ჩემი პირადი მცველი? (დროებით შეწყვეტილია)

(5)

წინა თავში:
მოტოციკლის საჭეს ვეღარ ვიმორჩილებ, რის შედეგადაც ვარდნას ვანხორციელებ, მინიმუმ 3 ყირამალას ვაკეთებ . ადგომის თავი არმაქვს, ეს დასასრულია? სახეზე სისველეს ვგრძნობ. ვტირი?
- მეი! მეი? მეი! - ხმები შორიდან ისმის - ღმერთო ჩემო! მეი!
ვიღაცის შეხებას ვგრძნობ ,ესეც კი ზიზღს მგვრის.
- ჰეი! აქვარ! გესმის? ყველაფერი კარგად იქნება! - ვგრძნობ როგორ ავყავარ ვიღაცას ხელში.
ხმები მაინც შორიდან ისმის.
- მინჰოოო! - ყვირის "გადამრჩენელი"
****************
პირში მლაშე გემოს ვგრძნობ. ოდნავ ვირხევი და კეფის მიდამოში ტკივილი მახსენებს თავს. მგონია რომ თვალები ჩამიბეტონეს. მთელ ჩემს ძალისხმევას ვხმარობ მათ გასახელად. ოდნავ ვაღებ თუ არა ქუთუთოებს, სინათლე თვალს მჭრის და ისევ ვაბეტონებ მათ. ხელის განძრევა მინდა მაგრამ ამის ძალაც არ შემწევს. რა მოხდა ბოლოს? მოტოციკლზე ვიჯექი.. მთელი სისწრაფით მივქროდი.. და მერე ის დღე.. ჰო მახსოვს.. მახსოვს როგორ ჩავიძირე მოგონებების მორევში.. მერე კი მოტოდან გადმოვარდი..
ხველა ამიტყდა.. რის შედეგადაც ყველა ორგანომ შემახსენა თავი, მთელი სხეული მეტკინა.. საბოლოოდ თავს ძალა დავატანე და თვალები გავახილე.
- გამარჯობა.. - ნეტა არგამეხილა.
- აქ რაგინდა? - არაფრის მთქმელი მზერით მივაშტერდი ჯონგინს, შავი თმა გვერძე ქონდა გაყოფილი, წინ მხოლო ერთი ღერი გადმოეგდო.. მისი ფართო, კოხტა შუბლი შეეჭმუხნოდა, ცხვირი უპრიალებდა.. თვალებში ,სადაც ნათლად ამოიკითხავდით სინანულს - წყალი ჩადგომოდა.. გამობურცული ტუჩები, დაჭიმული ყბა და შოკოლადისფერი კანი - გამაგიჟებელი იყო!
ღმერთო მეი რეებს ლაპარაკობ? ესე ძაანაც არდაგირტყამს თავი!
თუ დაგირტყამს?
რაჯანდაბაა?
- თავი გტკივა? წყალი ხომ არ გინდა? - აფერისტი!
ოთახს თვალი მოვავლე. თეთრი კედლები.. შავი ავეჯით.. შუაგულში
დიდი ლოგინი იდგა სადაც მე ვიწექი, ოთახის ბოლოს აივნის კარი იყო, მისგან ოდან მოშორებით კი სააბაზანო.
- სად ვარ? ან გუშინ რამოხდა? - ბევრი კითხვა მქონდა. ოდნავ წამოვიწიე
- ეიეი.. არ წამოდგე, ექიმმა თქვა უნდა იწვესო.. მოიცადე და მოგიყვები ყველაფერს.
გამიღიმა..
მეც გავუღიმე..
ოღონდ ნაგლურად.
ჯინსის მოტკეცილი შარვლის ჯიბიდან რომელიც ისე იყო დახეული რომ ძაღლის დაგლეჯილს მოგაგონებდათ, ტელეფონი ამოიღო, ნომერი აკრიბა, ყურზე მიიდო და მომაშტერდა.
- ადამიანზე მიშტერება უზრდელობა რომ არის შენთვის არ უსწავლიათ? - გავიმეორე მისი სიტყვები და მწველი მზერა ვესროლე. ოდნავ ჩაიცინა და თითი ტუჩზე მიიდო
- ჩუუ, ვრეკავ ვერ ხედავ? ეგეც უზრდელობაა. ვინგასწავლის სხვა თუარა მე? - დებილივით გაიჯგიმა, რაზეც თვალები ავატრიალე.
- ალო დონგჰა.. მეიმ გაიღვიძა..
ძან დარდი არგქონდეთ რომელიმეს გავიღვიძებდი თუ არა
- ჰო.. არვიცი არმაქვს ნომერი.. - ვინ ბებიაჩემის ნომერი გინდა ბიჭო - კარგი.. კი ეგრე ვუთხარი.. სუჰოს არაფერი უეჭვია.. რალამაზიაო - ვინაა ლამაზი?
- .. ჰო ეხლაც ნახვა უნდოდათ..  - ვის? ვისი?
- კარგი..
- კითხვები მაქვს - ლაპარაკი დაამთავრა თუარა, მაშინვე ვუთხარი ქაის
- ვიციჰო.. პირველრგიში ბოდიში..არუნდა მეთქვა ის სიტყვები გუშინ რომ გითხარი.. კიდევ კარგი ქურთუკი დამრჩა ასაღებად დავბრუნდი და შენს საუბარს შევესწარი..
მაგ ბოდიშიი ტრაკზე გაიკეთეე და ისე იარე!
- კარგი არაუშავს
- მართლა?  მაპატიე?  - პატარა ბავშვივით გაუხარდა შტერს
- არა
ღიმილი სახეზე შეახმა
- ბიჭო შენ მართლა ნიახური ხართუ თავს ინიახურებ? ჯერ ლამის გამიტანე , მერე რაღაც იდიოტური ქორწილი დამაბრალე, და ბოლოს ვაბშე ბოზად გამომიყვანე , შენიაზრით დებილს ვგავარ? - ტონს საგრძნობლად ავუწიე.
- ბოდიში ხო მოგიხადე? - არც მან დამაკლო
- მაგ ბოდიში თავზე ჩამოიმხვე და შენ სოპელო ნაშოჩკებთან ერთად, თავზე ჩამომხობილმა იარე.
- სიტყვები! - დამიყვირა.
არცგაატრააკო ჯონგუს!
- ჰაააჰ კიდე მეუნდა ვაკონტროლო სიტყვები ჰო? მისმინე, მე შენს ორლარინ ბოზებში არშეგეშალო, შენი ერთი ტაშის დაკვრა რომ უნდათ და ფეხებ გაშლილი რო გხვდებიან! შენს დაკრულზე ცეკვავენ და შენს იდიოტურ ღიმილზე იატაკს ადნებიან, სულ ფეხებზე მკიდია შენი სიმპატიური ტრაკი, ძაან მარტივად შემიძლია მოგკლა, შენი გვამი გავატყაო, და ფიტული გავაკეთო, მერე ის ფიტულიც მოვკლა, კიდე გავატყაო და ის ტყავი ძაღლებს მივუგდო - როლში იმდენად შევიჭერი რომ ვერ შევამჩნიე ვერც ის თუ რამხელაზე ვბღაოდი, ვერც ქაის შეშინებული თვალები და კიდევ  ვერც 3 წყვილი თვალი რომელიც ოთახის ბოლოდან გვიყურებდა.
დასტოპე!
რაის 3 წყვილი თვალი?
თვალი ოთახის ბოლოს გავაყოლე დავინახე სეჰუნი ,ბექიონი, და ჩანიოლი
ჩემმა მზერამ ქაის ყურადღებაც მიიქცია.
- ჰააააჰ, ეს ესე ხუმრობს ხოლმე, ისე ვუყვარვარ აღარ იცის, სიყვარული როგორ გამოხატოს , ჰაჰაჰაა - იდიოტივით იცინის ქაი და მეხუტება, თვალებით მანიშნებს რომ ავყვე.. ნაააჰ ალბათ ეს ქორწილთანაა დაკავშირებული, თვალებს ვატრიალებ და მეც დებილურად ვიღიმი
- აუუუ რასაყვარელიიაა - ორი წლის ბავშვივით მორბის ჩემსკენ ბექიონი და ლოგინზე ჩემს გვერდით ჯდება
დებილი ხარ  შვილო?
- ქაიმ რომ მოგიყვანა თავიდან სისხლი მოგდიდოდა, აუ რასაყვარელიი იყავიი..
არა ანუ იმას კიარ ვამბობ რომ სისხლიანი იყავი საყვარელი, ანუ ისედაც საყვარელიხარ. -ამას შიგნეულობა ჰოარ აწუხებს?
- მერე ისსე ზრუნავდა შენზე სანამ ექიმი მოვიდოდა.. ეტყობა რო ძაან უყვარხარ, ისე კი მიკვირის რატომ არაფერი გვითხრა შენზე, თან სხვა ქაის შეყვარებულებს არგავხარ და შენი გაცნობა ძალიან გვინდოდა.  - ერთბაშად მომაყარა და გამეკრიჭა ბექიონი
ქაიმ მომიყვანა?
ჩემზე ზრუნავდა?
საყვარელი?
ვუყვარვარ?
- ბექი ნუ ჩაირთე, არშეიძლება გადაღლა - თქვა სეჰუნმა
- როგორ ხარ მეი? - მომიბრუნდა ღიმილით ,როცა ბექიონის საყვედურობა დაამთავრა.
- კარგად არის ნუ გადაღლით - ჩემს მაგივრად უპასუხა ყვინჩამ.
- მიხარია რომ კარგად ხარ.. გუშინ შენი ნივთები მოიტანეს და შევინახე - მორცხვად მითხრა ჩანიოლმა და მობილური, საფულე და მაგავსი წვრილმანები გამომიწოდა.
- მადლობა - გულწრფელად გავუღიმე და ნივთები გამოვართვი.
- კარგით გადით ეხლა, დასვენება სჭირდება ამას - ოთახიდან ბიჭების გაყრას შეეცადა ქაი
- ოო ცოტახაანი რააა - წუწუნი დაიწყო ბექიონმა
- კარგით, გამოდით .. გადაღლა არშეიძლება.. - შეუბღვირა სეჰუმ ბიჭებს - ქაი დონგჰა როცა მოვა შეგატყობინებთ, მანამდე ბიჭებიც დაბრუნდებიან და დიოს ვეტყვი რომ მეისთვის წვნიანი მოამზადოს- უნდა მეთქვა რომ წვნიანი არმიყვარს, მაგრამ თავი შევიკავე და ბიჭებიც გავიდნენ
- მათ უთხარი რომ შეყვარებულები ვართ ხომ? - "იაზო" (მგონი სწორად დავწერე:დ)  სახით შევხედე
- ჩანგბინმა მითხრა ესე უთხარი ყველასო.. მისმინე გაქვს ჩემზე გაბრაზების უფლება..  ეს ქორწილი მეც არმინდა.. მაგრამ სიცოცხლე მირჩევნია .. ამიტომ მე თანახმა ვარ პიარზე..
უხერხულად გაიცინა.
საყვარელია(პეპუ)
გარგჰბხსეყუპნბხაქრჰკპპკბხსეყლ
არადააა ვაფშე არაა საყვარეეელი!
ჰოკაი ცოტათი არის..
- აქ შენ მომიყვანე? - მისი სიტყვები დავაიგნორე და კითხვების დასმაზე გადავედი
- კი.. კრების კაბინეტიდან რომ გავარდი, მე და მინჰო მანქანით გამოგყევით.. ძალიან სწრაფად მიდიოდი.. რამდენჯერმე დაგიძახე მაგრამ ვერ გაიგონე.. მერე კი ამოყირავდი და.. მოკლედ ძირს როგორცკი დავარდი შენთან მოვედი და მანქანისკენ წამოგიყვანე- აი ვინააა "გადამრჩენელი",
ლოგინზე ჩამოჯდა
- ეს ექსოს სახლია, ესკი ჩემი ოთახია , სეჰუნს, ბექის და ჩანის უკვე იცნობ, დანარჩენებიც მალე მოვლენ და გაგაცნობ.
- აბაზანის მიღება მინდა
- კარგი, ტანსაცმელი იქ დევს -თაროსკენ მიმითითა - პირსახოცები აბაზანაშია.. მოდი წამოდგომაში დაგეხმარები.
ჩემს პასუხს არც დალოდებია ისე გადამხადა საბანი, ხელი წელზე შემიცურა და ჰაერში ამწია.
- იცოდი რომ ძალიან მჩატე ხარ? - ღიმილით მითხრა, აიიიშ ზედმეტაად ახლოსაა, შოკოლადის სუნი აქვსს თუ მშია და მეჩვენება? გოგო შტერივით ნუ უყუურებ.. რამეე უთხარიი
-ჰო.. მეუბნებიან .. - საკმაოდ მტკიცე ხმით ვუთხარი და თავი გავაბრუნე რომ მისი სახისგან ოდნავ შორს მაინც ვყოფილიყავი.
აბაზანაში შემიყვანა და ფრთხილად ჩამომსვა
- რამე თუ დაგჭირდება დამიძახე.