ჩემი პირადი მცველი? (დროებით შეწყვეტილია)

(7)

*2 თვის შემდეგ*
Mei's POV
რაცშეიძლება სწრაფად გავრბივარ, შარვლიდან საფრენ ქამარს ვიხსნი და მეორე შენობას ვუმიზნებ
თოკი ორი 24 სართულიანი შენობის თავზე ებმება, ზემოთ ვხტები და თოკს ვეკიდები, რამდენიმე წამში უკვე მეორე შენობის სახურავზე ვარ, სიჩუმეს მხოლოდ მანქანების ძრავის ხმა არღვევს, რომელიც 40 მეტრით ქვემოთ არის, ქამრიდან ორ ფისტოლეტს ვიღებ და სახურავის კარებისკენ ვტრიალდები, მზერას მიდამოს ვავლებ და კარგად ვაკვირდები ჩემს ირგვლივ დაყრილ აგურებს, რომელთა უკან დიდი ალბათობით 2 კაცი მაინც დგას, სწრაფი მოძრაობით ვბრუნდები მათკენ და სროლას ვიწყებ, რაზეც პასუხსაც ვიღებ, კედელს ვეფარები და თან იერიშზე გადავდივარ.
ტყვიები გამომელია
ჯანდაბააააა
უნდა წამომეღო სათადარიგო იარაღი მინჰო რომ მეუბნებოდა
აიიიიიიშ
ფეხიდან ორ "Butterfly knife" - ის ვიღებ( დანაზეა საუბარი) და ხელში ვატრიალებ.
აგურს ორი კაცი ახტება და ჩემსკენ მოდის
როგორც ჩანს მარტო მე არგამომლევია ტყვიები.
ერთერთი მათგანი რომელსაც მაგარი ტყავის შარვალი აცვიია, პირდაპირ შეტევაზე გადმოდის, მის ხელს ვბლოკავ და ვატრიალებ ისე რომ მთელი ტანი მე დამემორჩილოს,
მეორე , ფეხს ისვრის ჩემს მიმართულებით, ამას დანას ვუხვედრებ პირდაპირ არტერიაში, ძირს ვარდება
ტყავის შარვლიანს ვუბრუნდები, დიაფრაგმაში მკვეთრად ვურტყამ, სუნთქვა ეკვრის, ხელებს უმისამართოდ იქნევს, ლიჟბი გარტყმაზეა, ფეხის მოქმედების საშუალებით მეზობლის იმედზე ვტოვებ და შთამომავლობას ვუნადგურებ, შემდეგ კი ერთი მარტივი სალტოთი კისერს ვუტეხავ. მეორე ტკივილისგან გონებას კარგავს. დაღლილი ძირს ვჯდები და ტელეფონზე ვრეკავ.
- სადხარ? - მესმის ქაის ხმა
- აეეე ქმააარუუშ, რავიი სამსახურში ვარ, სახლში პური წამოვიღო ჰო? - ამის თქმისას ფეხზე ვდგები და ერთ გვამს და ერთ დაჭრილს კუთხისკენ მივათრევ
- ჰო და კვერცხი და ქათმის ბარკლები არდაგავიწყდეს- ხმაზე ვატყობ რომ ეცინება
- ჰო - მეც ღიმილით ვეუბნები - სახლში დამხვდები? უჩემოდ არსად გახვიდე
- ღმერთო მეი პატარა ბავშვიი არვარრ - ოხრავს ის - სახლში ვარ, ბიჭები იყვნენ მოსულები და ეხლა წავიდნენ, რაღაც პრობლემებია, ფანები არ ჩერდებიან.. მგონი ერთ წლიანი შესვენება არუნდა აგვეღო
- დარწმუნებული ვარ, ფანების იდნავ განაწყენება შენი სოცოცხლის გამო ღირს.. - გვამი შავ პარკში გავახვიე, დაჭრილს კი ფეხზე ნაჭერი გადავუჭირე
- რაიყო გვამებს მიათრევ?
კი ჯონგუს
- არაა კაცო - სიცილით ვეუბნები და დაჭრილს სახეში ვურტყამ რომ გამოვაფხიზლო, - სახლიდან არგახვიდე იცოდე, დაცვა სამჯერ გავაძლიერეთ გარეთ მაგრამ მაინც.. მალე მოვალ მე.. ჩანგბინი რომ მოვიდეს უთხარი რომ მძინავს
- ოკეეეი
ტელეფონს ვთიშავ და თავის ადგილას ვაბრუნებ
- ვერტმფრენი გამოგზავნეთ - ვამბობ რაციაში
დაახლოებით 15 წუთში სახურავზე ვერტმფრენი ფრინდება, იქედან 5 კაცი გადმოდის სირბილით, მეც მათკენ მივდივარ.
- შავ პარკში გვამია, მეორე დაჭრილია უნდა გადარჩეს !ვეუბნები მათ და მინჰოსკენნ და ტეიტისკენ მივდივარ. მინჰო ხელს მიწვდის და მეც ვერტმფრენში ვჯდები
- ჰე რაქნი? - მეკითხება ცნობისმოყვარე სახით
- ერთი შემომაკვდა, მეორე დავჭერი გათიშულია, თუ გადარჩება მარტივად აალაპარაკებთ. ალექსს დაურეკეთ და უთხარით რომ მეთააური უკვე ვიპოვეთ, ეხლა თვითონ მიხედოს მის საქმეს, მადლობა თქვას რომ ამაში მაინც დავეხმარე. ჰოიცი ჩანგბინმა არაფერი არუნდა გაიგოს
- ნუგეშინია .. - ახლა ტეიტი ლაპარაკობს
რამდენიმე წუთში ემდიში მივედით, წყალი გადავივლე და მალევე გამოვიცვალე, მინჰოს დავემშვიდობე და სახლისკენ წავედი.
რა იდიოტია ეს ალექსი რატომ აიყვანეს ვერ ვხვდები.. თავისი საქმის ბოლომდე მიყვანაც არშეუძლია, ამის გამო ქაი მარტო დავტოვე სახლში.. არა კი მოუხდება გუშინ დილას ცივი წყლის გადასხმით რომ გამაღვიძა..
რათქმაუნდა ამისთვის სამაგიერო უნდა გადავუხადო..
ჯონგინ
მოვდივარ!
Kai's POV
სახლში ვარ და ტელევიზორს ვუყურებ, მალე მეიც უნდა მოვიდეს.. მთელი დღეების სახლში გატარება ძალიან მოსაწყენია.. ნუ კი გავდივართ მე და ჩემი "ცოლი" აგარაკზე ან პარკში.. მაგრამ მე სცენა მომენატრა.. ექსოელები მენატრებიან.. ინსტაგრამზე მათ ესემესებს ვკითხულობ, და სინანულის გრძნობა მიჩნდება იმის გამო რომ მათი ურიცხვობის გამო არ შემიძლია ყველას სათითაოდ ჩამოვუარო და ვუთხრა თუ რამდენს ნიშნავს ის თითოეული მემბერისთვის..
ჩემს ქორწინებას მათი უმრავლესობა კარგად შეხვდა ნაწილი კი ცუდად , მეის ლანძღავდნენ და მისი მოკვლით იმუქრებოდნენ მაგრამ ეს ისეთი თხაა ამას რა მოკლავს, რაც "დავქორწინდით" მას შემდეგ დღე არ გასულა რომ არ გვეჩხუბა.. ძალიან ჯიუტია, თან საყვარელი.
ფიქრები რაღაც ხმამ შემაწყვეტინა რომელოც სამზარეულოდან მოდიოდა
დივნის ქვეშ მეის დამალულ დანას დავწვდი და სამზარეულოსკენ წავედი,
- ლუკააას - ვყვირი დაცვის სახელს მაგრამ ირგვლივ ჭურჭლის მტვრევის გარდა არაფერი ისმის
ღმერთოო, დღეს უნდა მოკვდეს კიმ ჯონგინი? აიიიიშ არმინდა სიკვდილი ჯერ ხომ ესეთი ახალგაზრდა ვარ, ორივე ხელს დანას ვუჭერ თან ოფლად ვიღვრები, სამზარეულოში ნელა შევდივარ .
იატაკზე დალეწილი თეფშები ყრია, კედელზე კი სისხლით წერია
" you're dead "
დანა ხელიდან მივარდება, ვგრძნობ როგორ მაწვება სისხლი სახეში, თავზე ცივი მეტალის შეხებას ვგრძნობ, რაზეც თვალები ინსტიქტურად მეხუჭება
- კიმ ჯონგინ - ამბობს ზედმეტად ბოხი ხმა
- დაიჩოქე - მბრძანებლური და ბოხი ბარიტონი უფრო შიშს მგვრისს, მეც უმალვე ვიჩოქები და გულში ლოცვას ვიწყებ
- ბოდიში მომიხადე - ბოდიში? რისთვის? ვინ არის საერთოდ?
- ვინ ხარ? - ხრინწიანი ხმით ველაპარაკები? ღმერთოოო მეიი სადხარრრ
- ბოდიშიი! - ღრიალებს ის.
- ბბ..ოდიშ..ი - ბლუკუნით ვამბობ, რამდენიმე წამის მერე კისკისი მესმის.. კისკისი .. ხმა ... კაკანი.. რატომ მესმის მეის სიცილის ხმა? ვითომ უკვე მოვკვდი და სამოთხეში მეის სიცილის ხმა მესმის?
- აუუუუუუ ახლაა ავყირაავდები - კაკანი ისევ არ ჩერდება , თვალებს ვახელ და ხმისკენ ვიხედები, ფეხზე ვდგები და ვხედავ მეის რომელიც სიცილით იხევა, ხელში რაღაც მოწყობილობა უკავია
- შენ გოგო დებილი ხოარხარ? - ხმას ვეღარ ვიმორჩილებ
Mei's POV
აი ეხლა მიშველეთ!
ვიცინი და ვეღარ ვჩერდები.
მეტის ღირსია!
- შენ გოგო დებილი ხოარხარ? - მიყვირის
შტერი
- არაა - ისევ სიცილით ვამბობ
- არაა? არაა? ლამის გული გამისკდა, იმის მაგივრად რომ შენი სამსახური შეასრულო, მოდიხარ და მაავადმყოფებ!
- დილას რომ წყალი გადამასხი კაი იყოო? - არც მე ვრჩები
- ოთახში რომ თაგვები შემოუშვი?
- ჩემს შამპუნში წებო რომ ჩაასხი ?
- ტრუსები რომ დამიმალე?
- უნებართვოდ რომ მაკოცე?!
დასტოპე მეი! ეს არუნდა გეთქვა..
ჯანდაბაააა
თავს დავპირდი რომ იმ დებილურ დღესს დავივიწყეეებდიი
აიიიიიშ
Flashback
ჯერ ერთი თვეც არ არის რაც ახალი სახლში გადმოვედით.. ქაი ყოველდღე ნერვებს მიშლის რასაც ხან ჭურჭლის ლეწვა, ან ჰაერში ნივთების სროლა ან რომელიმე სხეულის ნაწილის მოტეხვა მოყვება.
უკვე დილის 12 საათია, ქაი ბიჭებთან ერთად წავიდა, ნაააჰ როგორ მეზარება ადგომა. ლოგინიდან ზლოზინით ვდგები და თვალებდახუჭული შევდივარ აბაზანაში, კარს ავტომატურად ვკეტავ და ყველანაირ ტანისამოსს ტანს ვაშორებ, საშხაპეს ქვეშ ვდგები და ოდნავ ვფხიზლდები.
ბიჭებმა 1 წლიანი შესვენება აიღეს, უსაფრთხოების დაცვის მიზნით.
მეც სულ ქაისთან უნდა ვიყო და სხვა საქმის აღების უფლება არ მაქვს, ბიჭებმა არ იციან რა ხდება სინამდვილეში, არც უნდა გაიგონ.. ამით მათაც საფრთხეში ჩავაგდებთ, ქორწილის დღეს მამაჩემის და ჩემი ძმის როლი, დაქირავებულმა მსახიობებმა ითამაშეს. მე და ჯონგინი ყველაფერს ვაკეთებთ იმისთვის რომ " საყვარელი წყვილის" როლი ვითამაშოთ სხვების თვალში.
საშხაპედან გამოვდივარ და წესისამებრ პირსახოცს ტანზე ვიხვევ.
ოთახში გავდივარ და..
- აიიიიშ - თვალებზე ხელს ვიფარებ წელს ზემოთ შიშველი ქაის დანახვისას.
- ბიჭებთან ერთად რატომ არხარ? - თვალებიდან ხელი არ ჩამომაქვს ისე მივდივარ უკან უკან რომ სააბაზანოში შევაღწიო, მაგრამ სამწუხაროდ კარების მაგივრად კედელს ვეტაკები. ტკივილები თავს მახსენებს და ვოხრავ
რამდენიმე წამში სახესთან ცხელ სუნთქვას ვგრძნობ, რის შედეგადაც ხელებს სწრაფად ვაშორებ სახეს და ჯონგინის წამონთებულ თვალებს ვეფეთები
-რაა..რაა..საკეთე..ბ - ღმერთოოო მეიი რაჭირსსს შენ ხმაას?
- იმას რისი გაკეთებააც დიდიხანია მინდა - ბარიტონი უბოხდება და ვამპირივით ეწაფება ჩემს ტუჩებს...