Counting Stars // Harry Styles

"Πως είναι δυνατόν να μου ζητάτε κάτι τέτοιο;" ρώτησε τους άνδρες που στέκονταν μπροστά του με πρόσωπα στα οποία δεν υπήρχε ζωγραφισμένο κανένα συναίσθημα. Δεν ήταν πάντα έτσι. Ίσως εκείνος φταίει. Ίσως τα δικά του μάτια είναι αυτά που δεν μπρούν να βρουν πια κανένα συναίσθημα να αναγνωρίσουν. 

"Χάρρυ δεν σου ζητάμε να την ξεχάσεις αφού λες πως δεν μπορείς. Κατάλαβέ μας όμως, πρέπει τουλάχιστον να το κρύψεις κάπως..." είπε ένας από αυτούς προσπαθώντας να τον ηρεμίσει, να τον κάνει να καταλάβει. Ο Χάρρυ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά, σαν να μη μπορεί να κατανοήσει τι ακριβώς του ζητούσαν, ή μάλλον τον λόγο που του ζητούσαν κάτι τέτοιο. Πως μπορούν οι άνθρωποι να είναι τόσο άσπλαχνοι; ρώτησε τον εαυτό του με μια φωνή που μόνο μέσα στο κεφάλι του μπορούσε να ακουστεί. Την αγαπούσε αυτή την φωνή. Την άφηνε να του μιλά πολύ συχνά, μέχρι και βιβλία διάβαζε για να την ακούει να του «μιλά»... Την αγαπούσε γιατί αυτή η φωνή είχε την δικιά της χροιά. Και αυτή την χροιά θα ήθελε να ακούει για όλη του την υπόλοιπη ζωή. Μα τώρα δεν μπορούσαν να την απολαύσουν τα αφτιά του... Μόνο στο μυαλό του μπορούσε πλέον να κατηκεί αυτή η υπέροχη φωνή. 

"Χάρρυ οι πωλήσεις πέφτουν. Μπορεί το όλο «έχασα την αγάπη μου» θέμα να έκανε φανς να κλάψουν και να σας πρόσθεσε ακόμα μερικούς μα έχει περάσει ένας χρόνος. Οι άνθρωποι δεν θα παραμείνουν να κλαίνε για το δικό σου χαμό. Προσπάθησε να προχωρίσεις πια." στα λόγια τους αυτά άρχισε να θυμώνει. Να μη θέλει να ακούσει τίποτα άλλο. Να φύγει απλά και να μην τους ξαναδεί ή ακούσει ποτέ στη ζωή του.

"Πως μπορείτε να σκέφτεστε μόνο τις πολήσεις; Δεν νοιάζεστε αν ο άλλος πονάει. Σας νοιάζει το χρήμα. Εσείς δεν έχετε να πείτε τίποτα; Συμφωνήτε σε όλα αυτά; Πίστευα πως είσασταν καλύτεροι από αυτό." είπε όταν γύρισε να κοιτάξει τους υπόλοιπους τέσσερις, τους φίλους πάνω στους οποίους στηριζόταν όλον αυτόν τον καιρό  που βρίσκονταν όλοι τους μακρυά από τις οικογένειές τους. 

"Χάρρυ ανησυχούμε για σένα..." ξεκίνησε ο Λίαμ.

"Την αγαπούσα και γω... Ήταν η καλύτερή μου φίλη..." συμπλήρωσε ο Ζέιν. Τον τελευταίο χρόνο οι δυο τους φαίνονταν να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο καλύτερα κάθε φορά που ο Χάρρυ ξυπνούσε υδρωμένος μετά από κάποιον φοβερό εφιάλτη, ή όταν κάτι του την θύμιζε και δάκρυζε ξανά παρότι προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κρύψει τί ένιωθε ακόμα.

"Δεν μας νοιάζουν τα λεφτά, αλλά δεν μπορούμε να σε βλέπουμε σε αυτή την κατάσταση. Πάντα ήσουν χαρούμενος, μα μετά από εκείνη την μέρα..."