Wasted

03

Londen was prachtig. Overal waren swingende kerstliedjes en lichtjes. Er was ook een kerstman met een bel voor een groot warenhuis. We hebben nog even wat gedronken bij een café die zijn opening had. Er was een blauwe loper voor de deur en ze deelden blauwe ballonnen uit. Lucas liep de heletijd trots met een blauwe ballon in zijn handen. Kleuter.

'Hey, er is net een nieuwe winkel, Topshop', zei Linda terwijl ze lopend een kaart bekeek met allemaal winkels. Ik knikte bedachtzaam 'Hm-hm'. 'Wil je daar heen?' vroeg ze. 'Natuurlijk' antwoordde ik. We liepen er naar binnen. 'Shit', ik stond verschrikt stil, 'Mijn kleedgeld is op'. Mijn vader pakte zijn portemonnee en duwde vervolgens 4 briefjes van 50 pond in mijn hand. 'Wa..' riep ik verbaasd uit. 'Vakantiegeld', knipoogde hij. 'Dankjewel..' ik bleef eventjes stil staan met de briefjes in mijn hand, de anderen liepen verder. Ik had gewoon freaking 200 pond in mijn hand!
De winkel was gróót, maar het was totaal niet druk. Ik liep gelijk naar allerlei rekken. Niet dat ik van plan was al dat geld uit te geven, hoor, maar jeweetwel. Ik zag mijn moeder omhoog gaan met de roltrap en mijn vader en Lucas naar de mannenafdeling gaan. 'Dan niet' mompelde ik in mezelf. Ik pakte wat shirtjes die me wel leuk leken. 'Mooi hé, nieuwe collectie', zei een verkoopster die uit het niets opdook ergens uit de rekken. Ze was best klein, had bruin haar en wat lichtere punten. Ze had best leuke kleren aan, waarschijnlijk van deze winkel. Haar blauw-groene ogen waren opgemaakt. 'Ja', knikte ik instemmend. 'En dit rek hier is sale..' ze huppelde bijna, naar een rek toe en gleed met haar hand langs de kleerhangers. 'Dit lijkt me wel iets voor jou', glimlachte ze. Ze hield me een lichtblauw topje voor. 'Je kan ze wel passen, daar achterin de winkel'. 'Thankyou', ik liep er naar toe. Ik deed als eerst het blauwe topje aan en schoof het gordijn weer open om mezelf in de spiegel te bekijken. 'Die staat echt leuk!' de verkoopster kwam weer opduiken uit het niets en klapte in haar handen. Ik pastte nog wat andere kleren maar uiteindelijk werd het die. Ik rekende af, het was 20 pond. Ik bedankte de verkoopster voor haar adviezen en zocht toen als eerste naar mn moeder. Ik ging de roltrap op naar de eerste verdieping. Daar was ook nauwlijks iemand. Ook mijn moeder niet. 'Mam?' ik keek overal, zelfs in de pashokjes, maar nergens was ze te vinden. Misschien was ze naar de mannenafdeling gegaan voor mn vader en Lucas? Ik ging weer naar beneden, naar de mannenafdeling. Daar was ook niemand. Damn. Zuchtend liep ik naar buiten. Ze konden ook in een andere winkel zijn, hier in de straat...

Ik heb in zo veel mogelijk winkels gekeken maar nergens kon ik ze vinden. Ik liep de winkelstraat uit en opeens stond er een reusachtig ding voor mijn neus. 'De London Eye...' fluisterde ik in mezelf, ik keek op tegen het gigantische reusenrad.
Ik kreeg een onmogelijk debiel idee in mijn hoofd. Ik ging in de rij staan, ja, in de rij voor de London Eye. £40 stond er op het bordje. Er zat nog £180 in mijn portemonnee dus ik kon makkelijk een ticket kopen. Ook al was het kaartje heel duur. Toen ik aan de beurt was voor een ticket hield de verkoper mij streng tegen. 'Je iD laten zien graag'. Mijn iD kaart zat tussen de briefjes geld gepropt. De man nam het van me aan. 'Je bent nog geen achttien'. Dat klopt.. ik was net 17 geworden. 'Sorry maar je mag er niet alleen in', ging hij verder. Shit. De mensen die achter mij in de rij stonden begonnen geïrriteerd te zuchten. 'Daar is de uitgang', hij duwde me voor. Wat een bullshit.. ik trapte tegen een steentje. 'Hé', de man riep me weer terug. Ik draaide me verbaasd om. 'Waarom zei je niet gewoon dat je samen met iemand was?' Ik keek hem onbegrijpend aan. 'Ze was een beetje verlegen denk ik', antwoordde een jongen die grijnzend naast de man stond. 'Geef maar 40 pond, dan mogen jullie erin', zei de man. Ik gaf het de man, en nog steeds onbegrijpend liep ik met de jongen in een cabine (Noem je dat zo?).
Ik ging op een bankje zitten en de jongen deed hetzelfde. 'Je moet me wel dankbaar zijn' hij ging een beetje achterover leunen. 'Euh.. ja.. bedankt. Denk ik', antwoorde ik. 'Graag gedaan', lachte hij. Ik nam hem in me op. Hij was even klein als mij en ik was absoluut niet groot voor mijn leeftijd. Maar hij leek wel even oud als mij, of ouder zelfs. Hij had bruin met wat blonde plukjes, warrig haar. Zijn knal blauw-groene ogen deden me denken aan de verkoopster in Topshop.
'Oh sorry, ik vergeet mezelf helemaal voor te stellen', zei hij, 'ik ben Joseph Sugg, maar they call me Joe Sugg'. Hij gaf me netjes een hand. 'Ik ben Stacey Coleman', ik glimlachte. Londen was van boven veel mooier. Vol bewondering keek ik uit het grote raam en drukte m'n handen tegen het glas. 'Zo eh... woon je in hier?' vroeg Joe. 'Nee. Ik zou dat wel graag willen.. ik kom uit Nederland', zei ik terwijl ik nog steeds uit het raam keek. 'Maar je spreekt goed Engels en je hebt een engelse achternaam!' hij lachte vol verbazing. 'Mijn vader is hier geboren, en ik zit thuis op een internationale school.' Dat is waar, de familie van mijn vader woont hier. 'Nice.' zei hij. 'Kijk, daar is de BigBen', hij ging naast me staan en wees naar een grote toren met een klok. We waren nu op het hoogste punt waar de cabines kunnen komen. En daar is de Tower Bridge', hij ging nog even door, 'en daar...' Lachend onderbrak ik hem: 'jij woont zeker wél in Londen'. 'Nee eigenlijk niet.' hij beet op zijn lip. 'Maar waar woon je dan?' ik was te nieuwschierig. 'Ik woon in Bath.'
'Je weet wel veel van Londen, of ik gewoon niks. Ookal woont hier familie.' zei ik. Hij lachte even, 'hier wonen veel vrienden van me.'
We kwamen wat dichterbij de grond, de huizen werden groter, alleen we waren nogsteeds hoog. Opeens schommelde de cabine even en viel het lampje uit. Daarna bewoog het niet meer, we hingen stil. Ik viel met een smak tegen het raam aan de andere kant van de cabine aan en Joe viel ook en gleed naast mij tegen het raam. Ik proefde wat bloed en een pijnscheut schoot door mijn hoofd. 'Au' kreunde ik. 'Wat gebeurt er' Joe krabbelde omhoog. 'Oh shit', zei hij zodra hij mij zag. Hij knielde bij me neer en bekeek mijn voorhoofd. Hij vloekte wat binnenmonds en graaide naar zijn rugtas. 'Hier' mompelde hij in zichzelf en vervolgens voelde ik een vochtig doekje tegen mijn hoofd. Ik hoorde hem nog wat in zijn tas rommelen en er werd een ander, schoon doekje om mijn hoofd gewikkeld. Langzaam ging ik rechtop zitten. 'Voorzichtig' zei hij bezorgd. Ik tastte met mijn hand naar de wond, waar het doekje omheen zat. Mij hoofd bonkte heel erg en ik sloot mijn ogen. Joe stond geknield voor me, 'gaat het wel?' Ik knike terwijl ik het gebonk probeerde te negeren. 'Met jou alles oké?' vroeg ik hem. 'Ja met mij gaat het wel'. Zijn ogen stonden strak. 'Mooi'. Hij keek peinzend uit het raam. 'We zitten vast.' zei hij. Ja, dat had ik door. Hij gaf me een flesje water en keek door het raam naar beneden. 'Er staan daar allemaal mensen beneden, waarschijnlijk proberen ze dit ding te maken'. Volgens mij dacht hij hardop. 'Ik zie zelfs cameramannen'. Nee, geen camera's, please. 'Hoe kan dit', ging hij verder. 'De LondonEye loopt nooit vast!' hij ging op het bankje tegenover mij zitten, met zijn hoofd tussen zijn handen, zijn ellebogen op zijn knieën. Zijn haar sprong er grappig bovenuit. 'Wat moeten we nu?' ik was nog in shock. 'Wachten' antwoordde hij zonder op te kijken.