Wasted

04

Opeens ging de mobiel van Joe af, dat nam ik aan tenminste. Hij pakte zijn iPhone uit zijn zak en nam op. 'Hé Cas. Nee ik zit eigenlijk een soort van vast in de londoneye. Uh... nou er was iemand en die kon niet alleen. Ja, een meisje. Stacey. Nee shut up.' Hij lachte ongemakkelijk naar me en ging verder met bellen. 'Nee hoeft niet. Waar ben je? oke see ya later, bye.' Ik keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. 'Uh, dat was een vriend.' zei hij en lachte nogsteeds een beetje ongemakkelijk. 'Oke' mompelde ik. Het zal wel.

'Hé!' de cabine kwam weer in beweging. 'Eindelijk'. Tussen die mensen beneden, op de cameramannen na, viel er iets op: een blauwe ballon. Wacht, is dat Lucas? Het is zo'n zelfde ballon. De cabine kwam dichterbij de grond en ik zag ook twee personen die heel erg op mijn ouders leken bij de blauwe ballon lopen. Het moest wel Lucas zijn. Ik bonkte op het raam van de cabine, maar -natuurlijk- ze hoorden het niet. Joe keek me onbegrijpend aan. Ik sprong uit de schuifdeuren zodra ze open gingen. 'Waar ga je zo snel heen?' Hij griste snel zijn rugtas van het bankje en sprong achter me aan. 'Sorry eh... ik ben laat' verzon ik. Waarom doe ik zo moeilijk? 'Iedereen die in dit ding zat is laat?!' Hij liep achter me aan. Hij had gelijk. Ik negeerde de hulpverleners, camera's en journalisten en duwde iedereen opzij om er door te kunnen. Ik volgde de blauwe ballon, die ik bijna uit het zicht begon te raken. Achter me hoorde ik een ambulance. Er zijn vast mensen erger toe dan ik. Ik had geen zin in dit gebeuren. 'Stacey!?' hoorde ik hem achter me roepen, ik negeerde hem. Het gebonk en de steek in mijn hoofd kwam weer terug en ik besefte nu pas dat ik de drie uur dat ik vast zat met Joe, helemaal geen last had van mijn hoofd. Waarom rende ik zo van hem weg? Ik denk dat ik heel graag mijn ouders en Lucas wilde zien... Er kwam een schuldgevoel, ik heb hem geneens bedankt. Ik schudde mezelf uit m'n gedachten, ik was bij de weg aangekomen. Overal was het druk, maar ik zag geen blauwe ballon meer. Dan maar met de taxi terug naar de camping, ik had geen zin om hun te gaan zoeken. Ik hield een taxi aan, het ging makkelijker dan ik dacht. 'Waar naar toe?' De chauffeur draaide zijn raampje omlaag. 'Camping Neverland' antwoordde ik terwijl ik in de auto stapte

Ik zat inmiddels weer veilig op de camping alsof er niks was gebeurt. Maar mijn ouders en Lucas waren er nog niet. Ik haalde mijn mobiel uit m'n zak en zie dat ik allemaal smsjes en 15 gemiste oproepen van mijn moeder heb. Omg, ik was bijna vergeten dat ik mijn mobiel bij me had, en hij stond op stil. Shame on me.

11:48 from Mam: Hi Stacey, waar ben je? we konden je niet meer vinden in Topshop! we zijn onder de BigBen x

12:29 from Mam: kom je naar de BigBen? of ben je al op de camping.

13:21 from Mam: we zijn net op de camping geweest, maar daar was je ook niet! laat ajb wat van je horen

13:50 from Mam: we zijn nu op de camping, als je er over een uur nog niet bent gaan we terug naar de stad

14:53 from Mam: I hope you'll be fine, we zijn ongerust! laat ajb wat horen :( liefs mam

Pff... ongeruste moeders. Aan de ene kant snap ik het wel. Ik sms snel terug, het was inmiddels al 4 uur. Ze heeft het zo te zien een uur geleden opgegeven, met smsjes sturen.

To Mam: sorry mam! ik ben nu op camping, leg het later wel uit. x

Ik ging eerst naar het toilet-douchegebouwtje om mijn hoofd te bekijken en schoon te maken. Ik haalde het "verband" van Joe eraf en deed er nieuw, echt verband omhee, wat ik net uit de EHBO-tas in de caravan an mijn ouders had gepakt. Ik was absoluut niet goed in dit soort dingen, maarja. Nadat ik klaar was met kloten met het verband plentse ik nog wat water in mijn gezicht. Ik zag er verschikkelijk uit. Ik was vanochtend ook al m'n make-up vergeten. Fine. Ik hoorde een taxi de camping op scheuren. Mijn ouders en Lucas, maar voornamelijk mijn moeder, kwam naar me toe gerend. 'Hé meis waar was je nou?' ze trok me in een knuffel. 'Kon je niet even een sms achter laten? En wat is er met je hoofd?' Ik zuchte. 'Sorry mijn mobiel stond op stil... en dat van mijn hoofd vertel ik zo wel.' antwoordde ik. 'Nee toch,' mompelde ze. Later toen we met z'n allen met een warme kop chocolademelk op het knusse bankje in de caravan zaten vertelde ik wat er was gebeurt. Ze reageerden wel meelevend. 'Zullen we dan maar pizza bestellen?' zei mijn vader toen we uitgepraat waren. Het was 6 uur, en ik had de hele middag niks gegeten. Die pancakes van vanochtend waren het laatste wat ik at.
Zuchtend plofte ik die avond op mijn bed. Ik voel me echt schuldig tegenover Joe. Hij zorgde ervoor dat ik wel in de LondonEye kon, hij had mijn hoofd omgewikkeld, water gegeven, hij leidde me af van het feit dat we vast zaten - die 3 uren gingen zo voorbij en ik voelde niks meer van de wond op m'n hoofd. En ik had hem geen eens bedankt. 'Whaddup sis.' Lucas zwaaide voor mijn ogen. 'Nuh... niks, ik ga slapen.' mompelde ik en liet me achterover in het bed vallen. Lucas haalde zijn schouders op en deed het zelfde.

• ik typ nu niet op een laptop ofzo (ik ben op vakantie) dus ik kan niet zien hoeveel woorden t heeft... •