İnsanlar canımı acıttı.
Sigaramı canım yaktı.
Yaşanan hakedilmemişlikler
kalp ağrısı yaptı..
Sigara külü kadar dahi olmayan insanlar kül etti bizi.
Şimdi gözlerim kışın ekmek çıkaran fırının camları kadar buğulu..
Benim yağmurum gözyaşlarım oldu.
Yağdı içimin kurak topraklarına.
Hani bereketti yağmur?
Yeşermedi içim hiç.
Sahra Çölünde bi kum tanesi gibi kavruldu.
Sonra.. Alev aldı kocaman bi yangın.
Yoruldu gözlerim söndürmeye çabalamaktan.
Güzel dedikleri gözlerim dayanmaz artık.
Son ışığı görüp kapanır elbet bereketsiz ömrüme..
Kalemimden..
