One Shots (Greek)

Μπορεί να αλλάξει (;) {4}

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που διαβάζετε και ψηφίζετε την ιστορία μου. (ή μάλλον τις ιστορίες μου). <3

*WARNING: Stay tuned γιατί το επόμενο ή το μεθεπόμενο κεφάλαιο θα είναι πολύ juicy*

Λυδία P.O.V.

Η ώρα είναι 8:30 περίπου και μόλις ξύπνησα. 

Ο Στέφανος ακόμα κοιμάται.

Κάθομαι και τον χαζεύω. 

Πόσο πιο όμορφος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος; Πόσο;

Πάντα κοιμάται χωρίς μπλούζα και με μία απλή πιτζάμα ή φόρμα από κάτω.

Είναι ξαπλωμένος μπρούμυτα και το σεντόνι καλύβει το σώμα του μέχρι λίγο πιο πάνω από την μέση του, αφήνοντας σε "κοινή" θέα την υπέροχη γυμνασμένη πλάτη του. 

Παίζει να τον κοιτάω τουλάχιστον κάνα τέταρτο.

Δεν φταίω εγώ.

 Κατέβηκα από το μικρό συννεφάκι που είχα ανέβει όταν ο Στέφανος γύρισε ανάσκελα βάζοντας το χέρι του πίσω από τον αυχένα του.

"Τι ώρα είναι;" ρωτάει καθώς χασμουριέται.

"Είναι 9 παρά" λέω απλά.

"Καλά γιατί δεν με ξύπνησες;" λέει και με κοιτάει. Έκανα βλακεία;

Έκανα βλακεία.

"Ε δ-δεν ήξερα... Δεν μου είπες να σε ξυπνήσω" 

"Αμάν ρε Λυδία" λέει και παίρνει το σεντόνι από πάνω του καθώς σηκώνεται.

"Ρε Στέφανε εγώ τι φταίω τώρα και φωνάζεις;" 

Με κοίταξε χωρίς να πει κάτι καθώς έβαζε ένα πουκάμισο.

"Τουλάχιστον θα φάμε κάτι;" ρώτησε ειρωνικά.

"Ναι... τι θες να σου φτιάξω;" λέω χαμογελώντας.

"Ότι θες" είπε προσπαθώντας να δέσει την γραβάτα του.

Ποτέ δεν το είχε με τις γραβάτες.

Σηκώνομαι στα γόνατα στο κρεβάτι και τον πλησιάζω για να του την δέσω.

"Ορίστε" είπα.

Δεν απάντησε.

"Πάω να ετοιμάσω κάτι να φας" λέω και κατευθύνομαι προς την πόρτα.

Κατεβαίνω τις σκάλες και πάω στην κουζίνα.

Χμ... θα του φτιάξω ομελέτα.

Το αγαπημένο του.

[...]

Μετά από 10 λεπτά είναι έτοιμη και ο Στέφανος κάθεται στο μπαρ.

Δοκιμάζει αλλά κάνει μια έκφραση λίγο κάπως.

"Μήπως σου ξέφυγε το αλάτι λίγο; Λέω μήπως..." 

Σκατά.

"Τ-τι είναι αλμυρή;"

"Λύσσα είναι, όχι απλά αλμυρή" λέει.

"Θες να σου φτιάξω κατ-" με διακόπτει.

"Άστο άστο, θα πάρω κάτι απ' έξω, μην ζορίζεσαι" λέει και παίρνει το σακάκι του και τα κλειδιά και φεύγει.

Πότε δεν μπορείς να τον ικανοποιήσεις, ηλίθια. 

Είμαι άχρηστη τελικά.

[...]

Η ώρα είναι 3:30 και είναι σαν να πέρασε αιώνας από το πρωί.

Πρέπει να βρω μια ασχολία.

Δεν γίνεται άλλο.

Πρέπει να πάω στο γυμναστήριο.

Έχω ακόμα μια κάρτα εγγραφής αλλά ποτέ δεν πήγα.

Παράξενο.

Ή να πάρουμε ένα σκυλάκι.

Παίρνω τηλέφωνο τον Στέφανο να τον ρωτήσω άμα έρθει για φαγητό.

Εδώ γελάμε. 

Δεν το σηκώνει.

Φυσικά.

Πάλι μόνη μου θα φάω.

[...]

Σήμερα σκέφτομαι να ετοιμάσω ένα δείπνο για εμένα και τον Στέφανο, μιας και σήμερα κλείνουμε 6 χρόνια από τότε που γνωριστήκαμε. 

Από τότε που πήγα στην εταιρεία του για δουλειά.

Ήμουν τότε 19 και αυτός 21. Παλιές καλές εποχές.

Σίγουρα δεν θα το θυμάται αλλά δεν πειράζει.

Θα πάω να ψωνίσω και θα του πάρω και ένα δώρο.

Δεν ξέρω τι.

Θα δω.

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για απόψε το βράδυ.

Νομίζω και ελπίζω να του αρέσει.

ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΜΙΚΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ Η ΤΟ ΜΕΘΕΠΟΜΕΝΟ ΘΑ ΣΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ <3