Bedolven

Bedolven - Hoofdstuk 3

Het wrange gevoel dat al wekenlang aan me knaagde, leek besloten te hebben om zich niet zo snel gewonnen te geven en viel weer als een doek over ons het moment dat we het commissariaat verlieten. Hoewel alles oké geleken had tussen ons voor we beiden de anonieme wagen ingestapt waren, leek het alsof een donkere wolk zichzelf onverwacht medepassagier gemaakt had van onze patrouille het moment dat Eric de baan opdraaide en we de parking verlieten. Ik wist niet hoe lang de donkere wolk ons het zwijgen opgelegd had voor het geluid van de radio de stilte doorbrak en de zachte tonen en vrouwelijke stem van een hedendaags gevoelslied weerklonken. Eric bleek de onaangename stilte eveneens gevoeld te hebben en ze eveneens te willen stoppen hebben.

Meestal was ik het die de radio opzette, maar vaak was die achtergrondruis terwijl we met elkaar praatten over alles en niets tegelijkertijd. Ik kon zeker wel zeggen dat ik een goede band had met mijn collega's. Met de onregelmatige uren die gepaard gingen met het rechercheur zijn was het moeilijk om echte vriendschappen buiten de muren van het politiebureau te sluiten en daarenboven nog eens te bewaren. Als het om Eric en mij ging, kon het niet anders dan dat we nog net iets closer waren na al die jaren aan elkaars zijde. We brachten heel veel tijd samen door, gewoon onder ons twee, of het nu op de baan was of in ons kantoor op het commissariaat. Waar precies die gebruikelijke familiariteit op dat moment zat, wist ik echter niet.

In de ijzige stilte die tussen ons heerste leek de muziek luider dan gewoonlijk, al kon ik niet met zekerheid zeggen of die effectief luider was of ofdat het enkel een gevoel was dat ik had. Al snel voelde ik mezelf naar de wereld buiten de anonieme wagen staren en naar het voorbijglijdende landschap, terwijl Eric ons door drukke straten en kalme woonwijken leidde.

Head stuck in a cycle
I look off and I stare
It's like that I've stopped breathing
but completely aware

De muziek en de nummerkeuze was aan me voorbijgegaan tot op dat specifieke moment, maar toen die bepaalde woorden me bereikten en in mijn oren en mijn geest binnendrongen, kreeg ik het te kwaad. Ze raakten me net iets te persoonlijk. Mijn hand schoot uit om snel naar een andere zender over te schakelen – eender welke andere zender die dat specifieke nummer niet speelde momenteel. Hoewel het natuurlijk niet de eerste keer was dat ik dat nummer al had gehoord, had ik nooit echt bij de tekst stilgestaan. Ik begreep Engels zonder nadenken na al die jaren erin gezongen te hebben in mijn vrije tijd (vooral toen ik jonger was dan), en dat was misschien het probleem. Ik begreep perfect wat ik hoorde en wat ik zong maar nam zelden, of nooit, de tijd om er echt bij stil te staan.

Ik slikte in een poging om de krop in mijn keel weg te werken terwijl ik mezelf stil terug in de passagiersstoel liet vallen. Eric had geen vin verroerd, merkte ik op, en dat deed mijn hart nog harder samentrekken. Ik was een harde, een keiharde... of dat werd me toch gezegd. Sinds we in die tunnel beland waren en er weer uitgehaald en sinds de relatie die ik met Eric opgebouwd had veranderd was, sinds die gebeurtenis, voelde ik me soms niet zo ongelofelijk vrijmoedig meer.

Mijn gevoelens wogen zwaar op me, alsof er een hele bibliotheek boeken op mijn borst rustte en ik zonder protesteren normaal moest blijven ademen. Ik had de dood in de ogen moeten zien vooraleer de waarheid me in mijn gezicht had geslagen, en het moest net sinds dat moment zijn dat ik hem van me weg had voelen glippen, zoals dat fijne zand op het strand dat gewoon tussen de vingers wegglijdt. De gedachte alleen om mijn gevoelens verborgen te houden of om ze nog maar te hebben, leek zo veel meer onmogelijk dan toen ik die hechte vriendschap met Eric nog tussen ons had gevoeld, en dat deed ik niet langer... niet sinds vier dagen na ons geweldige avontuur. Toen was ik me toch stilaan beginnen afvragen of er iets scheelde misschien.

