That's a Beautiful Smile {tłumaczenie}

Uciekaj! 2

"Znalazłeś ich, Nishinoya-san?" Daichi spytał.

Nishinoya westchnął. "Nie, ale myślałem, że mogliby tu być" powiedział, "Albo przynajmniej jeden z nich"

"Myślę, że są lepsi w chowanego niż myśleliśmy" Asahi rzucił, podchodząc do nich z sekcji butów.

"Tak" mały mężulek Jezusa powiedział.

"Rozmawiałem wcześniej z Ennoshitą, że Tanaka wywąchał ich w kawiarnii" Daichi wtrącił, "I Shimizu dzwoniła do Kageyamy, a on powiedział jej, że był w domu, ale prawdopodobnie uciekł... Pewnie z Hinatą" zgarbił się i westchnął z Nishinoyą kopiującym jego ruchy.

"Jeśli Tanaka może ich wywąchać, dlaczego nie każemy mu iść tam i znaleźć ślad, gdzie poszli?" Asahi zasugerował.

Nishinoya pstryknął palcami, "To jest to!" zawołał, "Jesteś taki mądry!" skoczył i pocałował Asahiego w policzek.

"To jest świetny pomysł, Asahi!" Daichi powiedział do zarumienionego Asahiego.

Trójka w sklepie sportowym nie wiedziała, że dwóch kolegów z drużyny, których szukali, byli na zewnątrz, chowając się za korzystnie ustawionymi krzakami i słuchali wszystkiego, co powiedzieli.

"Brzmi źle" Hinata wyszeptał do Kageyamy.

"Przecież to oczywiste" jagodowy chłopiec burknął.

"Więc co innego powinienem powiedzieć?" rudy spytał.

Kageyama pomyślał, "'Musimy się stąd wynieść'?"

"To też jest oczywiste" Hinata odpowiedział, "Ah, nieważne" złapał nadgarstek Kageyamy i pociągnął go, aby schować się w księgarni (bo nikt nie pomyślałby, że mogliby tu być).

Jagodowy chłopiec się zarumienił. Hinata sprawiał, że czuł coś, czego nie poczuł aż do dzisiaj i to sprawiało, że był sfrustrowany.

W takim razie, czy uczucie, spowodowane nim, sprawia, że czuję się wkurzony? spytał siebie.

Nie sądził tak. Kiedy Hinata trzymał jego rękę, to było miło i ciepło. To sprawiało, że czuł mrowienie w brzuchu. To było całkowicie nieznajome i szczerze, był tym lekko przerażony.

Kageyama wyrwał się z własnych myśli, kiedy weszli do księgarni i Hinata wcisnął mu książkę do rąk, więc mógł udawać, że czyta i schować swoją twarz.

Stali tam przez chwilę, zanim Hinata westchnął i oparł głowę o półkę obok.

"Odejście zajęło im strasznie dużo czasu" skarżył się, "I jest dopiero południe, to będzie długi dzień"

Kageyama zgodził się cicho, kiwając głową i oparł głowę o półkę po jego stronie.

"I od kiedy wysyłają Tanakę, prawdopodobnie będziemy musieli dużo chodzić" powiedział.

"Ahh", Hinata jęknął, "Masz rację" podniósł głowę, aby spojrzeć na Kageyamę, "Więc powinniśmy się ruszyć" 

Kageyama pokiwał znowu i uniósł głowę.

"Ale gdzie powinniśmy iść?" Hinata spytał.

"Hmmm... Gdzie jest ostatnie miejsce, w którym byśmy się znaleźli?"

_______

"cZujĘ iCh!" Tanaka syknął, kiedy wąchał gwałtownie bruk.

Na przeciwko domu Kageyamy stali wszyscy jego koledzy z drużyny, z wyjątkiem jego towarzysza. Wszyscy szukali dookoła dwójki zaginionych przyjaciół, ale przestali, kiedy Tanaka zawołał.

"Co czujesz, chłopcze?" Sugawara przykucnął i pogłaskał Tanakę po głowie ze słodkim uśmiechem.

"cZuJę iCh!" Tanaka powtórzył i pociągnął nosem jeszcze raz, "tO oNi!"

"Czujesz ich obu?"

Sugawara pociągnął za smycz Tanaki, wciąż uśmiechając się słodko, "Zabierz nas tam, chłopcze" powiedział, a Tanaka zaszczekał głośno.

Ale wtedy szczeknięcie wydobyło się z wnętrza domu Kageyamy i Tanaka rozpoczął wojnę na szczeknięcia, dopóki Sugawara nie pociągnął jego smyczy ponownie i nie zmusił go, aby przestał.

Daichi wypuścił powietrze nosem bardzo donośnie, a czerwony kolor pojawił się delikatnie na jego policzkach "Bądź co bądź, jestem bardzo zazdrosny o miejsce Tanaki" powiedział, kontynuując głośne oddychanie.

Narita, który stał obok niego spojrzał na Daichiego, jakby był szalony. "Dlaczego? Wygląda boleśnie"

Po ostatnim głośnym oddechu, Daichi odwrócił się do Narity z uśmiechem i wystawił kciuki w górę, "To zboczenie"

Narita odwrócił się od niego z przerażeniem i poszedł do innych znajomych. Daichi kontynuował bycie dziwnym i obserwował Sugawarę, który torturował Tanakę.