Kor vurulmuş da sanki bıçaktan dilime,
Kalbimdekiler tam dökülmez kelimelere.
Kalemler sırt dönmüş, yazmaz bir türlü kâğıda.
Acizliğimden geri kalan, kaybolmuş ruhum.
Çekilmişim hayat tarafından bir köşeye.
Gözlük takılmış benim olmayan, gözlerime;
Dışarıdan izlemeye mahkûm edilmişim,
Karışmam benden geri alınan hayatıma.
Kör oluyorum ben, kendime hissizleştikçe.
Renkler kararıyor, ışık göstermedikçe.
İlk gün gibi dönmeye devam ediyor dünya,
Günler akıyor ama geri gelmiyor asla.
Kıramıyorum zinciri yaralı ellerle.
Yalnızlık korkutuyor yaklaştıkça ölüme,
Seslensem de duymuyor sesimi kulaklarım.
Zincirler sımsıkı sarılıyor boğazıma.
Zor zamanlar geçiriyoruz; kandırılıyoruz güvendiklerimiz tarafından, bizden izinsizce dümenini ele geçiriyorlar hayatımızın bazen, ağlıyoruz ya da sımsıkı tutuyoruz kendimizi. Zor zamanlar geçiriyoruz ama biz geçemiyoruz ondan, o bizden geçeli yıllar olmuşken.
Hayallerden bir dünya kuruyoruz, her hayal başka bir insan için. Her biri bizim olmamakta, biz olmamakta kararlı insanlar için...
Ben dışarısında kaldım hayatımın. Tek yuvam hayallerim, gerisi evden kovdu beni. Ama demiştim, her dünya başka insan için... En son gezegene yerleştim ben, bir patlamadan sonra yeni doğan gezegen bu. Genç daha, sıcak o yüzden, alev alev alev, atmosferi bünyeme uygun değil - güçten düşürüyor bu durum- nefes almakta sıkıntı yaşıyorum.
Ben bu gezegene yerleştim ama gezegenin benden haberi yok, gözü güzel kokulu çiçeklerinde. Nereden bilsin ki beni zaten, ben tümüyle farklı bir galaksiye aidim, oysa o başlı başına bir gezegen.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AYNALARIN FISILTISI
Thơ caHayat zordu Kolay olsa keyfi çıkmazdı Aşk veya aile, Acı ya da hüzün... Mutluluğa koşmak o kadar imkansız değil, Bir umut yeter, bir umut... Bazen şiirler yazasım gelirdi gözlerine, Suç benim değildi ama O bakışlarındı şiir kokusuyla beni baştan çık...