Het kleine duiveltje dat op mijn ene schouder zat en dat altijd pessimistisch was vertelde me dat het misschien nu het meest gepaste moment zou zijn om de waarheid te zeggen en hem over mijn gevoelens te vertellen. Wat had ik nog te verliezen? Het engeltje op mijn andere schouder gebood me daarentegen om toch nog een beetje geduld uit te oefenen en zei me dat alles misschien wel vanzelf weer in de plooi zou vallen. Ik geloofde geen van beide eigenlijk.

Ik leunde mijn overvolle hoofd tegen de koele zijruit, terwijl ik mijzelf verplichtte mijn ogen op de baan te houden en me nuttig te maken. Mijn blik viel echter op mezelf, in de blinkende zijspiegel van de anonieme wagen. Hypothetisch gesproken, wat had ik Eric eigenlijk te bieden?

Ik was achtendertig jaar. Ik had vier kinderen gehad, en mijn lichaam droeg daar de gevolgen van. Ik kon mezelf niet echt een aantrekkelijke vrouw noemen, vond ik. Het ergste van al was waarschijnlijk dat ik niet verlangde naar alleen dat, naar aantrekkelijk gevonden te worden door hem, maar naar van hem gehouden te worden... Hoe kon ik toch van hem verlangen dat als hij al tot me aangetrokken was, dat hij nog eens van me hield op de meest intense manier? Ik had vier kinderen die hij erbij zou moeten nemen, en een verleden. Een schuldgevoel overmande me op het moment dat die waarheid weer eens de kop opstak. Ik wou meer, en meer was fout.

Zelfs als ik dat feit wegliet, echter, wat moeilijk was, bleef ik met vragen zitten. Waarom had hij mij gewoon niet gecontacteerd? Waarom was hij me uit de weg gegaan? Waarom was onze relatie nu zo? Ik kon de vreselijke stilte niet langer verdragen, kon het dodende gevoel dat ik hem kwijt was, al was het vriendschappelijk, niet verkroppen. Mijn eigen gevoelens maakten me ziek. Ik had het bijna kunnen verdragen toen we niet echt met elkaar geconfronteerd werden, maar nu... Ik kon er niet meer mee om. Iets tussen Eric en mij leek van de rails afgegleden te zijn en op een botsing af te stevenen die niet langer vermeden kon worden door hem of mij. Maar ik moest het proberen.

Ik opende mijn mond om iets te zeggen en de stilte te doorbreken en het ter sprake te brengen. Was ik helemaal alleen met mijn onzekerheden, of had Eric eveneens verschil gevoeld, in hoe we met elkaar omgingen? Wist hij wat er tussen ons gebeurd was, waarom die onfortuinlijke interventie die ons bijna fataal was geworden ons zo veranderd had? Wist hij hoe we het moesten of konden oplossen?

Zacht gekraak dat van onze portofoon afkomstig was, bracht me uit mijn verwarde gedachten, en zonder nadenken reikte ik voor het toestel dat tussen ons in lag in de bekerhouder. Ik zuchtte, al was het binnensmonds. Misschien was zwijgen beter. Het leek zo voorbestemd. Misschien zou ik mij minder voelen alsof ik gek werd als we onszelf toelieten om door het werk opgeslorpt te worden? Misschien zou die normaliteit ons terugbrengen tot wat we waren? Of was dit wie Eric en Brigitte eigenlijk waren, twee collega's die geen woord te zeggen hadden tegen elkaar?

"Charlie 710 voor dispatch."

Ik verplichtte mijzelf op mijn job te focussen. Ik had hier niets te verlangen, wist ik wel. Ik had niets te bieden, zei ik stellig tegen mezelf. Hij was verdomme getrouwd.

* tekst van "Million Reasons" (Lady GaGa)