Σε μισώ. Με θυμάσαι;

Κεφάλαιο 8: Μπερδεμένα μου τα λες...

«Λοιπόν..» ξεκίνησε να λέει ο Λεωνίδας, ενώ ξεκούμπωνε το πουκάμισό του, κοιτώντας με μέσα από τον καθρέφτη που βρισκόταν πίσω από τη σιφινιέρα στο δωμάτιό μου.

Είχα βάλει ήδη τις πιτζάμες μου -όχι φυσικά καμία με αρκουδάκια και τέτοια, μην γίνουμε τελείως ρεζίλι στον γαμπρό- και τον κοιτούσα που άλλαζε, ή καλύτερα έβγαζε τα ρούχα του, καθισμένη οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι.

«Λοιπόν...» επανέλαβα με τη σειρά μου, παροτρύνοντας τον έτσι να συνεχίσει.

Αφού πέταξε το τζιν του στο πουφ που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι, κινήθηκε προς το μέρος μου ημίγυμνος, με μια μαύρη φόρμα να πέφτει χαλαρά στους γοφούς του.

«Και που λες...» άρχισε πάλι να λέει, ενώ ξάπλωνε πλάι μου και στήριζε το σώμα του στο αριστερό του χέρι, στρέφοντας τον εαυτό του προς το μέρος μου.

«Καταρχάς, είσαι έτσι όπως είσαι» τον έκοψα ενώ τον έδειχνα με τα δυο μου χέρια αλαφιασμένη, «και θες να μιλήσουμε σοβαρά;»

«Γιατί, τι έχω;» έσμιξε τα φρύδια και κοιτάχτηκε με εμφανή απορία.

«Επίτηδες το κάνεις, έτσι;» σταύρωσα τα χέρια κάτω απ'το στήθος, ενώ τον κοιτούσα με στενεμένα μάτια.

«Τι κάνω γαμώ την τρέλα μου;»

«Είσαι χωρίς μπλούζα!»

«Και; Πρώτη φορά είναι που με βλέπεις έτσι;»

«Όχι, αλλά και οι δύο ξέρουμε τι επακολούθησε όλες τις προηγούμενες φορές που... ήσουν... έτσι» τον ξαναέδειξα νιώθοντας τα μάγουλά μου να έχουν πάρει φωτιά.

Άρχισα να κουνάω το χέρι μου νευρικά, κάνοντας αέρα στον εαυτό μου.

Ξαφνικά πολλή ζέστη κάνει εδώ μέσα!

Δε μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου από το μυώδες σώμα του, ενώ όταν κοιτούσα τα μάτια του, έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

Και εκείνος είχε ένα στραβό, σέξυ πλην εκνευριστικό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του, που δε βοηθούσε την κατάσταση!

Τον αγριοκοίταξα ενώ πίεζα με δύναμη τα χείλη μου.

Θα με σκάσει αυτός!

Εγκεφαλικό θα πάθω. Σας ενημερώνω από τώρα, προκαταβολικά.

Κούνησε το κεφάλι του γελώντας, ενώ με τραβούσε μέσα στην αγκαλιά του.

Ναι, αυτό ακριβώς μου έλειπε τώρα!

Σωθήκαμε!