Epiloog

332 11 2
                                    

Ik voelde de druk nog voor dat ze er waren. Not again, dacht ik. Shit, ik móést ergens heen, ik zal er anders nooit levend onder uit komen. 'Snel, hier heen', hij greep mijn arm en trok me in een deurpost, naar binnen. Hij draaide snel de deur opslot. Eindelijk was ik er, eindelijk was ik bij hem. Hoe ik hier ooit was gekomen, zonder enige bescherming wist ik ook niet. Het geluid van de gillende meiden buiten dreunde door de muren heen. 'SUGG! SUGG!' Het geluid werdt steeds zachter, alsof ze verderweg waren. 'Zijn ze weg?' 'Ja, ze zijn weg' antwoordde hij terwijl hij door het raam keek.

• Voor de duidelijkheid; dit is na het verhaal :) •

WastedWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu