Bedolven

Bedolven - Hoofdstuk 7

SEKSUELE CONTEXT!

"Ge zijt prachtig..."

Woordeloos leek hij begrepen te hebben dat te veel lichtinval me wat oncomfortabel zou doen voelen, en dat het licht van de maan dat spelende schaduwen op de muur worp voldoende was voor dat moment. Na al die jaren dezelfde partner te hebben gehad, en na vier kinderen, voelde ik mij enorm onzeker, omdat ik aan mijzelf twijfelde en mijn eigen aantrekkelijkheid. Ik moest weer op ontdekkingstocht voor en naar mezelf en de dingen waar ik van hield en niet hield, en waar ik toe in staat was. In mijn huwelijk was compenseren en ergens een middenweg vinden noodzakelijk geweest. Sommige dingen had hij liever niet gehad en ik wel, en doorheen de jaren hadden we er wel op leren inspelen, en hadden we het misschien opgegeven, al dan niet bewust, om nog buiten de lijntjes te kleuren. En alleen het feit dat ik bij Eric wel buiten de lijntjes kon en mocht en misschien moest kleuren, maakte me eigenlijk nerveus.

Maar Eric gaf me mijn durf.

Ik voelde hem bij me, aan me, op me, in me... De adem die mijn lippen verliet droeg zijn naam het moment dat zijn lichaam dat van mij werd en omgekeerd. Er waren geen woorden nodig. Ik liet mijn been lichtjes openvallen om hem toe te laten en voelde al snel zijn gewicht op dat van mij en tussen mijn benen. Ik wilde niets liever op dat moment dan hem in mij voelen, opnieuw en opnieuw, me compleet voelen. Op één of andere manier wist ik dat alleen Eric mij dat kon geven. Een enkele seconde twijfelde ik of ik hem dat zou zeggen, maar ik werd te zeer afgeleid en was eveneens verlegen op dat gebied. Ik had niet geëxperimenteerd in jongere jaren.

Een geluidloze snik viel van mijn lippen het moment dat hij zijn hoofd op mijn schouder liet zakken, één hand op mijn heup en de andere naast mijn hoofd, en hij ons deed samensmelten. Ik wist niet waar hij begon en ik eindigde terwijl ik mijn knieën rond zijn heupen klemde in stille toestemming. Ik hoopte dat hij dat zo zag. Een zweem van onzekerheid leek zich in zijn hart gesetteld te hebben. Er was geen weg terug. Maar ik wilde die sowieso niet. Mijn lichaam trilde in verwachting, alsof het een interne zucht liet bij onze eenmaking. Ik draaide mijn hoofd lichtjes en kuste zijn slaap terwijl mijn vingers zich in zijn haar nestelden. De nagels van mijn andere hand grepen putjes in zijn onderrug terwijl ik zijn naam in zijn oor fluisterde en hem aanspoorde te bewegen, een nood die ik niet kon bedwingen en die hij voor mij moest vervullen. "Eric..."

Die geluidloze interne zucht sloeg al snel over in het geluid van mijn bonkende hart dat mijn oren deed suizen en mijn snelle happen naar adem. Het was een beetje als sterven, als rennen en geen lucht meer krijgen en toch verdergaan, of als verdrinken misschien. Als ik moest verdrinken, verdronk hij met mij. Wat Eric met mij deed, was onbeschrijflijk. De tijd leek te stoppen en er niet meer om te doen en tegelijkertijd zelfs achteruit te gaan. Op dat moment voelde ik mezelf niet langer op leeftijd. En ik begreep ineens waarom ze het in de Franse taal 'le petit mort' noemden.

"Brigitte... Brigitte..." Hij bleef mijn naam keer op keer zeggen, tussen zijn zware ademhalingen door, als een mantra, alsof hij in zijn hele leven niets anders meer kon of wilde zeggen. Die kennis deed de intensiteit tussen ons alleen groeien, en het voelde zo goed. Ik was me amper bewust van hoe hij zwaarder op zijn arm leunde en zijn bovenlichaam omhoog bracht zodat hij zijn ene hand van mijn heup kon laten glijden naar waar wij samenkwamen.

"Fuck..." Ik kon geen ander, beter woord uitbrengen dan dat, en mijn rug kromde zich van de matras, mijn hoofd drukte in het kussen en mijn ogen openden zich wijd... en vonden de zijne.

Ik had niet anders van hem kunnen verwachten, dan dat hij zelfs op dit moment niet egoïstisch zou zijn. Het feit dat ik in zijn ogen zag hoe moeilijk hij het had om zich genoeg te beheersen en genoeg coördinatie te vinden om te doen wat hij deed en om mijn plezier belangrijker te maken dan dat van hem, in combinatie met de vele gevoelens die door mijn lijf gierden, katapulteerde me door een spiraal van endorfines die ik nog nooit mogen ervaren had.

Ik besefte wat ik al die jaren gemist had in een ver hoekje van mijn bewustzijn toen ik Eric uiteindelijk voelde verstijven in mijn welkome armen. Mijn oren waren nog niet gestopt met suizen toen hij zijn zweterige voorhoofd, bezweet, uitgeput, op mijn sleutelbeen liet zakken. Zijn arm leek zijn gewicht niet veel langer te kunnen dragen.

Toen ik weer meer van hem op mij voelde neerkomen, greep ik hem zo mogelijk nog iets steviger vast.

Ik wou hem dicht bij mij, maar hij leek niet echt weg te willen.