Το μίσος και η αγάπη είναι οι δύο αντίθετες πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Αυτό δεν το ήξεραν όμως...
Άραγε... Το μίσος γίνεται αγάπη και το αντίστροφο;
Και επιπλέον... Ποιος θυμάται καλύτερα; Αυτή ή... Αυτός;
Ή μήπως... κάποιος άλλος;
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ένας μήνας είχε περάσει από τη συνάντησή μου με τον Λεωνίδα και δεν είχε δώσει ακόμα κανένα σημείο ζωής. Είχα φτάσει σε σημείο να πιστεύω πως τα ονειρεύτηκα όλα, αλλά η κάρτα που είχα κρατήσει από το «δώρο εξιλέωσης» και η Έλλη δε μου άφηναν καμία αμφιβολία. Απλά... είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης! Αυτή η σιωπή με τρόμαζε εν μέρει, ήταν σαν τη νηνεμία πριν από την επικείμενη μπόρα. Και μάλιστα, μπορούσα να στοιχηματίσω ότι η... θύελλα δεν θα αργούσε να ξεσπάσει. Δεν τον είχα για ψύχραιμο άνθρωπο, κι ας τον είχα ζήσει μόνο μέχρι τα 22 του και όχι μέχρι τώρα...
Ένα ωραίο πρωί του Οκτώβρη, είχα γίνει παπί από τη δυνατή βροχή που μάστιζε την όμορφη συμπρωτεύουσα από το προηγούμενο βράδυ, και προσπαθούσα απεγνωσμένα να προλάβω το λεωφορείο για τη σχολή. Ναι, σωστά, για χιλιοστή φορά -ή μήπως ήταν η εκατομμυριοστή;- είχα παρακοιμηθεί. Έτσι όπως έτρεχα σαν το Βέγγο, παρακαλώντας το Θεό να με λυπηθεί και να δείξει λίγο έλεος στη δούλη του, ένα μαύρο Range Rover με φιμέ τζάμια σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου, κάνοντάς με πιο μούσκεμα απ'ό,τι μπορούσα να φανταστώ και γεμάτη λάσπες.
«ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ;» άρχισα να ωρύομαι όταν είδα τον οδηγό να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο.
«Μπες μέσα, θα βραχείς» ακούστηκε μια γνωστή, βραχνή, αντρική φωνή.
Ναι, σωστά μαντέψατε! Ο μεγαλύτερος φαν του Λέο Μπουσκάλια, ήρθε να με σώσει από τη δυνατή βροχή! Λες και δεν είχα γίνει ήδη μουσκίδι μέχρι το μεδούλι μου, ας πούμε...
«Κύριε εξυπνάκια, έχω γίνει ήδη μούσκεμα, αν δεν το έχεις παρατηρήσει!».
«Μπες μέσα να τελειώνουμε...»
«Θα σου λερώσω τα ωραία σου δερμάτινα καθίσματα, δεν γίνεται».
Συνέχισα να κάνω πείσματα για αρκετή ώρα, ενώ η βροχή μας μαστίγωνε αλύπητα. Δεν είχα όρεξη για ψιλοκουβεντούλα, και σε καμία των περιπτώσεων δεν ήθελα να βρέχομαι, αλλά δεν το διακινδύνευα να μπω σε ένα τόσο στενό χώρο με τον Κόμη Δράκουλα να απέχει μόλις λίγα εκατοστά. Κάλλιστα θα μπορούσε να μου ρουφήξει όλο το αίμα με το καλαμάκι!
