De Reis naar Waarheid

4. Wolf

Anna lag bewusteloos op de grond. alles was zwart. tenminste, was. langzaam opende ze haar ogen. ze knipperde een paar keer tegen het felle licht. Waar was ze? haar nek deed pijn en ze zag nog maar weinig. alleen een paar wazige vlekken. voor haar tekende zich de contouren van een hoofd. Wie was dat? hij zei haar naam. 'Anna!' het klonk steeds harder. 'Anna!' het was weer even stil. 'wie ben jij?' vroeg Anna, die zich even niet meer herinnerde wat er toen net was gebeurt.

'Anna?' zei de jongen nog eens. 'ben je wakker' Anna bleef liggen. 'ja' zei ze uiteindelijk, het was maar zacht, maar de jongen hoorde het wel. Het wij een tijdje doodstil, alleen die wind die door de bladeren deed bewegen maakte geluid. 'waar ben ik' vroeg Anna uiteindelijk, toen haar ogen aan het felle licht gewend waren. ze bevond zich in een groot bos, dat was wel duidelijk. maar ze kon zich niet meer herinneren hoe ze hier gekomen was. 'je bent gevlucht, en ik vond je. ik ben de wolvenjongen' zei de jongen. Anna dacht eens diep na. gevlucht? waarom zou zijn gevlucht zijn. toen herinnerde ze zich het weer. ze was om gevallen, iets had haar gezicht nat gemaakt, en daarna herinnerde ze zich niets meer. ze lag op een deken, en leunde een beetje half tegen een omgevallen boomstam aan. naast haar waren de restanten van een klein vuurtje te zien. toen ze omhoog keek was er niets anders te zien dan grote, groene boomtoppen en hier een daar een streepje zonlicht die zich door het dek van bladeren had weten te krijgen. 'ik weet het weer' zei Anna, terwijl ze wat gemakkelijker ging zitten. ze wreef met haar hand even over haar nek. 'maar wie duwde me om' ze kijkt een beetje schichtig om haar heen, of het monster, of wat het ook mocht zijn, zich nog ergens in de buurt bevond. de jongen begon te lachen. Anna keek hem onbegrijpend aan. 'Wat?!' riep ze, iets wat geërgerd. bedoel je wolf? grinnikte hij. Anna fronste haar wenkbrauwen. 'wolf?'. zei ze ongelovig. 'was het een wolf?' hij knikte. 'niet zomaar een wolf, het was Wolf. DE wolf.' Anna snapte er nog steeds maar weinig van. 'wie is DE wolf dan?'. nu begon de jongen nog harden te lachen 'weet je nog wat ik je vertelde, ik ben opgevoed door wolven, en dan was DE wolf die samen met mij in het nest opgroeide. ik noem hem altijd Wolf.' er kwamen veel vragen bij Anna op. teveel om ze allemaal te stellen. 'komt hij vaak langs' zei ze daarom. de jongen haalde zijn schouders op. 'af en toe, als onze paden elkaar kruisen. zoals nu.' hij stond op en pakte zijn boog op van een houten tafeltje. pas nu zag Anna dat ze ergens anders waren dan toen ze haar bewustzijn verloor. er stond een klein hutje, van boomstammen, die aan een kant open was. zij zat nu buiten het hutje, maar de open kant van het hutje was naar haar toegekeerd. het wolvenjong zag haar verbaasd rondkijken en alsof hij haar gedachten kon lezen zei hij. 'dit is een tijdelijk verblijf die ik heb gemaakt. ik hou ervan of dagenlang rond te zwerven door het woud en wilde dieren te schieten. toen wolf op je sprong viel je naar achter, op een steen, en verloor je je bewustzijn. ik heb je naar mijn verblijf getild en je bij een klein vuurtje neergelegd.' Anna keek hem een beetje verlegen aan. 'Dankje.' ze kleurde een beetje. 'Als ik ooit iets voor jou kan doen dan zal ik het doen' zei ze zelfverzekerd. En dat zou ze doen ook, al wist ze dat zelf nog niet

Foto bovenaan is wolf. Word vanaf nu spannenderrr