Kaybolan Ruhum

Ne olduğunu anlayamadığım bir değişimin içinde buldum kendimi.Hayır...Buna değişim de denemezdi.Bir şeyler eksik gibiydi.İlk başlarda çevremdekilerin söylemiyle ilk fark ettiğim şey canlılığını yitirmiş donuk bakan gözlerimdi.Ne var bunda diyebilirsiniz ama her şeyin başı bu oldu.Hiçbir şeyi mantıklı düşünemiyor,çoğu zaman boşluğa bakıyordum.Arkadaşlarım zamanla bana "hayalet","ruh" gibi ifadelerle seslenmeye başladı.Bunlar beni kendime getiren kelimelerdi.Çoğu zaman tek düşündüğüm; hayır aslında tek düşünebildiğim şey bu oluyordu : Neden bana böyle sesleniyorlardı? Bende tuhaf olan bir şey mi vardı ? Kabarık sarıdan kahverengiye geçen saçlarımı mı tuhaf buluyorlardı yoksa sarı tenimi mi ? Gülümseyip geçiyordum.Uzun bi süre böyle devam etti.Liseye başladığımda yeni bir değişim daha oldu.Gereğinden çok fazla uyumaya başladım.Ne var bunda, demeyin.Kimi zaman aralıksız 47 saat uyuduğum zamanlar oluyordu.Bütün bunlarla birlikte giderek sessizleşmeye başlamıştım.Fazla arkadaşımın olmaması şu durumda iyi bir şeydi.Kendimi daha az tuhaf hissediyordum.Sınıf arkadaşımla konuşurken birden ne söylediğimi unuttum.Önümüzdeki diğer günlerde de bunun gibi ani unutkanlıklarım devam etti.Gerçekten korkuyordum artık.Zaman içinde hafızamı kaybeder miyim, arkadaşlarımı,ailemi unutur muyum ? diyerek korkuya kapıldım.Bununla birlikte küçüklüğümden beri güneşe karşı alaerjisi olan bir çocuktum.En fazla 1-2 saat kalabiliyordum sonrasında her yarım saatte derim kızarıyor,küçük kabarcıklar çıkıyor,morarıyor yada şişiyor,son aşamada ise dayanılmaz bi şekilde yanıyordu.Normal zamanlarda da pek rahat olduğum söylenemzdi güneşle temas eden her yerim delicesine kaşınıyordu.Fakat zamanla buna alıştım.İnsanların içinde kaşınmak oldukça tuhaf ve tiksindirici olurdu doğrusu(!).