Through Poetry

sa dilim

Mag-isa ulit, sa wakas

pagsara ng ilaw,

unti-unting nahuhulog ang mga luha

lahat ng masasakit na ala-ala'y naaalala.

Palakas ng palakas ang ungol

sa bawat pagkirot ng puso.

Hindi nanaman ako makahinga...

pilit kong pinipigilan ang mga luha,

ngunit ayaw nilang magpaawat.

Ramdam ko na ang antok

Panibagong araw nanaman ang haharapin

kinabukasan.

Pekeng ngiti nanaman ang ilalabas

Hanggang kalian kaya ako magpapanggap?

Nakakapagod na ring maging pagod, minsan. :>: