Kaybolan Ruhum

Sevmeyi unutuyorum

İlkokul beşinci sınıftan beri hoşlandığım bir çocuk vardı.Uzunca bir zaman sevmiştim...Tam olarak 5 yıl kadar.Ancak hiç bir zaman aşk denecek kadar çok denilemezdi, herkes bilsede aslında kendimce sevmiştim bunca zaman.Liseye başladığımda unuttmaya başladığım şeyler arasında bu da vardı.Sevgi...Artık kimseyi yada hiçbir şeyi sevemez olduğumu fark etmiştim.İlginç bir şey varsa o da bu durumdan rahatsız olmayışımdı.Sanırım derinlerde bir yerde sevgimden dolayı acı çekiyordum.yada öyle sanıyorum.

Liseye başladığınızda nasıl olur bilirsiniz.Herkes gözüne beğendiği kişiyi yada kişileri kestirir.İşte sınıf arkadaşlarımın hepsi çoktan avına gözlerini dikmişti tabiri uygun olur sanırım.Günler gerçekten sıkıcı geçiyordu benim için.Diğil aşk insanları bile sevmiyordum artık.Etrafımdakilerin aşk adını verdikleri bu davranışları çok tuhama gidiyordu nasıl olsa unuttuğum şeyler arasındaydı.Aralarında beni yine farklı bulmasınlar diye yalandan birini gözüme kestirmiş gibi yapmaya karar verdim.Bir süre hoşlanıyor gibi görünüp sonra her duygu gibi bitti görünecekti.Bittiği zamanı kanıtlamak içinse hala o kişiyle aynı okuldayken onunla artık ilgilenmediğimii kanıtlamak zorundaydım.Bunun için en uygun kişi 11.sınıflardan olmalıydı.Bir sene uzaktan hoşlanıyormuş gibi görünecektim.Bunun oldukça aptalca olduğunu düşünüyor olabilirsiniz ama o zaman bende gerçekten aptal olduğumu düşünüyorum.Koca bi aptal ! - Sanki o zaman böyle bi şey yapmam şartmış gibi - Liseye başlamadan öncesinden alışıktım yalnız olmaya bu bana sorun olamamlıydı.Ölü gibi birinden herkes uzak durmalıydı sonuçta.Ayrıca görünüşümde tuhaftı ; kare şeklinde bir yüzüm , hala sarısı kalmış kabarık kahverengiye yakın saçlarım, anormel olan sarı bir tenim ve iri bir yapımvardı.Benimle ile ilgili güzel olan tek şey mavi gözlerimdi.

Her neyse birde bahsetmeyi unuttuğum kötü şansa sahiptim.Planıma katmadığım şey aynı kişiyi başkalarınında sevme ihtimalinin olduğuydu.Gerçi benim için fark etmiyordu ya..Öylece kabullenebilirdim.Malesef benimle yaşıt bir başkasıda onu "gerçekten" seviyormuş.Benden haberi olduğunda yerinde duramadı tabi.Ben sınıfta yokken bir kaç arkadaşıyla sınıfıma gelip beni aramışlar.Duyduğumda oldukça gülesim gelmişti kendimi zor tuttum.Asla biri için kavga edicek birisi değildim heleki başından beri sadece arkadaşım olarak düşündüğüm insanların beni farklı bulup uzaklaşmamaları için kurduğum bir planken.Yinede daha gerçekçi olması için bir sonraki tenefüs sınıflarını öğrenip gittim. "Beni arıyormuşsunuz ?" diye sordum sakin bir ifadeyle.Aslında o an hepsini öldürme isteği içimde akıyordu.Planımda olmayan küçük haşereler çıkmıştı karşıma.Dur biraz ! Ben neler düşünüyordum böyle bu ben değildim.Ben sevgi dolu neşeli biriydim.O an birden karşılarında bocalamıştım.Niçin böyle bir plan yapmıştım.Şimdi birden bire geriye de dönemezdim.Çok şükür ki aldığım cevap kekelenerek söylenen "Hiçbir şey yok..." dan başkası olamaıştı.Sanki cümlenin devamını getirmekten korkar gibiydi.Haklı sonuçta sanki hastalıklı biri gibi sarı solgun teniyle karşısında dev yavrusu gibi duruyordum.Sakince sormam birşeyi değiştirmeyecekti.

Bu olaydan sonra sözde sevdiğim yüzü ve karakteri aynı bana benzeyen çocuğu duygularımı belki geri kazanabilirim diye sevmeye çalışmıştım.Olmuyordu nasıl beceriyorları sevmeyi.Sürekli onu düşünerek mi ? Çoğu zaman aklıma gelmiyordu bile.Kısacası onu düşünmeye çalışmak bende bir işe yaramıyordu.Belki resmine bakarsam en azından hoşlanabilirim diye düşündüm.Ama komik olan tarafı gözleri dışında tıpkı beni andıran birine bakmak benim için aynaya bakmak gibiydi.Karakterlerimiz bile birbiriyle örtüşüyordu.Bense yalnız kalmama sebep olduğu için herzaman kendimle ilgili her şeyden nefret ediyordum.Buda olmayınca sosyal medyadaki ve telefonumun şifresini onun adı ve soyadı yapmayı denedim.Buna karar verdiğimde çoktan yaz tatili gelmişti bile.Bütün bir yaz boyunca aynı şifreyi yazmama rağmen benim için bir anlamı yoktu.Sadece yanyana gelmiş bir kaç harflerdi. Hiçbir zaman bunun farkına bile varamamıştım.

Artık sevgimdende vazgeçmiştim.O bana benzeyen çocuktan bahsetmiyorum.Yaşamaya,insanlara,arkadaşlarıma...En nihayetinde sevmek zorunda değilim yalnız olmadığım sürece iyiyim diye kararımı vermiştim.Yanılıyordum.Kendini kandırma aptal ! İnsana ait özelliklerini kaybediyorsun.Çok ileride farkına varıcaksın ve bu senin sonun olucak.