Wasted

01

'Stacey! Kan je nog even naar de winkel voor wat croissantjes.' riep mijn moeder vanaf beneden. Mijn ouders waren altijd in vakantiestress, dus ik moest altijd voordat we gingen allemaal dingen doen. 'Kom al!' Riep ik net zo hard terug. Ik rende de trap af, gristte mijn jas van de haak, deed mijn beanie op en pakte het geld wat op het kastje lag.
Ik liep naar het bakkertje om de hoek. We waren vaste klanten, dus de eigenaar maakte altijd even een praatje met ons. 'Goedemiddag Stacey,' begroette Robert me zodra ik de deur open deed. 'Hoi.' zei ik. 'Jullie gaan deze week weg toch? Morgen?' hij glimlachte. 'Ja, nou, eigenlijk over een kwartier.' antwoordde ik. 'Oh.' zijn mond vormde een perfecte 'O'. 'Naar Londen toch?' hij was bezig met het snijden van wat brood. 'Jep.' 'Weer twee speltbroden, zoals altijd?' vroeg hij weer. Jeez' dit leek wel op een verhoor. 'Nee, dit keer niet. Vier croissantjes graag.' Hij knikte. We namen altijd speltbrood. Maar dan echt altijd. Alleen bij kerst, pasen, verjaardagen en voor op vakantie kochten we wat anders. Die croissantjes waren voor onderweg. Ja, we aten altijd croissantjes onderweg. Ik rekende af en ging naar buiten. 'Veel plezier!' riep hij me na. 'Jij ook fijne vakantie!' riep ik en sloot de deur.

'Mam... zijn we er bijna?' Zeurde Lucas. Hij lijkt wel een kleuter, maar nee, hij is 14. 'Nog een halfuurtje denk ik.' Antwoordde ze. We zaten in de taxi op weg naar de camping en hadden net een lange *kuch* vlucht overleefd. Ik deed m'n oortjes in en zette mijn iPod op shuffle. Terwijl ik mee neuriede met Ed Sheeran keek ik uit het autoraampje. Heel Londen was bedekt met een laag sneeuw. Het zag er mooi uit, zo in het donker met kerstverlichting. We kwamen aan bij de camping, finally. En jullie vragen je vast af: why the hell gaan ze camperen in de winter. Nou, dát moet je aan mijn ouders vragen die dit idiote plan hebben bedacht. Maar we zitten gelukkig niet in een tent, thank god, maar in een caravan. We stapten uit, mijn vader betaalde de chauffeur en we haalden onze koffers uit de kofferbak. De hele camping was bedekt met sneeuw, op de grond was geen eens gras te zien. De eigenaar, zo te zien, kwam naar ons toe gelopen. 'Hallo allemaal en welkom in Camping Neverland. Ik ben Jasper Lemmings.' Hij was zo rond de 40 jaar, was kaal en had een vriendelijk gezicht met blauw-grijze ogen. Hij begon verder met vertellen en uitleggen maar ik luisterde maar half. Op de camping stonden 2 tenten, en ik zat me af te vragen of die mensen ondertussen geen ijsblokjes waren geworden. We liepen richting onze sta-caravans en Jasper legde hier en daar nog wat uit en zei dat we zo wat warme chocolademelk konden gaan drinken bij hem. 'Stacey en ik gaan in deze!' Riep Lucas en stormde in de grootste caravan. Nog geen tel later werdt hij naar buiten getilt door mijn vader en in de wat kleinere caravan ernaast gegooid. Welcome to this family. Ik zou dus met Lucas een caravan delen dus ik liep naar binnen en zag Lucas als een zielig hoopje op de grond liggen. 'Help...' Kreunde hij. 'In my ass.' Ik stapte over hem heen en ging op een van de 2 bedden zitten. Hij kon zich soms zo aanstellen, niet gezond. 'Maar...' zei hij. 'Je weet dat ik deze discussie ga winnen eh dus houd maar lekker je mond, sta op en ga slapen ofzo.' Zo, die zit. Ik pakte mijn koffer uit terwijl Luke overeind krabbelde.

We liepen richting het huis waar Jasper woonde, aan de rand van de camping, om die warme chocolade melk te drinken. Want holy damn wat was het koud, ook al was ik helemaal winterproof aka eskimo gekleed. 'Kom binnen, kom binnen.' zei Jasper die de deur open deed. Het huisje was eerst een receptie en een wachtruimte, en als je doorliep kwam je uit in het woongedeelte. Mijn vader vulde wat papieren in van deze camping terwijl we onze chocolade melk voorgeschoteld kregen. Jasper hield trots zijn vrouw erbij. 'Dit is mijn vrouw, Emily.' Ze schudde ons allemaal een hand. 'En we hebben ook een zoon, Micheal.' Vervolgens riep hij heel hard naar boven. Een jongen met blond haar en blauwe ogen kwam de woonkamer in lopen en zei even als een soort robot: 'hi ik ben Micheal, of Mike, vijftien jaar.' En verdween weer naar boven. Óf hij moest dit vaker doen, wat ik vermoedde, óf hij was altijd zo. 'Als er wat is kan je altijd naar ons toe komen, en overdag werkt Micheal op de camping dus die kan je alles vragen.' zei Emily. Jasper knikte instemmend. Er kwam opeens een hond binnen rennen en kwispelde met zijn staart. Hij ging met zijn pootjes op mij. 'hey cutie.' ik aaide hem. 'Bijna vergeten, we hebben ook een hond.' lachte Jasper. 'Hoe heet hij?' vroeg ik. 'Zé,het is een zij. Ze heet scooby.' glimlachte Emily. 'het is niet echt een meisjesnaam, maar ach.' vervolgde ze. We gingen, of eigenlijk, mijn ouders en Jasper en Emily gingen wat praten. Jeweetwel, volwassenenzooi en daarna verdwenen we naar de caravans.

De sneew begon al te smelten toen we naar bed gingen. Mijn ouders wenste Luke en ik nog weltrusten en we probeerden te slapen, maar dat lukte niet omdat het keihard ging hagelen. Het was heel donker in de caravan maar gelukkig deed de verwarming het. Ik probeerde net in slaap te komen toen Lucas mompelde: 'Stace, waarom kunnen olifanten niet vliegen?' Kijk, als hij zoiets zegt, dán weet je dat het goed zit. Want dat is zegmaar zijn ritueel voor het slapen, want bij hem komen altijd de randomste vragen binnen in de avond. 'Geen idee, Luke, geen idee.' mompelde ik en vervolgens vielen we in slaap.

• Finally chapter 1! Haha. wat vonden jullie? Laat please achter in de comments :D
En ik heb btw de hoofdpersoonsnaam verandert, voor als je de intro hebt gelezen. (dus in de intro staat het nu goed) xx •