgerd aan het feit dat ze met iemand omging die geen naam had. Ze had net zolang namen bedacht tot ze er een heel gevonden die bij hem paste. De jongen, die vanaf nu een naam had gekregen, glimlachte liefjes naar haar. Anna werd warm vanbinnen. Iets wat de afgelopen dagen nog nooit was gebeurd.

Het was al namiddag toen Wodan opeens geschrokken naar Anna toe kwam rennen. Anna voelde zijn onrust al voordat hij zijn mond kon openen. 'Kom, Nu. Er komt een sneeuwstorm a-' nog voordat hij zijn zin had afgemaakt verloor Anna haar evenwicht door een opeense windstoot van voren. Een stekende pijn ging door haar rechterbeen. In een waas werd ze oveind getrokken en aan de hand genomen door Wodan. 'Als we rennen halen we de grotten misschien nog wel!'

Na 10 minuten lang aan een stuk duur gerend te hebben vlogen de vlokken hun om de oren. 'Nog eventjes!' probeerde Wodan boven de storm uit te roepen. Het werd Anna wazig voor de ogen. Haar ademhaling ging met horten en stoten. Uit haar been druipende een stroompje bloed als resultaat van een botsing met een doornstruik. Haar vingers verslapte. Naast haar klonk een luid een diep gekraak dat steeds harden leek te klinken. 'Anna pas op!' Klonk de Hartsverscheurende stem van Wodan. van schrik zette Anna een stap achteruit. Met een doffe klap lande een dikke eikenboom tussen hun 2en in. Ik paniek rende Anna naar rechts, in de hoop zo lang de boom te kunnen komen. Ijzel en sneeuw versperren haar het zicht. Een grote witte waas omsluit haar. Bedreigt haar. De storm slaat op haar in als een hamer die haar lichaam laat trillen. Elke stap doet pijn. Ze verlangt naar haar veilige thuishaven. Naar haar ouders. Naar haar bed. Vermoeid zakt Anna neer bij grote steen die uit de grond naar boven komt. 'Wodan...' zucht ze. 'Ik kan het nie-,' Anna's sluit haar ogen. De wind neemt haar woorden mee naar een plaats waar niemand ze ooit zal horen.

------------
Laat je mening maar horen! Na lange tijd weer een nieuw deel... En ohja ik wil een nieuw boek starten, iemand ideeën?? Xx