You special for me || merkun

9.BÖLÜM - I

İYİ OKUMALAR.....

Orkun, bir süre daha bekledikten sonra Meryem'in hala ortalıkta olmaması endişelendiriyordu. Elifi aramaya karar verdi.

"Alo, Elif. Meryem'e ulaşamıyorum, senin yanında mı?" Orkun'un endişesi sesine yansıyordu resmen.

"En son sabahleyin konuşmuştuk, sen parka falan baktın mı hiç?"

"Elif sabahtan beri onu arıyorum, ilkten o kadar endişelenmemiştim ama etraf kapkaranlık, telefonu kapalı korkuyorum." Meryem'e hem sinirliydi hem de ona bir şey olmasından ölesiye korkuyordu, neredeydi onun baş belası?

"Endişelenme Orkun, biraz daha bekle. Ben geleceğim şimdi eğer hala gelmemiş olursa beraber karakola gideriz."

"Tamam Elif. Hadi çabuk gel" bunlar dudaklarından mırıltı gibi kaçmıştı resmen. Telefonu kapattığı gibi paltosunu üstüne geçirdi. Endişesi gittikçe artmaya başlıyordu, korkuyordu zaten korkmakta haklıydı da.

Kapının tokmağını çevirip kendini dışarıya attı, soğuk havayı iliklerine kadar işlemişti. Gözlerini etrafta dolandırırken iki genç gördü, bu gençten biri Meryem'di! Yanında ki tanımadığı bir erkeğin ne işi vardı!

"Meryem!" Meryem seslenişi duyduğu gibi kafasını kaldırımlardan kaldırıp Orkun'la gözlerini birleştirdi.

"Orkun!" Meryem yanında ki çocuğun kolundan ayrılıp topallayarak Orkun'a koştu. Orkun ona kollarını açtı ve birbirlerini sarmalarına izin verdiler.

"Çok korktum Meryem! Neredeydin? Bu adamın yanında ne işin vardı?" Meryem, Orkun'un kollarından kafasını kaldırdı.

"Merdivenlerden it-" Orkun, Meryem'in kollarından sıyrılıp koca bir yumruğu karşısında ki adama atmıştı. Ne hakla Meryem'i iterdi ki merdivenlerden!

"Orkun dur! Orkun dur! Yalvarırımm" Meryem'in gözlerinden göz yaşları intihar edircesine akmıştı.

——————

Meryem, gözlerini sabah yatağında açmıştı, yanına baktığında Orkunu görememişti. Salona baktığında yine kimsecikler görmemişti, neredeydi bu adam yahu?

kapının çalmasıyla gözlerini kapıya çevirdi, içi rahatlamıştı dün olanlardan sonra çok korkmuştu.

Dün Elif'in gelmesiyle bütün kavga durmuştu, Kaan'ın yüzünde ki yaralara Elif bakmıştı, Orkun'un yaralarını ise Meryem sarmıştı. Kaan'la ise Meryem merdivenlerden düştüğü zaman yardım etmişti böyle tanışmışlardı. Orkun'a anlattıkları zaman her yer sakinleşmişti. Orkun hem teşekkür etmişti hemde özür dilemişti.

Meryem kapıyı açtığı zaman karşısında bir adet Orkun ve küçük bir çocuk görmüştü.

"Orkun neredeydin? nasıl korktum biliyor musun? Bu tatlı küçük kim hem?" Orkun gülümsediğini gibi yüzü kasılmıştı, hala canı yanıyordu.

"İçeriye geçelim söyleyeceğim. Hadi güzelim." Meryem kapıya ardına kadar açtı, küçükle Orkunun içeriye girmesine izin verdi.Meryem kapıyı kapatıp onlarla birlikte salona geçti.

"Meyyem ablay sen misin?" küçüğün dedikleriyle kocaman gülümsemişti Meryem, başıyla onaylamıştı küçüğü.

"Geyçekten güzelmiş dediyin kadar Oykun abi" dedikleriyle Meryem yüzü ısınmıştı, utanmıştı.

"Meryem kuzenimi almaya gitmiştim, bir hafta boyunca bizde. Yusuf adı bu prensin." Meryem'de gülümsemişti.

"Seni küçük yakışıklı, Yusuf." gülümsemişti her ikiside.

MERHABALAR.

YORUMLARINI ESİRGEMEYİN GÖRÜŞMEK ÜZERE.....

KEDİNİZE İYİ BAKIN....