1 εβδομάδα μετά
«Θάνο, πάμε...» η Αθηνά τον κράτησε απ' το μπράτσο, μα δε κουνήθηκε εκατοστό. «Δεν ωφελεί να καθίσουμε άλλο εδώ».
Το βλέμμα του στυλωμένο στην γκρίζα ταφόπλακα. Διάβαζε ξανά και ξανά το όνομά της, σαν να προσπαθούσε να χωνέψει τον θάνατό της.
Μα ποιος μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου;
«Μαριάννα Ιωάννου. Ετών 29. 1988-2017» διάβασε δυνατά την επιγραφή.
«Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου...» η φωνή της αδερφής του έσπασε. Μα εκείνος παρέμενε ατσαλάκωτος, δίχως να δείχνει κανένα συναίσθημα.
«Ξέρεις ποιο είναι το πιο τραγικό; Πέρασα τόσο χρόνο μακριά της που δεν ξέρω αν μου λείπει. Συνήθισα την απουσία της. Δεν νιώθω πως έχει πεθάνει. Είναι σαν να έχει πάει ταξίδι... ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων» το βλέμμα του μετακινήθηκε προς την αδερφή του. «Λες να τα χάνω;»
«Φυσιολογικό είναι να νιώθεις έτσι... Είχες μάθει να ζεις με την απουσία της και...»
«... και τώρα που την έχασα τελείως, δεν νιώθω τίποτα. Μόνο κενό. Είναι σαν να θάβω κάποιον ξένο, όχι την Μαριάννα. Έτσι νιώθω βασικά».
Η Αθηνά αναστέναξε κουρασμένα και έσκυψε το κεφάλι της στον ώμο του. Τα δυο αδέρφια έμειναν για ώρα να κοιτάνε το κενό, ο καθένας βυθισμένος στις δικές του σκέψεις.
«Είναι άδικο!» ούρλιαξε εν τέλει ο Θάνος. «Ήταν τόσο νέα, τόσο... Για ποιον πούστη λόγο την άφησες να φύγει; Ε;» σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό, που είχε μόλις αρχίσει να ροδοκοκκινίζει από την δύση του ηλίου. «Σου μιλάω! Για ποιον πούστη λόγο διάλεξες Α Υ Τ Η Ν ; Για όχι Ε Μ Ε Ν Α;»
«Θάν-» προσπάθησε να τον κρατήσει κοντά της, αλλά απελευθερώθηκε με ευκολία απ' το κράτημά της.
«Έχεις ένα σχέδιο έτσι; Ένα καλά οργανωμένο, γαμημένο σχέδιο! Γιατί έπρεπε να την πάρεις; Γιατί; Ήταν η μόνη Α Θ Ω Α σε αυτή την ιστορία!» γονάτισε στη γη με το κεφάλι ακόμα στραμμένο προς τον ουρανό. «Η μόνη αθώα... Η μόνη που... δεν... έφταιξε» ψέλλισε άηχα πριν κρύψει το πρόσωπο στις παλάμες του.
Η Αθηνά πλησίασε τον αδερφό της διστακτικά. Έσκυψε πάνω απ' το κεφάλι του και τον έκλεισε στην αγκαλιά της.
«Μαζί θα το περάσουμε αυτό, Θάνο μου. Μαζί... Δεν είσαι μόνος σου, πλέον».
Το ξέρω, σκέφτηκε. Μα δεν άνοιξε ποτέ το στόμα του να το πει. Αντί αυτού, ψιθύρισε έναν όρκο.
YOU ARE READING
Σε μισώ. Με θυμάσαι;
RomanceΤο μίσος και η αγάπη είναι οι δύο αντίθετες πλευρές του ίδιου νομίσματος. Αυτό δεν το ήξεραν όμως... Άραγε... Το μίσος γίνεται αγάπη και το αντίστροφο; Και επιπλέον... Ποιος θυμάται καλύτερα; Αυτή ή... Αυτός; Ή μήπως... κάποιος άλλος;
