One Shots (Greek)

Στο Παρίσι {3}

Άρης P.O.V.

Την ακούω να μιλάει τόσο όμορφα στον μικρό... Είναι τόσο αξιολάτρευτοι και οι δύο. 

  "Ωχ συγγνώμη παιδί μου δεν το ήθελα. Απλά σε αγαπάω τόσο πολύ. Ξέρεις όταν αγαπάς κάποιον τον αγκαλιάζεις και του δίνεις φιλάκια. Έτσι να κάνεις και εσύ τον μπαμπά σου μωρό μου. Κάθε μέρα. Και θα του δίνεις και ένα φιλάκι και μια αγκαλίτσα και από εμένα. Το υπόσχεσαι?"  γαμώτο.

Το ξέρω ότι με αγαπάει ακόμα. Αλλά εδώ που ήρθαν τα πράγματα δεν μπορώ να κάνω κάτι. Μακάρι να ένιωθα κι εγώ το ίδιο για αυτήν. Μέχρι πριν λίγους μήνες μπορεί αυτή η σπίθα του έρωτα μεταξύ μας να σιγόκαιε αλλά τώρα έχει σβήσει.

Ξέρω πόσο πολύ την πλήγωσα και πόσο την έχω "καταστρέψει" απλά κάποιες φορές απλά πρέπει να συνεχίσεις.

Έχω βγάλει ένα πρόγραμμα όσο αναφορά τον μικρό. Το πιο πιθανό είναι να έρχεται αυτή στο Παρίσι. Και από καμιά φορά κι εμείς.

Βγαίνει από το δωμάτιο κλαμμένη. 

"Πότε φεύγετε?" ρωτάει και σκουπίζει τα μάτια της.

"Κανονικά έκλεισα εισιτήρια σε 25 μέρες περίπου, αλλά μιας και τα πράγματα έχουν βολευτεί θα κλείσω για την άλλη εβδομάδα." ξεφύσηξα.

"Τι? Γιατί τόσο νωρίς?" με κοίταξε με ένα βλέμμα που μου ραγίζει την καρδιά. 

"Όσο πιο νωρίς τόσο το καλύτερο. Θα πάω να βγάλω ταυτότητα και διαβατήριο για τον μικρό και ναι..."

Με κοίταξε και έφυγε στην κρεβατοκάμαρα. 

"Μπαμπά!" φώναξε ο μικρός.

"Έλα μικρέ"

"Πότε θα φύγουμε?" με ρώτησε με ενθουσιασμό.

Γέλασα. "Την άλλη εβδομάδα"

"Γιούπιιιιιιιιι" είπε και ήρθε στην αγκαλιά μου.

[................................]

Η Νικολέτα από τότε δεν βγήκε από την κρεβατοκάμαρα. Χτυπάω την πόρτα.

"Νικολέτα?" 

"Τι?" κλαίει.

"Να μπω?"

"Μισό λεπτό"

"Μπες" οκ.

"Θα μπω για ένα μπάνιο τώρα. Ο μικρός κοιμάται. Θέλω να σου μιλήσω μετά εντάξει?"

"Τι θες να πούμε πάλι?"

"Για τον Δημήτρη θέλω να πούμε. Θέλω όσο το δυνατόν περισσότερο να περνάει χρόνο με την μητέρα του."

Με κοίταξε και ξάπλωσε κοιτώντας έξω το παράθυρο. Α ρε Νικολέτα.

Πήρα ρούχα από την ντουλάπα και μπήκα στο μπάνιο του δωματίου.

[...............................]

Τέλειωσα το μπάνιο μου και βγήκα έξω με μια τυλιγμένη πετσέτα. Βλέπω την Νικολέτα να είναι σχεδόν ξαπλωμένη και να κοιτάει ένα άλμπουμ. Του Δημήτρη.

Πήγα να κατεβάσω την πετσέτα μου αλλά  με διέκοψε.

"Μην αλλάζεις εδώ σε παρακαλώ." με ένα ύφος λίγο αγχωμένο να το πω? Λίγο κάπως ήταν τέλος πάντων. 

"Σόρρυ." πήγα στο μπάνιο και έβαλα ένα μποξεράκι και μία βερμούδα.

"Που θες να κάτσουμε?" την ρώτησα.

"Εδώ"

"Κοίτα. Θέλω σίγουρα κάθε Χριστούγεννα ο μικρός να είναι μαζί σου. Ή θα έρχεσαι εσύ εκεί, ή αυτός εδώ."

"Και πώς θα έρχεται ένα 2χρονο μόνο του?"

"Με συνοδό Νικολέτα ή θα τον φέρνω εγώ δεν είναι αυτό το θέμα μας."

"Από κει και πέρα θα τα κανονίσουμε όπως θες εσύ. Περίπου. Εντάξει?" την ακούμπησα στο πόδι.

"Εντάξει." 

"Απλά θα ήθελα να ξέρω ότι όντως συμφωνείς στο να πάρω την πλήρη κηδεμονία του παιδιού. Το είπε και ο γιατρός σου και η κοινωνική λειτουργός. Απλά πες μου. Δεν θέλω να νιώθω ότι διαφωνείς σε αυτό το θέμα. Όσο και αν δεν σου αρέσει αυτό."

"Ναι Άρη συμφωνώ. Δεν θέλω το παιδί μου να μεγαλώνει με μια άρρωστη και μόνη μάνα."

"Νικολέτα δεν είσαι άρρ-"

"Είμαι Άρη. Και αν δεν είμαι τώρα θα γίνω. Αυτό είναι σίγουρο" είπε και της έφυγε ένα δάκρυ.

Παίζει με τα δάχτυλά της. Αυτό το κάνει όταν είναι αγχωμένη ή λυπημένη.

"Έλα 'δω" την πήρα στην αγκαλιά μου. Θα είναι μόνη της από δω και πέρα. Εκτός βέβαια εάν βρει κάποιον που πραγματικά την αγαπάει. 

"Άρη..." είπε και και το κλάμα της έγινε πιο έντονο. 

"Θέλεις να πάμε μια βόλτα όλοι μαζί?"

"Ναι..."

"Άντε ετοιμάσου."

Θέλω αυτές τις μέρες μέχρι να φύγουμε να νιώσει καλά. Να είναι ο μικρός συνέχεια μαζί της.

"Μήπως θες να πας μόνη σου με τον μικρό? Ξέρεις για ν-"

"Όχι όχι. Όλοι μαζί."