One Shots (Greek)

Το Κρυφτό {2}

Βρε βρε βρε! Τι μου κάνετε; Έχουμε να τα πούμε από τον περασμένο Αύγουστο (1 χρόνος wow)! Χίλια συγγνώμη, αυτλη η σχολική χρονιά ήταν γεμάτη όπως και το καλοκαίρι. Ευτυχώς βρήκα αρκετό χρόνο τις τελευταίες 2 εβδομάδες και έχω ετοιμάσει κάποιες ιστορίες στο μυαλό μου! Καιρός να τις γράψω λοιπόν ε; Anyways, θα συνεχίσω με αυτήν την ιστορία για 2-3 κεφάλαια ακόμα, δεν με τρελαίνει τόσο η πλοκή και ξεκόλλησα και από το τραγούδι λολ! Αλλά για εσάς τους λίγους που μπορεί να άρεσε, here you are! 

{Στην φωτογραφία, η Έβελυν (Εβελίνα) Καζαντζόγλου και ο Χρήστος Μάστορας}.

Πέρασαν 2 μέρες από την συναντησή μου με τον Χρήστο. Μου είχε πει πως θα τηλεφωνήσει αλλά ποτέ δεν το έκανε. Και περίμενα... περίμενα πάνω από το τηλέφωνο μέχρι να ακούσω τον ήχο κλήσης μου να χτυπάει και να το σηκώσω.

Μα τι έχω πάθει. Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας μου, ποτέ δεν έκανα έτσι για αγόρι. Και τωρα; Τώρα δεν μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από έναν τύπο που είδα στο κέντρο της Αθήνας να παίζει κιθάρα. Ο τρόπος που έπαιζε την κιθάρα του, που γρατζουνούσε με το δεξί του χέρι τις χορδές. Μα πάνω απ' όλα, η φωνή του. Αυτή η φωνή που ηχούσε τόσο όμορφα και μελωδικά μέσα στα αυτιά μου. Ελικρινά, δεν έχω ξανα μαγευτεί τόσο από την φωνή κάποιου. Φαίνεται ότι λατρεύει την μουσική. Το ίδιο κι εγώ. 

Η ώρα είναι 6:45 το απόγευμα και δεν έχω κάνει τίποτα όλη μέρα. Είναι Σάββατο. Ο κόσμος βγαίνει τα Σάββατα, σωστά; Σωστά. Λέω να μείνω σπίτι παρ' όλα αυτα. Η κολλητή μου είναι πολύ απασχολημένη με τον Δημήτρη και με έχει ξεχάσει λίγο τελευταία. Εντάξει, δεν την παρεξηγώ. Δική της είναι η ζωή, ότι θέλει κάνει. Εξάλλου μου έχει σταθεί σε όλες τις δύσκολες στιγμές που έχω περάσει στην ζωή μου. 

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και λέω να δω μία σειρά στο Netflix. Λέω να δω Peaky Blinders. 

Βάζω το 1ο επεισόδιο να παίζει, μα ο νους μου συνέχεια τρέχει αλλού. Σε αυτόν. Σκέφτομαι πόσο υπέροχη βραδιά ήταν εκείνη. Πόσο τρυφερός και κύριος ήταν μαζί μου. Κανένας δεν μου έχει φερθεί ξανά έτσι. ότι έγινε εκείνη την νύχτα δεν έχει φύγει στιγμή από το μυαλό μου αυτές τις δύο μέρες. Μα γιατί δεν με παίρνει ενα τηλέφωνο; Αφου μου το είπε. Λες να ξέχασε; Μπα. Δεν νομίζω. Λες να μην του αρέσω πλέον ε; Βασικά, τι πλέον; Σιγά μην του άρεσα και ποτέ. Αυτό ειναι. 

"Γαμώτο γαμώτο γαμώτο". Έβγαλα μια κραυγή μετά από αυτό. 

"Η ζωή μου είναι απαίσια" είπα από μέσα μου και άρχισα να σκέφτομαι όλες τις άσχημες στιγμές που έχω ζήσει. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε χωρίς να το καταλάβω. Μα γιατί; Δεν μπορεί να γίνει κάτι σε αυτή την ζωή όπως το θέλω εγώ;