Το μίσος και η αγάπη είναι οι δύο αντίθετες πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Αυτό δεν το ήξεραν όμως...
Άραγε... Το μίσος γίνεται αγάπη και το αντίστροφο;
Και επιπλέον... Ποιος θυμάται καλύτερα; Αυτή ή... Αυτός;
Ή μήπως... κάποιος άλλος;
Κρατούσα την αγαπημένη μου βούρτσα στο χέρι, ενώ άκουγα το αχτύπητο χιτ "Havana" στη διαπασών από το κινητό μου τηλέφωνο. Χόρευα πηδώντας από το κρεβάτι στο πάτωμα του δωματίου μου, έπειτα στο διάδρομο όπου έκανα τα μαγικά χορευτικά μου, από το διάδρομο στο σαλόνι, απ'το σαλόνι στο μπάνιο μπροστά από τον καθρέφτη. Φαντασιωνόμουν ότι βρισκόμουν πάνω στη σκηνή ως Καμίλα Καμπέγιο, βγάζοντας όλο το συσσωρευμένο μου πάθος στο τραγούδι, στις κινήσεις, στις εκφράσεις του προσώπου.
Και το πλήθος από κάτω έχει οργιάσει! Οι φαν ζητωκραυγάζουν! Φωνάζουν το όνομά μου με πάθος! Με ένταση! Με ρυθμό!!
«ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! ΗΣΑΣΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΟΙΝΟ!».
Κοίταξα το είδωλό μου μέσα από τον καθρέφτη. Στράβωσα το στόμα μου, ξινίζοντας, αφού η ονειροπόληση είχε λάβει τέλος και έπρεπε να συνεχίσω το καθάρισμα, αν ήθελα το σπίτι να είναι βιώσιμο –εν αντιθέσει με το ελληνικό χρέος- και να μην φωνάξει κανένας γείτονας τον Αρκτούρο.
Φόρεσα ξανά τα ακουστικά μου και κατευθύνθηκα προς το σαλόνι τραγουδώντας σιγανά –αυτή τη φορά το εννοώ. Όφειλα να παραδεχτώ στον εαυτό μου όμως, ότι διατηρούσα το σπιτάκι μου πεντακάθαρο, όλα ήταν στην εντέλεια. Οπότε ο ισχυρισμός για το ότι μπορεί να καθίσταται μη βιώσιμο ή περιβαλλοντικά ακατάλληλο είναι το λιγότερο λανθασμένος. Θα ήταν άδικο προς το πρόσωπό μου, καταλαβαίνετε...
Τέτοια καθαριότητα δεν κάνει ούτε συνεργείο καθαρισμού, όχι αστεία. Όχι, να το παινευτώ δηλαδή!
